Na Węgrzech zamknięto Rok Elżbietański. Główne uroczystości odbyły się w miejscowości
Sárospatak, w której 800 lat temu urodziła się św. Elżbieta. Eucharystii przewodniczył
Prymas Węgier kard. Péter Érdő. Przybył cały episkopat oraz przedstawiciele władz
państwowych. Obecny był także nuncjusz apostolski na Węgrzech abp Juliusz Janusz.
Tajemnicę świętości św. Elżbiety można określić dwoma słowami: przebaczenie
i bezinteresowność – mówił w homilii kardynał Érdő. Podkreślił, że wartości chrześcijańskie
głoszone przez przykład jej życia jednoczyły i nadal jednoczą wiele narodów Europy,
dla których św. Elżbieta jest wspólnym darem.
Uroczystości odbyły się w pięknej
gotyckiej świątyni zamkowej, której początki istnienia sięgają czasów panowania węgierskiej
dynastii Arpadów. Dzisiaj świątynia ta została wyniesiona do rangi Bazyliki Mniejszej.
We Mszy św. uczestniczyli licznie zgromadzeni wierni z Węgier, Słowacji i Siedmiogrodu.
Prymas
Węgier wręczył nagrodę, różę świętej Elżbiety, przyznawaną osobom szczególnie zasłużonym
w propagowaniu dzieł miłosierdzia. Otrzymała ją Mádl Dalma, żona byłego Prezydenta
Republiki Węgierskiej, jako wyraz uznania za pracę oraz zaangażowanie się w działalność
charytatywną.
Po wręczeniu nagród Kardynał Érdő poświęcił również tablicę pamiątkową,
wspólnie ufundowaną przez Konferencję Episkopatu Węgier i samorząd miasta Sárospatak,
uroczyście odsłoniętą przez Panią Marszałek Sejmu Republiki Węgierskiej oraz władze
województwa.
Przez cały rok jubileuszowy organizowane były na Węgrzech liczne
nabożeństwa, pielgrzymki, wystawy, koncerty oraz sesje naukowe, poświęcone życiu i
działalności św. Elżbiety.
Św. Elżbieta urodziła się 1207 r. Była córką Andrzeja
II, króla Węgier oraz Gertrudy von Andechs-Meran, czyli siostry św. Jadwigi Śląskiej.
Elżbieta Węgierska nazywana jest również świętą wdową z trójką dzieci. Męża straciła
w wieku 20 lat. Zgodnie z frankońskim prawem spadkowym, opuściwszy wraz z dziećmi
Wartburg, zamieszkała najpierw w pobliskim Eisenach, a następnie w Marburgu, gdzie
ufundowała szpital, w którym sama chętnie pielęgnowała chorych i opuszczonych. Przez
całe życie poświeciła się wychowaniu dzieci, modlitwie, uczynkom pokutnym oraz dziełom
miłosierdzia. Złożyła ślub wyrzeczenia się świata oraz przyjęła jako jedna z pierwszych
habit tercjarki św. Franciszka. Ostatnie lata spędziła w skrajnym ubóstwie, oddając
się bez reszty biednym. Po śmierci święta Elżbieta została ogłoszona patronką Turyngii
i Hesji. Powszechnie nazywana jest patronką dzieł miłosierdzia.