Benedykt XVI zezwolił na opublikowanie przez Kongregację Spraw Kanonizacyjnych 17
dekretów. 6 z nich dotyczy cudów, 4 męczeństwa zaś 7 heroiczności cnót. Jeden z nich
związany jest z Polską. Potwierdza cud za wstawiennictwem służebnicy Bożej Marii Merkert,
współzałożycielki i pierwszej przełożonej sióstr elżbietanek.
Maria Merkert
urodziła się w Nysie, w 1817 r. w rodzinie głęboko związanej z Kościołem. W wieku
25 lat wraz ze swą siostrą przyłączyła się do Klary Wolff, która wystąpiła z ideą
pielęgnowania osób chorych i osamotnionych w ich mieszkaniach. Dołączyła do nich Franciszka
Werner. Cztery młode dziewczyny 27 września 1842 r. złożyły przed obrazem Serca Pana
Jezusa akt oddania - zobowiązały się nieść pomoc potrzebującym bez względu na wyznanie,
narodowość i płeć. Opiekowały się chorymi, gotowały posiłki dla bezrobotnych i biednych.
Po piętnastu latach działalności Maria Merkert uzyskała dla Stowarzyszenia Sióstr
św. Elżbiety zatwierdzenie diecezjalne wydane przez biskupa wrocławskiego. W 1859
r., na pierwszej kapitule została wybrana pierwszą przełożoną generalną zgromadzenia.
W Nysie wybudowała dom macierzysty, założyła 90 domów zakonnych, 12 szpitali i wiele
domów opieki. Zmarła w Nysie 14 listopada 1872 r., w wieku 55 lat.
Ponadto
dwa dekrety mówią o cudach dokonanych za wstawiennictwem błogosławionych Alfonsy Muttathupandathu
oraz Marii Natividad Venegas. Dwa dekrety o męczeństwie dotyczą osób zamordowanych
podczas wojny domowej w Hiszpanii, jeden męczenników japońskich z XVII wieku. Kolejny
dekret dotyczy Franza Jägerstättera, Austriaka, ojca trojga dzieci, który jako katolik
odmówił służby w hitlerowskim Wehrmachcie i za to został zamordowany.