2007-06-16 08:51:31

Біскуп Чэслаў Сіповіч - Сьвятар і Беларусі ( працяг)


Але вернемся да Гольдэн Авэню. Капліца сьв. Пятра i Паўла ў Марыян Гаўз стала адной зь першых “усходніх” каталіцкіх сьвятыняў у Англіі. Многія англамоўныя каталікі жыва цікавіліся Ўсходнім Хрысьціянствам. Дастаткова прыгадаць прозьвішчы такіх аўтараў, як Адрыян Фортэск’ю, Дональд Атўотэр, Арчдэйл Кінг i бэнэдыктынскі манах Дом Бід Ўінслаў, які ў 1931 годзе заснаваў вядомы ва ўсім сьвеце часопіс, прысьвечаны ўсходнехрысьціянскім пытаньням, The Eastern Churches Quarterly, і быў яго нязьменным рэдактарам аж да сьмерці ў 1959 годзе. У Марыян Гаўз ладзілі канфэрэнцыі, чыталі даклады, зьбіраліся дыскусійныя гурткі. Часам усходнія багаслужбы праходзілі таксама ў “лацінскіх” цэрквах, калі ў туманны Альбіён прыяжджаў нейкі “ўсходні” сьвятар. Капліца сьв. Пятра i Паўла, а таксама неўзабаве ўзьніклыя ўкраінскія грэка-каталіцкія цэрквы давалі магчымасьць ангельскім каталіком прысутнічаць на ўсходніх богаслужэньнях у ix звычайным асяродзьдзі. Гэта дапамагала ім усьведаміць унівэрсальны характар Царквы Хрыстовай, дзе разнастайнасьць традыцыяў i звычаяў, як аддаваць хвалу Богу, не стаяла на перашкодзе еднасьці веры, а наадварот, узмацняла яе.
У Марыян Гаўз прыходзіла шмат ангельцаў, але толькі адзінкі рабіліся сталымі “парафіянамі”. Адзін зь ix – Гай Пікарда, які яшчэ студэнтам Оксфардзкага Ўнівэрсытэту прыйшоў, шукаючы матар’ялаў па бізантыйскай царкоўнай музыцы. Ён застаўся прыяцелем Марыян Гаўз i беларусаў на ўсё жыцьцё i шмат зрабіў у вывучэньні беларускай царкоўнай музыкі, шчыра працаваў, каб пашыраць веды пра Беларусь i беларускую культуру ў англамоўным сьвеце. Прыблізна ў тым часе прыйшла ў Марыян Гаўз Вера Рыч, вядомая ангельская паэтка i перакладчыца беларускай паэзіі на ангельскую мову.
У 1950 годзе, згодна з інструкцыяй Бучыса, айцец Сіповіч наладзіў сувязь з арганізацыяй Legion of Mary (Легіён Марыі). Узьнік своеасаблівы “Ўсходні прэзыдыюм”. У яго ўвайшлі сымпатычныя i пабожныя ангельскія i ірляндзкія юнакі i дзяўчаты, поўныя добрай волі, але з выняткам аднаго ці двох яны ня выказалі глыбейшага зацікаўленьня Ўсходнім Хрысьціянствам.
Другая арганізацыя, якая мела свой адрас у Марыян Гаўз, – Таварыства Сьвятога Яна Залатавуснага (The Society of Saint John Chrysostom), створанае, каб распаўсюджваць веды пра ўсходніх хрысьціянаў у англамоўным каталіцкім сьвеце. Заснаванае ў 1926 годзе з ініцыятывы Дэрбіньі, які хацеў выкарыстаць яго для пашырэньня ідэі “навяртаньня Расеі”, яно спыніла сваю дзейнасьць у часе вайны 1939–1945 гадоў i аднавілася ў 1959 годзе, але ўжо ў іншым духу, дзякуючы намаганьням айца Сіповіча. Галоўным памочнікам Сіповіча была Гэльле Геаргіядэс, грачанка, па прафэсіі настаўніца фізыкі. Раней, перш чым прыняць каталіцтва, яна выконвала сакратарскія абавязкі ў англа-праваслаўным Таварыстве Сьвятых Альбана i Сергія. Прэзыдэнтам Таварыства Яна Залатавуснага быў архібіскуп Ўэстмінстэрскі. Айцец Сіповіч стаў сакратаром, а пасьля, як біскуп, – віцэ-прэзыдэнтам. Гэльле Геаргіядэс рэдагавала англамоўны часопіс Chrysostom (Хрызастом), які зрабіў шмат для пашырэньня ведаў пра Ўсходняе Хрысьціянства ў англамоўным сьвеце.
Айцец Сіповіч заўсёды любіў кнігі. У Марыян Гаўз ягоны маленькі кнігазбор вырас у невялікую, але багатую на добрыя выданьні бібліятэку. Яна складалася з двох галоўных аддзелаў: рэлігійнага, з асаблівай увагай да матар’ялаў пра Ўсходняе Хрысьціянства; i беларускага, у якім ужо на той час захоўвалася нямала вартасных і рэдкіх выданьняў. Пазьней бібліятэка Марыян Гаўз, узбагачаная кнігамі, сабранымі а. Гарошкам, сталася ядром Бібліятэкі імя Францішка Скарыны.
6 ліпеня 1959 году, пасьля шасьці гадоў навукі ў Рыме ў Грэцкай калегіі, айцец Аляксандар Надсан вярнуўся ў Лёндан. Ён стаў сьвятаром 23 лістапада 1958 году. Айцец Сіповіч спадзяваўся, што Надсан, якога ён ведаў з 1945 году, стане марыянінам, i быў расчараваны, што выйшла іначай. Аднак гэта не перашкодзіла ім заставацца прыяцелямі i шмат гадоў плённа працаваць разам. Надсан пераняў ад Сіповіча некаторыя пастырскія абавязкі, у прыватнасьці адведваньне беларусаў па-за Лёнданам.
Маючы ў Лёндане памочніка, айцец Сіповіч мог заняцца падрыхтоўкай зьезду сьвятароў, хоць ужо й раней зьвярнуўся да ўсіх, каб дасылалі свае прапановы. Першы адгукнуўся добры айцец Уладзімер Салавей зь Нямеччыны. У лісьце ад 23 траўня ён зазначыў: «Вы, Айцец, пішаце да мяне, якія праблемы трэба на гэным зьезьдзе парушыць? Вы, Ойчанька, ведаеце нашы балячкі, вось ix i будзем парушаць. На мой погляд, – ня ведаю, ці добры, – што ж разумнага можа салавей сказаць?» Айцец Татарыновіч меў свае сумневы наконт зьезду, відаць, баяўся крытыкі ягоных лінгвістычных дзівосаў у часопісе Зьніч. Урэшце, аднак, ён зрабіў усё, каб зьезд прайшоў добра i нават знайшоў адпаведнае памяшканьне ў інтэрнаце для сьвятароў на вія Камілуччыя (via Camilluccia), дзе сам жыў. Паволі ўсім цяжкасьцям далі рады, біскуп Слоскан зацьвердзіў праграму, і зьезд прызначылі на 1–6 лютага 1960 году, два тыдні пасьля канца навіцыяту айца Гарошкі.








All the contents on this site are copyrighted ©.