Triditshja e Pashkëve, qendër e shpresës së krishterë, u shpjegua nga Benedikti XVI
në audiencën e përgjithshme në Sheshin e Shën Pjetrit.
ttp://www.archivioradiovaticana.va/storico/ALB/2007/04/files/audio/ra/00073899.RM#Netia_Fn#Ngjarjet
dramatike që paraprijnë e pasojnë Mundimet e Krishtit na krijojnë mundësinë të rikuptojmë,
në heshtjen e shpirtit, se flijimi i Jezusit është qëndra e jetës sonë, në një botë
ku ndjehet fort inflacioni i fjalëve. Është një nga mendimet e Benediktit XVI në
katekizmin e audiencës së sotme të përgjithshme, ndjekur nga 40 mijë shtegtarë e besimtarë,
gjatë së cilës shpjegoi domethënien e Triditshes së Pashkëve, që fillon nesër. Fillon
me një natë, në të cilën dielli ka përenduar jo vetëm mbi tokë, e përfundon me agimin
e një dite, ndriçimi i së cilës ia kalon atij të diellit. E ndërmjet këtyre dy skajeve
kohore, rijetojmë atmosferën dramatike të Mundimeve të Krishtit që përfundojnë Natën
e Pashkëve me britmën e fitores: “Krishti u ngjall, vdekja u mund!”. Këto janë figurat
e ngjyrimet që zgjodhi Benedikti XVI për katekizmin e sotëm, përmes të cilit i priu
Kishës në misteret e Triditshes së Pashkëve. Nisi me të Enjten e Madhe, kur ndodhen
ballpërballë Jezusi e Juda. Takohen, jo rastësisht, natën. “Kur tradhtari largohet
nga Çenakulli, në shpirtin e tij dyndet errësira – nata e shpirtit, në sa në shpirtin
e dishepujve të tjerë, hutimi. Edhe ata shkojnë drejt natës, në sa hijet e braktisjes
e të urrejtjes bëhen gjithnjë më të dendura mbi Birin e Njeriut që niset për t’u flijuar
mbi kryq. Ngjarja që do të rikujtojmë në ditët e ardhshme është ndeshja më e rreptë
ndërmjet Dritës dhe Errësirës, ndërmjet Jetës e Vdekjes. Duhet ta ndjejmë veten të
pranishëm në këtë ngjarje, të vetëdijshëm për natën tonë, natën e fajeve tona e të
përgjegjësive tona, në se duam ta jetojmë me përfitim shpirtëror Misterin e Pashkëve,
në se dëshirojmë të fitojmë dritën e zemrës përmes këtij Misteri, që përbën thelbin
e fesë sonë”. E Enjtja e Madhe – vijoi Papa - është dita e emocioneve
për meshtarët, dita në të cilën Jezusi, në një farë mënyre, përjeton vdekjen e tij
në copën e bukës të Eukaristisë së parë. Por të njëjtët dishepuj që e rrethojnë në
këtë çast të fortë bashkimi kishtar, pak më vonë, në orën e agonisë së Mësuesit, do
të zhyteshin në gjumë të thellë, gjumë që nuk është i panjohur për të krishterët e
ditëve tona – vërejti Papa: “Shohim se nxënësit fjetën, duke e lënë Zotin vetëm.
Edhe ne sot shpesh herë flejmë, ne, nxënësit e tij. Në këtë natë shenjte të Gjetsemanit
dëshirojmë të rrimë zgjuar, nuk duam ta lëmë Zotin vetëm”. Lutja, shoqëruar
me pendesë e agjërim është tipari kryesor i së Premtes së Madhe. Skena e Kalvarit,
e rrëfyer nga Liturgjia – nënvizoi Papa duke cituar fjalët e Gjon Krizostomit, e paraqet
Kryqin sa si simbol të dënimit, aq edhe si burim të paqes. E historia e pabesisë njerëzore,
e cila e çon Krishtin drejt vdekjes, rikujtohet hap pas hapi në Udhën e Kryqit, që
e mëson të krishterin ta shikojë Krishtin me sytë e zemrës, ashtu si do të bëjmë edhe
ne pasnesër në Koloseo – ftoi Benedikti XVI, i cili më pas kujtoi të Shtunën e Madhe,
ditën e heshtjes: “E Shtuna e Madhe është dita në të cilën liturgjia hesht,
dita e heshtjes së madhe, e të krishterët ftohen ta kalojnë në lutje. Në inflacionin
e fjalëve që dëgjojmë sot, është ditë tepër e nevojshme kjo ditë heshtjeje. Shën Gregori
i Madh një herë pati thënë: ‘Duke mos folur, mësojmë të heshtim, por duke heshtur,
në qetësi të plotë, mësojmë të flasim më mirë”. Nata e Pashkëve, me ritet e
veta të bekimit të ujit e të zjarrit e me shpalljen e Ngjalljes së Krishtit, bën të
shndrisë fytyra gjithnjë e re dhe e bukur e Kishës – tha Papa dhe përfundoi duke u
kujtuar besimtarëve se Triditshja e Pashkëve nuk është kujtim i realitetit të së kaluarës,
por:“…është realitet aktual: Krishti edhe sot, me dashurinë e tij fiton mbi mëkatin
e mbi vdekjen. E keqja, në të gjitha format e veta, nuk do ta thotë fjalën e fundit.
Në fund të fundit do të ngadhënjejë Krishti, e vërteta, dashuria. Në se jemi gati
të vuajmë e të vdesim me të, do të na tregojë Shën Pali Natën e Pashkëve, jeta e tij
do të bëhet jeta jonë. Mbi këtë siguri mbështetet e ngrihet jeta jonë e krishterë”.