(08.01.2008 RV)28 vjet më parë, më 8 janar 1980, vdiq në burg dëshmitari i
fesë së krishterë, Imzot Ernest Çoba, kryeipeshkëv i Shkodrës, pasi, në kundërshtim
me natyrën e tij të butë e të brishtë, e dëshmoi me heroizëm të pashoq Krishtin ndër
tortura mizore, që ia shkurtuan edhe jetën. U bë kështu model për të krishterët e
grigjës që i qe besuar. Ernest Çoba lindi më 16 shkurt 1912 në një familje të vjetër
qytetare shkodrane. Mësimet e para dhe ato të mesme i kreu në Seminarin Papnuer. U
shugurua meshtar më 9 shkurt 1936. Kreu detyra të ndryshme pranë seminarit papnuer,
ku ishte përgatitur. Shërbeu edhe si mësues i besimit ndër shkollat e qytetit. Pas
vdekjes së Imzot Thaçit dhe arrestimit të Dom Mikel Koliqit, kreu njëherësh detyrën
e zëvendës-famullitarit dhe të famullitarit të Shkodrës. Ishte një nga ipeshkvijtë
që u shugurua në kohën më kritike për Kishën, kur bëheshin përpjekjet për ta shkëputur
nga Selia e Shenjtë. I vetmi ipeshkëv që ishte ende gjallë e jo në pranga, Imzot Bernardin
Shllaku, e shuguroi atë, së bashku me ipeshkvin e Durrësit, Imzot Pjetër Demën më
20 prill të vitit 1952. Vishte paramentet me ngjyrë të kuqe, në kohën kur kjo ngjyrë
simbolizonte gjakun e sivëllezërve të tij, që derdhej pa kursim ndër zaje të shkreta.
Ai merrte në duar një mision, që i ngjiste shumë misionit të ipeshkvijve të parë të
krishtërimit, të cilët shumë shpesh e bënë më të theksuar të kuqen e petkut të tyre,
duke e ngjyrosur me gjakun e derdhur amfiteatrove për t'i qëndruar besnikë Krishtit
dhe Zëvendësit të tij mbi tokë, Papës së Romës. Pas kohë pas shugurimit të tij,
imzot Shllaku vdiq. Dioqezi i Shkodrës, që mbas shkëputjes nga dioqezi i Tivarit,
kishte pasur pesë ipeshkvij të mëdhenj: Imzotët Karl Pooten, Pashko Guerinin, Jak
Serreqin, Lazër Mjedën dhe Gaspër Thaçin, mbeti ndër duart e ipeshkvit të butë, të
ëmbël, simbol i gjallë i dashurisë së krishterë. Ja si e përshkruan Imzot Zef Simoni
në librin e tij "Portrete klerikësh katolikë": " Kishte trup të shkurtë, sy të shkathët,
gjysë të mshehun mbas syzeve të errta kur shërbente në kishë apo në zyrë. Kishte cilësi
të mira: ishte i përvujtë, kryeulun, i qetë, i matun, i palodhun në shërbime, deri
ndër ato që nuk i përkitshin si ipeshkëv. Monsinjori do të gjindej çdo ditë, mbasi
kremtonte Meshën e orës 6, mbi krye të sëmurëve të qytetit, ndër koliba, tue çue sakramendet
shenjte, ndërmjet fëmijëve në orë katekizmi masiv, kur Kisha e madhe gumëzhinte nga
zanet fëminore. Kjo bani të fitonte popullaritet të madh e simpati, sidomos ndërmjet
të vorfënve. Qe drejtues i shoqnisë së Kryqtarëve të vogjël pranë etërve jezuitë,
njohës i tri gjuhëve të hueja, specialist i teologjisë morale dhe i landëve të besimit,
e jo ma pak, meshtar praktik në punët e fesë e të lirturgjisë. Nuk mujti të marrë
pjesë në Koncilin II të Vatikanit por, me largpamësinë e tij, bani të depërtojë fryma
e Koncilit në gjithë jetën e Kishës. Pati guximin të mblidhte një grup dëshirtarësh
për rrugën e meshtarisë dhe të shuguronte shatë prej tyne, ashtu si dhe guximin të
mbante lidhje të ngushta me Selinë e Shenjtë, duke shfrytëzue të gjitha mjetet dhe
rrugët e mundëshme". Në prag të mbylljes së kishave, në një të djelë të hidhur,
në sa ishte thirrur që të akuzohej, u kthye në akuzues, duke mbajtur një fjalin të
zjarrtë, që i ngjiste predkut, për të mbrojtur Zotin e sulmuar, Kishat në prag të
rrenimit të madh. Megjithatë, jo shumë kohë më vonë dyert e kishave do të mbylleshin.
Atëherë ai u detyrua të kthehej pranë familjes. Prej derës atërore doli me pranga
ndër duar. Ishte viti 1976. Gjyqi komunist e dënoi me 25 vjet burgim, si të ishte
më i madhi kriminel. Akuzohej se kishte mbajtur lidhje me Selinë e Shenjtë me anën
e legatës italiane. Vuajti me durim të pashoq, me shqetësimin e vetëm që t'i ngjante
sa më shumë Krishtit në Kalvar, derisa vdiq në spitalin e burgut në Tiranës më 8 janar
1980. Ishte një vdekje misterioze, - siç dëshmon në librin e lartpërmendur Imzot Simoni.
Mbyllte sytë pas një injeksioni që iu bë në ditët e para të janarit 1980, pak ditë
para përkujtimit të Shën Ernestit.Për figurën e tij është shkruar disa herë, por nuk
janë bërë ende përpjekje serioze për të mbledhur dëshmitë mbi qëndrimin heroik dhe
fundin e tij.