Sot Kisha katolike përkujtoi Shën Vinçeslaun, Martir.

(28.09.2007 RV)Vinçeslau, princ i Bohemisë, jetoi në shekullin X. U rrit dhe u edukua nga e gjyshja, Shën Ludmilla, e cila u mbyt, për shkak të fesë së saj nga e reja, Drahomira, nëna e Vinçeslaut. Ishte tepër i ri e megjithatë tepër i kulturuar, kur zuri vendin e t’et në fron, pas një periudhe kundërshtimesh nga ana s’ëmës, që donte t’ia dorëzonte principatën djalit të dytë, Boleslaut. Ajo vijoi ta nxiste aq shumë urrejtjen e Boleslaut, sa ta bënte kain.
Ndërkaq shenjti, i rritur në oborrin mbretëror të vendlindjes e edhe vetë mbret, ëndërronte gjithnjë të bëhej murg. E jetoi si murg, edhe pse i ulur mbi një fron mbretëror. Bëri shumë për ungjillëzimin e vendit, duke thirrur për këtë qëllim edhe misionarë gjermanë e duke u përpjekur ta afronte sa më shumë Boheminë me Evropën perëndimore e me kulturën e saj, ndonëse nuk qenë të pakta vështirësitë që hasi në këtë rrugë. U bë kështu model i guximit fisnik. Gjatë luftës me një nga dukët e Bohemisë, Vinçeslau i propozoi t’i zgjidhnin mosmarrëveshjet me duel ndërmjet tyre, në mënyrë që të mos rrezikonin jetën e ushtarëve. Armiku u pajtua me të e mosmarrëveshja u zgjidh bujarisht. Mosha e re e stili i sundimit e bënë model për shumicën e nënshtetasve, të cilët nisën ta nderonin e ta përkrahnin, sepse qe mjeshtër në ushtrimin e drejtësisë. Nën sundimin e tij çdo njeri, sado i varfër e i pambrojtur të ishte, gjente dikënd që ta dëgjonte e t’ia zgjidhte problemet. Ishte aq i mirë, sa për t’u dashur fort, por edhe për t’u urryer fort nga njerëzit e këqij, të cilët i tërbon mirësia. Pikërisht popullariteti i madh bëri të ngrihej kundra tij – për shkaqe feje e sundimi – një pjesë e fisnikërisë, që ndoqi vëllaun e dytë, Boleslaun, që vijonte të ëndërronte fronin mbretëror. Më 28 shtator të vitit 929, në sa ishte gjunjëzuar për të thënë uratët e mëngjesit në kështjellën Starà Boleslav, u sulmua nga të përbetuarit e mbledhur rreth Boleslaut. Iu desh të mbrohej nga shpata e të vëllaut, të cilin do ta kishte vrarë, po t’ia lejonte shpirti i tij thellësisht i krishterë. Në sa ia falte jetën e fajin, ra vetë nën teh të shpatës të të përbetuarve. E ky qe akti i fundit i madhështisë së tij shpirtërore. Trupi i Vinçeslaut, që kishte filluar menjëherë të nderohej si shenjt, u mbart në Pragë e u varros në Kishën e Shën Vitos, ndërtuar prej vetë princit. Shembulli i jetës së tij të krishterë, që përfundoi me martirizim, i dha një shtytje të re ungjillëzimit të nënshtetasve e ai vetë u bë simbol i shtetit bohem.