(13.08.2007 RV)Përkujtohet në Berlin fillimi i ndërtimeve për Murin e Berlinit,
barriera më famëkeqe e Luftës së Ftohtë, në Evropën e ndarë më dysh: nga njëra anë
Perëndimi demokratik e nga ana tjetër, Lindja komuniste. Në portën e Brandenburgut
lexohen një për një emrat e viktimave që shkaktoi Muri i Berlinit gjatë viteve të
komunizmit në Gjermaninë Lindore. Në urën e Glinikes, e famshme për shkëmbimin e spiunëve
gjatë Luftës së Ftohtë, një proçesion me pishtarë kujton sa e sa të rënë, në përpjekjen
për të ikur nga tmerri e persekutimi. E nuk resht debati, pas zbulimit të dokumentit
të Stazit, që provon se ekzistonte urdhëri formal për të qëlluar kundër kujtdo që
përpiqej të kapërcente atë kufi me çimento e tela me gjemba, ndërtimi i të cilit filloi
pikërisht në të gdhirë të 13 gushtit, në vitin jo dhe aq të largët, 1961. “Askush
s’ka ndërmend të ndërtojë një mur” pati qenë deklarata e gënjeshtërt e Valter
Ulbrihtit, kreut të shtetit e sekretar i Partisë Komuniste të Gjermanisë Lindore,
më 15 qershor të po atij viti. Por ajo që ndodhi 46 vjet më parë, ishte përgatitur
në vitet e shkuara. Konferenca e Jaltës, në vitin 1945, kishte vendosur ta ndante
Gjermaninë në katër sektorë influence, të kontrolluara nga Bashkimi Sovjetik, SHBA-të,
Britania e Madhe dhe Franca. Tre sektorët perëndimorë themeluan në vitin 1949 Republikën
Federale Gjermane. Me ashpërsimin e Luftës së Ftohtë, lëvizjet nga njëri krah në tjetrin
u kufizuan shumë e në vitin 1952 kufiri u mbyll. Por asgjë nuk e ndalonte hemorragjinë
njerëzore nga Lindja në Perëndim. Në periudhën 1949-1961, rreth 2 milion e gjysëm
gjermanë kaluan nga Gjermania Lindore në atë Perëndimore. Mendja e sëmurë e funksionarëve
të Partisë Komuniste Lindore, në orbitën e Moskës, bëri që të ngrihej një mur 155
km i gjatë, me qëllimin zyrtar “mbrojtjen nga sulmet e Perëndimit”, por realisht,
ai shërbeu vetëm për të mos lejuar ikjen. Megjithatë, nga viti 1962 deri në vitin
1989 të arratisurit kapnin shifrën 5 mijë, por edhe viktimat nuk ishin pak: vlerësohen
nga 192 deri në 239 vetë. Në vitin 1962 u ndërtua edhe një mur tjetër në brendësi
të kufirit, duke krijuar të ashtuquajturin “rripi i vdekjes”. Më vonë u bënë fortifikime
e ndërtime të tjera. Muri rezistoi deri më 9 nëntor 1989, kur berlinezët e lindjes
mundën të kalonin pa probleme në perëndim, për të përqafuar familjarët e miqtë e tyre.
Aty ku deri 18 vjet më parë ngrihej barriera më e famshme dhe më e urryer e botës
moderne, sot kalon një pistë për biçikletat, përshkimi i së cilës e lejon kureshtarin
të vizitojë vendet kyçe të historisë së Murit të Berlinit. Edhe sot ruhen 5 nga 33
kullat e vrojtimit, dy lapidarët që kujtojnë Gynter Litfimin, dëshmorin e parë të
Murit dhe autobuzin me 12 udhëtarë që u bë shoshë nga plumbat, në përpjekjen për të
kaluar kufirin. E pastaj grafitet e famshme 3 metra e 60 cm të larta, një copë e të
cilave, ndodhet edhe në Kopshtet e Vatikanit për vullnet të Papës Gjon Pali II.