(18.12.2007 RV)Të dashur miq, po
vijojmë rubrikën tonë ‘Udhës së Betlehemit’ duke kaluar nga Nata e Buzmit - tek Buka
e lamit, akt liturgjik që na çon përsëri në kohë te lashta, kur njeriu fliste me sendet
që e rrethonin, e më pas, në kohë më të reja, kur malësori shqiptar mësoi të fliste
me Zotin që bëhet njeri edhe per të, e sidomos për të, për bukën e tij të përditshme
të lamit e të shpirtit. Buka e lamit N’agshol të dritës do të bahet
lami. E Zoja e shtëpís, mbas mjesnate do të gatuejë bukën e lamit. Prap nji akt liturgik,
qi do t’a kryejë i zoti i shtëpís në mjedis t’arës. I zoti i shtëpís merr nji
krah tallë 6 dhe i shkepë në mjedis t’arës rreth vehtes, tue përftuem nji
rrotullak, e pret prap kryq me tallë. Nji njeri i shtëpís i bjen bukën e nxehtë me
nji pjesë djathë sypri më njenën dorë e më tjetrën majet e buzmavet të ndezun, të
cilat në mjedis të lamit i a dorzon të zotit të shtëpís. Ky merr unat e ndezuna e
tue i qërfatë 7 së pari përmbi bukë e djathë, thotë kto fjalë: Falna
o Zot bukën e përditshme ! Mandej tue u sjellë rreth atij lami, qërfatë pa pushim
unat tue përsëritë kto urime: gacë e karricë8 ! Si të sillet
gjithkund rreth talles, therë tokën për me mbytë urin mos të bâjë dam. Then bukën
e nji grimë djathë e i a nep ati qi e prûni, tjetrën e merr e shtjen në shtëpí e unat
i a nep bariut. Ky ulet në burg të gjâs e tue qërfatë unat rreth e rrotull, thotë
vijanos këto fjalë: gacë e delme, gacë e dhì, gacë e lopë, e kështu tue njehë
nji nga nji emnat e gjâs së gjallë qi dishron të i a falë Zoti në jetë të ré. Atëherë
bariu njitet nalt e të gjith zbashku n’agshol të dritës hanë bukën e lamit, bukën
e jetës së ré. Porsa të hanë bukën, dy burra shtëpije dalin jashtë; njêni merr
do tallë e tjetri nji këmesë e nji gjylpanë të madhe në dorë për me trêmbë pemët e
buta. Ai qi ka këmesën, porsa t’i afrohet pemës, i turret tue e pyetë shoqin tri
herë rresht: A e pres ? – Mos e pre, se bân, i përgjegjet tjetri. Mbas tri
heresh bân kinse po e thérë me gjylpanë, tue pyetë shoqin prap tri herë rresht: A
e theri ! – Mos e thér, se lidhë. Mbas së tretës herë, ai qi ka tallën, e lidhë
pemën qi të bâjë kokrra. Kështu i kerkojnë të gjitha pemët e buta me rend. Mbas përbetimit
të pêmvet, të gjith do të lahen shtetsh në nji uj qi hecë. Ditën e Maranajvet,
të gjith pjestarët e shtëpís, në Dukagjin, nuk shtijnë gjâ në gojë deri të kthehet
dita, pse zgjidhen shpirtënt e të vdekunvet n’atë jetë. Në fillim të secilës vjeshtë
nepër Dukagjin lutet dita e qiravet, për gjith fis me fërlikë për të vdekun
të trollit.