Watykan: ad limina z Tunezji, Algerii, Libii i Maroka
W dniach 4-9 czerwca odbywa się wizyta ad limina Regionalnej Konferencji Biskupów
Afryki Północnej. Obejmuje ona Kościół w Tunezji, Algierii, Libii i Maroku. Ich ludność
to w przeważającej większości muzułmanie. Wszystkie te kraje utrzymują stosunki dyplomatyczne
ze Stolicą Apostolską.
W Tunezji na 10 mln mieszkańców katolicy stanowią
0,2 proc. Jest ich 22 tys. To na terenie tego kraju znajdowała się starożytna Kartagina,
której ruiny do dziś można oglądać koło Tunisu. Jako stolica rzymskiej prowincji Afryki
Prokonsularnej była ona głównym ośrodkiem chrześcijaństwa żywo rozwijającego się tam
aż do czasu podbojów arabskich. Biskupem Kartaginy był w III w. św. Cyprian. Hierarchię
kościelną odnowiono tu w XIX w., gdy Tunezja była protektoratem francuskim. Kraj uzyskał
w roku 1956 niepodległość i wówczas zmalała liczba katolików w związku z wyjazdem
licznych obcokrajowców. W 1964 r. Tunezja – jako pierwszy kraj muzułmański – zawarła
porozumienie ze Stolicą Apostolską, gwarantujące wolność kultu i swobodny dostęp duchownych.
Kościół może prowadzić szkolnictwo, służbę zdrowia i pomoc społeczną. Ma jedną diecezję,
13 parafii, 43 księży i 160 zakonnic. Kraj odwiedził w 1996 r. Jan Paweł II.
W
Algierii katolików jest tylko kilka tysięcy – 0,01 proc. 33-milionowej ludności.
Kiedyś chrześcijaństwo było tam w rozkwicie. W 256 r. na synod do Kartaginy przybyło
15 biskupów z terenu dzisiejszej Algierii. W tym kraju, w Tagaście, urodził się i
był biskupem Hippony, dzisiejszej Annaby, św. Augustyn. Pod panowaniem muzułmańskim
ostatnie wspólnoty chrześcijańskie zanikły w XII w. W XIX w. pod francuskimi rządami
kolonialnymi odnowiono w Algierii katolicką hierarchię. Gdy w roku 1962 kraj uzyskał
niepodległość, prawie wszyscy katolicy wyjechali. Obecnie są tam 4 diecezje, 110 księży
i 170 zakonnic.
Algierska konstytucja deklaruje wolność religijną. Biskupi
i inni duchowni decydujący się na stały pobyt w tym kraju otrzymują obywatelstwo.
W niedawnych latach islamscy fundamentaliści zamordowali wielu duchownych, w tym jednego
biskupa. Ustawa wyznaniowa z 2006 r. przewiduje kary do 5 lat więzienia za próby nawracania
muzułmanów na inną religię. 4 czerwca br. opublikowano dekret wykonawczy do wspomnianej
ustawy. Wymaga on na sprawowanie kultu religijnego przez niemuzułmanów wcześniejszego
zezwolenia lokalnych władz. Spontaniczne spotkania religijne poza miejscami kultu
są w Algierii zabronione. Władze mogą odmówić zezwolenia, jeśli uznają to za zagrożenie
porządku publicznego.
W Libii na blisko 6 mln mieszkańców katolików
jest ponad 100 tys., co stanowi 1,84 proc. ludności. Przybysze z Libii wymienieni
zostali w Dziejach Apostolskich wśród pierwszych słuchaczy apostołów w dniu Pięćdziesiątnicy.
Ewangelia dotarła do gmin żydowskich Trypolisu. Później tamtejsi chrześcijanie mieli
kontakty z Kartaginą i Egiptem. Po przybyciu muzułmanów kraj ulegał stopniowej islamizacji,
która w XI w. była już zupełna. Od XVI w. rozpoczęto wysiłki misyjne. W pierwszej
połowie XX w., za włoskich rządów kolonialnych, powstały 3 wikariaty apostolskie i
jedna prefektura. W latach 70. prawie wszyscy Włosi musieli opuścić kraj i liczne
kościoły zamknięto. Zawarte później porozumienie ze Stolicą Apostolską umożliwiło
duszpasterstwo cudzoziemskich pracowników – w tym licznych Polaków, wśród których
podjęli pracę polscy franciszkanie.
W Maroku na 30 mln ludności katolików
jest ponad 20 tys., co stanowi tylko 0,07 proc. mieszkańców. W starożytności było
tam obecne chrześcijaństwo, ale do XII w. kraj uległ pełnej islamizacji. Od XIII w.
podejmowano wysiłki misyjne. Katolicką hierarchię kościelną ustanowiono w XX w. Dziś
w dwóch marokańskich diecezjach jest ok. 50 księży, 50 zakonników i ponad 200 zakonnic.
Kościół może prowadzić szkolnictwo. W roku 1985 kraj odwiedził Jan Paweł II.