(11.8.2007 RV)Ja përsëri në takimin
tonë javor të së shtunës me Fjalën e Zotit të së dielës, kësaj here do të dëgjojmë
e meditojmë së bashku liturgjinë e Fjalës së Zotit të dielës së 19-të gjatë vitit
kishtar, ciklit të tretë, sipas kalendarit të liturgjisë kishtare. Dëgjues të nderuar,
është dhuratë e madhe të jesh bir e bijë e Zotit e, në njëjtën kohë, është edhe përgjegjësi
e jashtëzakonshme. Liturgjia e së kësaj së diele na ofron mundësinë të reflektojm
mbi disa tema-udhërrëfyese shpirtërore siç janë feja dhe të përkormët, si stil i jetës
së ithtarëve të Jezu Krishtit. Këto e kanë rrënjën e përbashkët në vetë personin e
Jezusit në të cilin është i rrënjosur rrëfimi i fesë sonë e i cili Jezus me stilin
e jetës së vet është bërë shembull për ne. Në Ungjillin e dielës së kaluar, Jezusi
na ka mësuar që e mira e vërtetë dhe më e çmuar që mund të fitojmë është Mbretëria
e amshuar, në qiell. Për të pasur Mbretërinë e qiellit, në pjesën e Ungjillit të kësaj
së diele, Jezusi na jep këshilla të ndryshme si: “shitni pasurinë tuaj e jepni lëmoshë!;
bëni për vete strajca që nuk vjetërohen, thesar në qiell”; “jini gati, të veshur e
të ngjeshur me llamba të ndezura, porsi ata që presin Zotërinë e vet kur kthehet”;
“jini gati, sepse Biri i njeriut do të vijë né atë çast kur s’jua merr mendja”. Nga
këto mund të pohojmë se, porosia kryesore që Jezu Krishti na drejton në pjesën e Ungjillit
të kësaj së diele është pikërisht sjellja dhe qëndrimi ynë i drejtë që duhet të kemi
ndaj të mirave tokësore e të synojmë të pasurohemi me ato të mira që nuk kalojnë e
nuk perëndojnë kurrë. Në këtë perspektivë porosia që buron nga të trija leximet
biblike të kësaj së diele të 19-të gjatë vitit kishtar mund të përmblidhet në tri
fjalë: shpresa, vigjilenca e besnikëria. Këto shprehin tri vlerat shpirtërore që karakterizojnë
fenë dhe besimin e Besëlidhjes së Vjetër e të Re. Në qendër të këtyre tri vlerave
mund ta vëjmë shpresën. Mirëpo baza e çdo gjëje, gati mund të themi po si rrënja apo
themeli i çdo gjëje, duhet vënë besnikërinë: mbi to zhvillohet shpresa e vigjilenca. Sipas
Biblës, besnik para së gjithash është vet Hyji. Në të gjendet pasuria e hireve dhe
e besnikërisë (Es 34,6); “të gjitha shtigjet e tija janë hir e besnikëri” (Ps 25,10);
ai mund të krahasohet me një shkëmb (Det 32,4), sepse nuk dredhon e nuk largohet prej
premtimeve të veta. Mbi besnikëri të Hyjit mbështetët e zhvillohet në popullin
hebraik virtyti i shpresës. Ajo karakterizoi jetën shembullore të patriarkëve, duke
u nisur nga Abrahami (ai “shpresoi kundër çdo shprese: Rom 4,18); Moisiu që kapërceu
me shpresë pengesat e vëna prej Egjiptianve kundër çlirimit të popullit hebraik; i
tërë brezi i të liruarve nga robëria u ballafaqua me shtegtimin e gjatë nëpër shketëtirë
duke shpresuar në Tokën e premtuar; pra mësimi i profetëve e edukoi popullin e Besëlidhjes
të shpresonte në ndihmën e Hyjit në momentet kritike të historisë së vet, e sidomos
të shpresojë në një ndërhyrje të ardhshme shpëtimtare të përgjithshme të Hyjit, i
cili përfundimsht do të rivendoste Mbretërinë e vet të plotë e përfundimtare në Mesinë,
Krishtin Shëlbues. Pritja e ndërhyrjeve të Zotit në ngjarjet njerëzore e sidomos pritja
e “ditës” së ardhjes së tij përfundimtare bëri që pjekët e të përforcohet qëndrimi
dhe sjellja vigjilente e çdo besimtari. Kështu, besimtarët duhet të jenë të gatshëm
ta njohin Zotin që kalon, duhet ta pranojnë kur të vije “dita” e tij. Pra nuk duhet
të bien pre e dremitjes, e koprracisë, e gjumit, sepse janë “bijë të dritës e të ditës”,
e jo pra “bijë të natës, as të errësirës” (1Tess 5,5). Që të trija leximet biblike
të liturgjisë së Fjalës Hyjnore të kësaj së diele të 19.të na tërheqin vëmendjen tonë
mbi këto vlera shpirtërore. Duke përkujtuar ngjarjet e jashtëzakonshme të daljes
apo të lirimit, leximi i parë i kësaj së diele nga Libri i Urtisë (Urt 18,3.6-9) na
kujton se si hebrenjtë që ishin bërë robë të Egjiptianëve, paten arsye të shpresonin
në Zotin, i cili u premtoi atyre shpëtimin, ndërsa Egjiptianët i pati këcënuar me
shkatërrim. Leximi i dytë i kësaj së diele nga Letra e Hebrenjve (Heb 11,1-2.8-19)
kujton se pikërisht bindja se Hyji është besnik ndaj premtimeve e mbështeti dhe mbajti
fenë e shpresën e patriarkëve (Abrahamit e Sarës, Izakun e Jakobit). Kultmi i këtij
besimi në besnikërinë e Zotit është përjetuar në sprovën e rëndë së cilës i qe nënshtruar
Abrahami kur iu kërkua flijimi i djalit të vet,Izakut. Pjesa e Ungjillit (Lk 12,32-48),
me një varg qortimesh e këshillimesh drejtuar dishepujve e turmës së ithtarëve të
Jezusit, na përkujton se aspiratat, se synimet e të krishterëve shkojnë përtej të
gjitha pasurive të tokës: na përkujton se të krishterët janë në pritje të “një thesari
që nuk mbaron kurrë”, të “mbretërisë së Hyjit”; prandaj nuk mund të lejojmë të na
zë gjumi apo të jemi të pakujdesshëm, por të jemi kurdoherë vigjilentë e të impenjohemi
të jemi secili besnik në ushtrimin e detyrave që na janë caktuar e besuar. Nga
Ungjilli i së diele mësojmë se Jezusi çdo autoritet në bashkësi e ka lidhur me shërbim;
jo vetëm që prej shërbimit që ka bërë një emër të ri, emër sekret të qytetërimit,
por e ka bërë tipar, shenjë dalluese të marrëdhënies reciproke mes njeriut e Hyjit.
Ne shërbëtorë të Hyjit, e Hyji që nga ana e tij bëhët shërbëtor i shërbëtorëve të
vet: të cilët "do ti ulë në tryezë e do t'u shërbejë". Në pjesën e Ungjillit të
kësaj së diele, jehon tri herë thirrja "jini gati". Po çka pret shërbëtori besnik?
Nga e ardhmja nuk vie diçka, po Dikush. Në mbarim të natës, agon shkëlqimi i një takimi.
E jo me Zot vjedhës të jetës, por me një Zot që bëhët shërbëtor i shërbëtorve të vet,
që përkulet para njeriut dhe e nderon, që e gëzon dhe e ushqen jetën, dashurues i
jetës. Në mbarim të natës….Besnikëria e atij shërbëtori nuk konsiderohet thjeshtë
një vepër e detyrueshme, një detyrë e kryer, po për Zotin është një gëzim e një befasi.
Ndoshta ai shërbtor i jep Zotit më shumë se sa vet Zoti priste, është në gjendje
ta befasojë e ta mrekullojë duke ndejur zgjuar deri në mbarimin e natës, i aftë ta
bëjë të gëzojë. E për këte lind një përgjigje e mëtejshme e çliruese, përtej detyrimit
e të drejtës, në fushën e dhuratës së pastër. “Lum ai shërbëtor që Hyji do ta gjejë
zgjuar e vigjilentë”. Pse i lum? Fatëbardhësia e shërbëtorit nuk është në faktin se
ka ditur ta kalojë natën duke ndejur zgjuar, por lind shumë më parë nga fakti se pronari,
se zotëria ka besim në të e atij ia beson shtëpinë. Zoti ka besim në njeriun. Besimi
i Zotit tim më pushton, në të e vëjë zemrën time, asaj i përgjigjëm. Eshtë ky psalmi
im i parë: lum njeriu sepse Zoti ka besim në të. E feja, besimi i shërbëtorit i përgjigjet
fesë e besimit të Zotit, e shëbëtori administron apo mbarshton me gëzim më shumë një
thesar miqësie reciproke se atë të shtëpive e të mirave. Atëherë, “aty ku është visari
juar, aty do të jetë edhe zemra juaj”. Thsari i vërtetë janë gjithmonë personat e
kurrë sendet. Ti dëgjojme leximet dhe homelinë e liturgjisë së Fjalës Hyjnore të kësaj
së diele...