“365 ditë me njerëz e ngjarje që ia ndryshuan faqen botës”.

(10.01.2008 RV) 10 janar: “Sot po flasim për një Shenjt shumë të njohur e të nderuar në Shqipëri: për Shën Shtjefnin, të cilit vetëm në Shkodër i kushtohen dy katedrale: ajo e qytetit e ajo e Kështjellës Rozafa. Është martiri i parë i krishterimit. Na kujton se fjalët e Krishtit: “Do t’ju persekutojnë për shkakun tim”, mbeten gjithnjë aktuale.

“T’ia mbyllim një herë e mirë gojën!”.
“ Vdekje!”.
Kështu këlthasin hebrenjtë e tërbuar, në sa shtyjnë para djaloshin e tyre, Shtjefnin. E zvarisin pa mëshirë deri më të dalë të qytetit, për ta mbytur, për t’ia mbyllur më në fund gojën me gurë. Nuk mund ta dëgjojnë më duke folur për Krishtin e tij. Sigurisht që ky Krisht vijon ta trazojë akoma jetën e tyre. Duke e kryqëzuar këtë mashtrues, që e mbante veten si shpëtimtar, mendonin se ishin çliruar përfundimisht nga ai. Por zëri i tij vijon të jehojë në gojën e dishepujve të cilët, me fjalët e tyre, e çojnë peshë gjithë qytetin. Shtjefni bën pjesë në këtë bandë. Apostujt e kanë emëruar diakon e që atë ças ka nisur të mendojë se mund të bëjë ç’të dojë. Arrin deri atje, sa të marrë guximin të vijë në tempull e t’i akuzojë disa nga hebrenjtë se nuk e mbajnë si duhet ligjin. Si guxon t’i sulmojë në këtë mënyrë, pikërisht ata që e dinë përmendësh ligjin hebraik dhe e respektojnë me besnikërinë më të madhe?
“Mbylljani gojën!” - ulurijnë gjithnjë më tërbueshëm burrat që janë mbledhur për të mbytyr një djalosh me gurë. Për të mbyllur një gojë, që nuk flet me vete, por që e dëgjojnë gjithnjë më shumë njerëz. E jo vetëm e dëgjojnë, por edhe ia pëlqejnë fjalën. Madje edhe e ndjekin pas. Tepria ka mrekullinë!! Gurët bien si breshër mbi trupin e djaloshit. E ai shembet përdhé. Lutet për ata që po e mbysin - e, sidomos, për atë të riun, atje, nga fundi i turmës, për atë që quhet Sauli i Tarsit, që rri në këmbë, duke u dridhur nga inati, përballë qetësisë me të cilën i pret gurët i riu, i cili do të vdesë së shpejti, i larë në gjakun e vet.
Sauli i urren me gjithë shpirt të krishterët. Nuk mund t’i shohë me sy këta njerëz që besojnë se Krishti është Shpëtimtari i premtuar i Izraelit. E pse nuk duan ta pranojnë se kanë gabuar? Se ai, që presin hebrenjtë, është një mbret i madh, një çlirimtar i jashtëzakonshëm, e jo një qyqar. Një nazarenas pa plang pa shtëpi! Janë tepër kryenejçë. E ja,tani na del një farë Shtjefnit që është gati të japë edhe jetën, ashtu si Mesia i tyre.
Sauli ndjek i kënaqur me sy fluturimin e gurëve mbi atë grumbull të mjerë mishi e gjaku, por ky djalosh, që s’trembet nga gurët, as nga gjaku, e ngacmon keqas. Ç’shikon ashtu plot dashuri para vdekjes? E pse ia ngul ata sy e duket sikur ia drejton pikërisht atij fjalët e fundit: “Falja, o Zot, fajin”.
Shtjefni vdes. Është martiri i parë i krishterimit. I pari që dha jetën për Krishtin.... e për Saulin. Në të vërtetë ai që e shikonte me kënaqësi kur po vdiste, ndoshta nuk ështe më ashtu siç kishte qenë në fillim të kësaj shfaqjeje gjakatare. S’do të kalojë shumë kohë e edhe ai do ta kumtojë Lajmin e Mirë. Sauli nuk është tjetër, veçse Shën Pali, ai të cilit Zoti do t’ ia prekë zemrën në mënyrë të paharrueshme në udhën drejt Damaskut.