Rozważanie adwentowe

Sobota, 22.12. – „Magnificat”

Anna i Maryja, dwie kobiety, które dziękują za dar macierzyństwa. Anna oddaje Bogu syna swojej starości, by służył Mu przez całe swoje życie, Maryja wybucha hymnem radości.

Hymn radości Maryi „Magnificat – Wielbi dusza moja Pana” jest hymnem radości i wdzięczności. Radości, bo Bóg spojrzał na Izraela, ulitował się nad nim, wypełnił przyrzeczenia dane Abrahamowi i jego potomkom. Radość łączy się z wdzięcznością, że ona – Jego pokorna służebnica – stała się narzędziem Jego łaski.

Straciliśmy poczucie radości. Często śmiejemy się, ale czy to jest szczery śmiech, wyraz naszej wewnętrznej radości? I czy nasz śmiech nie jest przypadkiem tylko maskowaniem naszej pustki? Śmiech jest czymś ważnym w naszym życiu, co więcej, wspomagającym naszą wiarę, ale o ile jest to prawdziwy śmiech wypływający z pokoju i radości. Oby ten radosny śmiech towarzyszył nam w czasie Świąt.

Wdzięczność. Czy umiemy być wdzięczni Bogu za wszystko, co od Niego otrzymaliśmy i otrzymujemy? Za świat, za życie nam dane, za bliskich, za tych, którzy nas kochają i za wielu ludzi i wydarzeń naszego życia? O ile bylibyśmy bogatsi w naszym życiu, gdybyśmy zrozumieli, że wszystko w tym życiu jest darem i my powinniśmy też dawać ludziom, być także dla nich darem. Niestety, wdzięczność znika w naszym codziennym życiu, zapominamy o słowie „dziękuję”, które stopniowo staje się coraz bardziej egzotycznym terminem.

Oto Bóg przychodzi, by sam się ofiarować jako wielki dar dla człowieka. Czy potrafimy Mu wyrazić naszą radość i wdzięczność?

 ks. Marek Starowieyski