Watykan: zatwierdzenie cudu za przyczyną ks. Sopoćki

Cudu przypisywanego wstawiennictwu ks. Michała Sopoćki, spowiednika św. Faustyny Kowalskiej, dotyczy jeden z 14 dekretów Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych. Do ich promulgowania Benedykt XVI upoważnił tę dykasterię 17 grudnia na audiencji prywatnej dla jej prefekta kard. José Saraivy Martinsa.

Postulator procesu beatyfikacyjnego ks. Sopoćki, ks. Krzysztof Nitkiewicz, zauważa, że o jego świętości mówi św. Faustyna w „Dzienniczku”. – Ona znała go najlepiej, ponieważ był jej spowiednikiem. Co więcej – dodaje ks. Nitkiewicz – sam Pan Jezus w jednym z widzeń wskazał jej ks. Sopoćkę. Po jej śmierci Sługa Boży poświęcił całe swoje życie szerzeniu prawdy o Bożym miłosierdziu. W ramach tych starań i wielkiej pracy intelektualnej i duchowej powstało również zgromadzenie zakonne sióstr Jezusa Miłosiernego. Ks. Sopoćko był także wychowawcą wielu pokoleń kapłańskich w seminarium duchownym w Białymstoku. Może być wzorem dla każdego kapłana.

Ks. Michał Sopoćko zmarł 15 lutego 1975 r. Już w 1987 r. rozpoczął się, za sprawą śp. bp. Edwarda Kisiela, proces beatyfikacyjny na szczeblu diecezjalnym, który trwał do roku 1993. W grudniu 2004 r. Jan Paweł II ogłosił uroczyście dekret o heroiczności jego cnót. 17 grudnia Benedykt XVI zatwierdził cud dokonany za wstawiennictwem Sługi Bożego.

Z pozostałych dekretów Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych pięć dotyczy cudów, a osiem – heroiczności cnót. Ośmioro sług Bożych to Włosi. Jest wśród nich dwóch księży diecezjalnych i pięć zakonnic. Troje z wymienionych było założycielami żeńskich zgromadzeń. Ostatni dekret stwierdza heroiczność cnót niespełna siedmioletniej Antonii Meo, zwanej Nennoliną. Zmarła ona w Rzymie w roku 1937, mając tylko sześć i pół roku. Inne dekrety dotyczą dwóch libańskich zakonników, oraz francuskiej założycielki zgromadzenia zakonnego, brata szkolnego z Madagaskaru i świeckiego Hiszpana, zmarłego w roku 1971.


ak/ rv