(19.08.2007 RV)‘Të shkëputesh nga bota e ta quash kotësi gjithçka bota e shikon
si qëllimin kryesor të jetës. Të shkosh kundër rrymës, duke zgjedhur me vullnet të
lirë varfërinë, në sa bota rend pas pasurisë; të mbathësh sandale fare të thjeshta,
me bindjen se thjeshtësia e tyre t’i shtyn këmbët larg nga mëkati, në rrugën që të
çon tek të varfërit, dmth tek Krishti’. Kjo është karizma e Nënë Terezës dhe e motrave
të saj, e për këtë na flet e Lumja shqiptare në emisionin XVI të ciklit tonë radiofonik
“Me Nënë Terezën”, bazuar tek libri ‘Jeta ime’. Krishti në të varfërit Veshja
na kujton se jemi shkëputur nga bota e nga kotësitë e saj. Kur e veshim, lutemi
kështu: “Po e vesh, që bota të mos ketë kurrfarë kuptimi për mua, e as unë për botën;
që sari të më kujtojë petkun e bardhë të Pagëzimit e të më ndihmojë ta mbaj zemrën
time larg prej mëkatit”. E ndërsa mbathim sandalet, themi këtë lutje: “Me vullnet
të lirë, o Krisht, do të ec pas Teje kudo që të shkosh në kërkim të shpirtrave, pa
marrë parasysh asgjë, veç dashurisë për Ty”. Shumica e motrave tona vjen nga India
(e është e natyrshme, sepse Kongregata jonë e ka zanafillën pikërisht në Indi). Por
në Romë kemi një noviciat me dëshirtare që përfaqësojnë 18 kombe të ndryshme të Evropës
e të Amerikës. Një noviciat tjetër e kemi në Australi. Kohët e fundit hapëm një
të tretë në Afrikë, duke pasur parasysh se në këtë kontinent rritet çdo ditë numri
i thirrjeve të reja për rrugën tonë. E pastaj edhe në Filipine, në Poloni… Vajzat
që hyjnë në Kongregatën tonë zakonisht vijnë nga shtresat e mesme e të ulta. Gjëja
më e bukur që kanë këto të reja, është përkushtimi i tyre i plotë dhe vendosmëria
për t’ia dhuruar gjithë vetveten Krishtit. Të gjitha memëzi ç’presin të jetojnë
në varfëri të vërtetë Kjo është shumë e rëndësishme. Nuk mund t’i njohësh vërtetë
të varfërit, pa e provuar jetën e tyre. Për këtë arsye varfëria e institutit tonë
është liria jonë e forca jonë. Misionaret e bamirësisë janë plotësisht të bindura
se sa herë që i ndihmojnë ose i prekin të varfërit, prekin vetë Korpin e Krishtit
nën dukjen e dhimbjes. Është Krishti ai, të cilit i shërbejmë ndër të varfërit;
prandaj nuk mund t’u afrohemi atyre me fytyrë të mvrejtur. Kongregata jonë ka për
detyrë t’i japë të hajë Krishtit që ka uri; ta veshë Krishtin e zhveshur, ta mjekojë
Krishtin që është i sëmurë, t’i japë një strehë Krishtit, që s’ka çati mbi kokë.Është
një mrekulli e vërtetë të shikosh sesi të rejat tona i kushtohen plotësisht e me dashuri
të sinqertë shërbimit të të varfërve të Krishtit.