(08.05.07 RV) Në praninë e mijëra
besimtarëve, në shenjtoren e Zojës Rruzare në Pompei u rinovua në mesditë tradita
e Lutjes drejtuar shën Marisë. Është një lutje e veçantë, hartuar në vitin 1883 nga
i Lumi Bartolomeo Longo, me rastin e bekimit të këmbanës së parë të shenjtores. Para
lutjes, mesha solemne e kryesuar nga kardinali kryeipeshkëv i Napolit, imzot Kreshencio
Sepe. Lutja e Pompeit është veçanërisht e bukur, e përkushtuar, e frymëzuar nga
vetë Zoja, e cila iu duk Bartolomeo Longos, avokat i ri italian, dhe i tha t’ia kushtonte
jetën devocionit të Rruzares dhe përhapjes së saj, duke e bërë luginën e Pompeit vend
kushtuar Jezusit e Zojës së Bekuar e pikë referimi për gjithë Kishën. Ja si përfundon
ajo: “O Rruzare e bekuar nga Shën Maria, zinxhir i ëmbël që na lidh me Zotin,
vjegëz dashurie që na bashkon me Engjëjt, kullë shpëtimi, në sulmet e ferrit, port
i sigurtë në rast mbytjeje të përgjithshme, ne nuk do të lëshojmë më kurrë nga dora.
Ti do të jesh ngushëllimi ynë në agoni, për ty puthja e fundit e jetës që shuhet.
Fjala e fundit që del prej buzëve tona, do të jetë emri yt hyjnor o Mbretëreshë e
Rruzares së Pompeit, o nëna jonë e dashur, o Strehë e mëkatarëve, o Sovrane ngushëlluese
e të hidhëruarve. Qofsh kudo e bekuar, sot e përgjithmonë, në tokë e në qiell. Amen” Mbi
vlerën shpirtërore të kësaj Lutjeje ja mendimi i ipeshkvit prelat të Pompeit, Karlo
Liberati: Lutja e përgjëruar është njëkohësisht lirikë dhe muzikë. Mbi ato faqe
janë derdhur lumenj lotësh e janë stampuar miliarda puthje. Në këtë lutje universale,
derdhen të gjitha dhimbjet e shpresat e familjes njerëzore. Është kaq e përkryer rezonanca
që ajo ngjall në çdo zemër të krishterë, saqë secili kur e thotë ka përshtypjen se
po e harton ai vetë për herë të parë. Mund të thuhet se autori i vërtetë nuk është
Bartolomeo Longo, por shpirti popullor, feja e popullit. Është Kisha që ecën në botë
e lutet.