Vdekja e ringjallja në lirikën shqipe

(01.11.2007 RV)
Dom Ndre Mjeda “Andrra e jetës”
Deka e Trinkës
… … … … … … …
Por tirte ndejë te votra,
tue kqyrë me zemër t'plasun,
tue nduk' at' shllungë të rrasun
iu mbushnin sytë me lot.
Kur nji mbas nji pranë zjermit
u mblodhën gjumit fëmija,
u çue, e t'dy, si kija,
mbi t'shtruemen i vendoj.
E tirte prap te votra;
pêj tirte për xhubleta,
e i dukej se tu këneta,
se n'shpella me dragoj,
tirshin dhe shtojzovallet
tue luejtë pa mejun gishtat;
siellshin në pleq ferishtat
ndoshta edhe fëmin' e vet?
E shkoj me i pa tue pritun
dritën e pishës me dorë;
ngrykas, si dy qiellorë,
me krahë pa pupla i gjet.
III
Cice, shka ka sot Trinka
qi po priton m'u çue?
Zgjoje me dalë me mue,
me lëshue bag'tin' e vet.
- Bij', mos e prek, se njomja
tash a tue folë me Zojen;
len zan' e mos çil gojen
se e lumja Zojë t'bërtet.
Qe prifti, nanë, qe dajat
mbas tij, me qiri n'dorë;
katundca me malcorë
sa shpia nuk i xe.
- Rri, bij' se sonte Trinka
po shkon me bujtë te Zoja;
merri këto lule e çoja
së lumes dhunti për të.