Rubrika : “Me Nënë Terezën” ‘Lumturia dhe Eukaristia’. Emisioni XXI
(24.08.2007 RV)Në emisionin 21
të ciklit tonë radiofonik “Me Nënë Terezën”, bazuar tek libri ‘Jeta ime’, Motra e
Lume shqiptare e bamirësisë na tregon si konceptohet lumturia në Kongregatën e themeluar
prej saj. Për motrat e vëllezërit e Nënë Terezës, i lirë është vetëm kush arrin të
çlirohet nga çdo gjë, që nuk është Krishti. Mendojnë kështu, sepse ‘i përkasin Zotit”,
prandaj rrezatojnë gjithnjë gëzimin e jetës, lumturinë e vërtetë. Po të dëgjojmë
fjalët e të Lumes Nënë Terezës…….
Motrat tona e vëllezërit tanë duan t’i japin
Zotit gjithçka. E dinë mirë se i varfëri, të cilit i shërbejnë, është Krishti i
uritur, Krishti i sëmurë, i zhveshur, pa shpresë. E dashuria e Tij është aq e madhe,
sa ta shndërrojë përkushtimin e tyre në gëzim të jashtzakonshëm. Prandaj rrezatojnë
lumturi. Ndjehen të lum, nga që janë të vetëdijshëm se kanë gjetur atë që kërkonin. Gjëja
e parë që përpiqemi t’u shpjegojmë dëshirtareve, postulanteve e noviceve tona, është
se varfëria – e jo vetëm varfëria në shpirt, por edhe varfëria në kuptimin e mungesës
së sendeve materiale – është liri. Prandaj përpiqemi t’i çlirojmë motrat e vëllezërit
nga gjithçka që nuk është Jezusi. Kur arrijnë ta kuptojnë ç’është varfëria e kush
mund të quhet i varfër, atëherë mund të rriten shpirtërisht përmes besimit në Jezusin
e në Eukaristinë. (Jetët tona lidhen në mënyrë të pazgjidhshme me Eukaristinë:
ne kemi besim të thellë se Krishti është i pranishëm në Hosten shenjte). Për virtyt
të këtij besimi, është e lehtë ta shikosh e ta prekësh Krishtin nën dukjen e dhimbjes
të të varfërve. Na pëlqen shumë më pak të flasim për nismat tona, sesa të ndikojmë
në to frymën e pendesës, të lutjes e të flijimit. Pa flijim, lutje e pendesë, pa
jetë të thellë shpirtërore, nuk do të ishim në gjendje ta kryenim punën tonë. Kjo
na bashkon me Mundimet e Krishtit, në të varfërit. Të varfërit janë Korpi i Krishtit
që vuan. Ata janë Krishti. Deri më sot askush nuk është sjellë në mënyrë vulgare
me motrat, askush nuk u ka bërë keq. Sari ynë është simbol që tregon se i jemi
kushtuar Zotit. Është simbol pastërtie, që tregon se i pëkasim Jezusit. Rruzarja
që e mbajmë gjithnjë në dorë, është mbrojtja jonë, forca jonë, ndihma jonë shpirtërore.
Motrat tona lëvizin lirisht, pa pasur frikë nga asnjë kërcënim, në të katër anët e
botës, duke nisur nga Nju Jorku e duke përfunduar në vende ku nuk mungojnë luftërat,
vuajtjet e urrejtjet. Po kështu edhe në Kalkutë e në të gjithë Indinë. Ka pasur
edhe raste tensionesh të mëdha, gjatë të cilave askush nuk guxonte as të shkelte në
rrugë. Në sa motrat ishin gjithë ditën jashtë e deri njerëzit më të dhunshëm qenë
gati t’i mbronin e t’u siguronin mundësinë për të lëvizur lirisht, pa i cënuar askush. Sari
ynë është arma jonë e mburoja jonë! Veshja jonë rregulltare ngjall kudo respekt e
nderim tek njerëzit. E njerëzit janë ata që janë, këtë e shohim të gjithë. E
megjithatë, e përceptojnë menjëherë se kanë të bëjnë me një njeri që i është kushtuar
Zotit.