Ks. Michał Sopoćko urodził się 1 listopada 1888 r. w Juszewszczyźnie (zwanej też Nowosadami)
w powiecie oszmiańskim. Po ukończeniu szkoły miejskiej w Oszmianie wstąpił w 1910
r. do Seminarium Duchownego w Wilnie. Święcenia kapłańskie otrzymał w 1914 r. W latach
1914-1918 był wikariuszem w parafii Taboryszki. W 1919 r. wyjechał do Warszawy i podjął
studia w zakresie teologii moralnej na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Warszawskiego,
które ukończył magisterium w 1923 r., a w 1926 r. uzyskał tam tytuł doktora teologii.
W latach 1922-1924 studiował dodatkowo w Wyższym Instytucie Pedagogicznym. Od 1919
roku był jednocześnie kapelanem wojskowym. W 1924 r. powrócił do rodzimej diecezji,
pozostając nadal w duszpasterstwie wojskowym, teraz już w Wilnie, aż do 1929 r. W
1927 r. został mianowany ojcem duchownym w Seminarium Duchownym w Wilnie. W 1928 r.
otrzymał stanowisko zastępcy profesora na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Stefana
Batorego w Wilnie oraz wykładowcy w Seminarium Duchownym. W 1932 r. zwolniony z funkcji
ojca duchownego, poświęcił się głównie pracy naukowej i w 1934 r. habilitował się
na Uniwersytecie Warszawskim, uzyskując tytuł docenta teologii pastoralnej. Pozytywnie
zaopiniowany do tytułu profesora, nie uzyskał jednakże nominacji, z powodu trudności
finansowych istniejących na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Stefana Batorego. Pracy
dydaktyczno-naukowej oddawał się aż do zamknięcia Uniwersytetu i Seminarium w czasie
II wojny światowej. Jego dorobek naukowy z tego okresu ujawnił się w licznych publikacjach
z dziedziny teologii pastoralnej, homiletyki, katechetyki i pedagogiki. Pozostawił
też liczne opracowania popularnonaukowe z zakresu problematyki religijno-społecznej.
W
czasie okupacji niemieckiej udało mu się szczęśliwie uniknąć aresztowania i przez
dwa i pół roku ukrywał się w okolicach Wilna. W 1944 r. po wznowieniu działalności
Seminarium Duchownego wykładał do jego zamknięcia i relegowania przez władze radzieckie
w 1945 r. z Wilna do Białegostoku. Jednocześnie udzielał się w duszpasterstwie przy
kościele św. Jana, katechizował, zorganizował potajemnie kurs katechetyczny. Zagrożony
aresztowaniem za tę działalność, wyjechał w 1947 r. do Białegostoku. Tu objął wykłady
w Seminarium ze swych specjalności: pedagogiki, katechetyki, homiletyki, teologii
pastoralnej, teologii ascetycznej. Uczył też języka łacińskiego i rosyjskiego. W latach
powojennych prowadził intensywną akcję trzeźwościową w ramach Społecznego Komitetu
Przeciwalkoholowego. Z kolei w latach 1951-1958 zorganizował szereg miesięcznych i
rocznych kursów katechetycznych dla zakonnic i osób świeckich, a w latach 50. i 60.
organizował także wykłady otwarte o tematyce religijnej przy parafii farnej w Białymstoku.
W 1962 r. przeszedł na emeryturę, ale oddawał się pracy duszpasterskiej w kaplicy
przy domu zakonnym Sióstr Misjonarek św. Rodziny przy ul. Poleskiej, którą już w 1957
r. rozbudował. W tym czasie czynił też starania zbudowania kościoła przy ul. Wiejskiej
w Białymstoku. Niemalże do końca swych dni uczestniczył aktywnie w życiu diecezji,
pracował naukowo, publikował. Zmarł w domu Sióstr Misjonarek przy ul. Poleskiej 15
lutego 1975 r.
Ks. Michał Sopoćko całe swoje życie poświęcił Bogu i Kościołowi.
Wyróżniał się nadzwyczajną gorliwością o chwałę Bożą, wyrażającą się w niezwykłej
aktywności, osadzonej w głębokim życiu duchowym. Zadziwia różnorodność jego prac.
Był duszpasterzem parafialnym, katechetą, organizatorem szkolnictwa, pedagogiem, wykładowcą
na Uniwersytecie i w Seminarium, ojcem duchownym, spowiednikiem alumnów, księży i
sióstr zakonnych, kapelanem wojskowym, działaczem trzeźwościowym, budowniczym kościołów.
W jego bogatym w wieloraką działalność życiu dominujący i najpiękniejszy rys pozostawiła
służba idei Miłosierdzia Bożego. Jemu to bez wątpienia przysługuje obok św. Faustyny
Kowalskiej zaszczytny tytuł Apostoła Miłosierdzia Bożego. Jako jej spowiednik i kierownik
duchowy z czasów wileńskich, zainspirowany jej objawieniami, oddał się całkowicie
szerzeniu prawdy i kultu Miłosierdzia Bożego. Opublikował szereg dzieł o Miłosierdziu
Bożym, zabiegał o ustanowienie święta, przyczynił się do namalowania pierwszego obrazu
Jezusa Najmiłosierniejszego Zbawiciela, współtworzył Zgromadzenie Zakonne Sióstr Jezusa
Miłosiernego.
Dostrzegając niezwykle gorliwą służbę Bogu i Kościołowi w kapłaństwie
oraz świętość życia ks. Sopoćki, wszczęto w 1987 r. jego proces beatyfikacyjny na
szczeblu diecezjalnym, który trwał do 1993 r. W 2002 roku dokumentacja procesu wraz
z obszerną biografią ks. Sopoćki, zestawiona w tzw. „Positio”, przekazana została
do Kongregacji ds. Świętych w Rzymie. Komisja teologów powołana przez Kongregację
pozytywnie oceniła opracowanie „Positio”, a następnie komisja kardynałów przyjęła
i potwierdziła orzeczenie teologów. W następstwie tych prac Kongregacji w dniu 20
XII 2004 r. w Watykanie ogłoszony został uroczyście w obecności Ojca świętego dekret
o heroiczności cnót Sługi Bożego. Od tego momentu przysługuje mu tytuł: Czcigodny
Sługa Boży. Uczyniony został zatem kolejny znaczący krok w pracach procesowych. Oczekiwane
zatwierdzenie cudu za przyczyną Czcigodnego Sługi Bożego otworzy, jak ufamy drogę
do ogłoszenia go błogosławionym.