Sot kisha katolike kremtoi festën e Shën Andout Abat.

(17.01.2007 RV) Shenjti, një nga vetmitarët më të njohur në historinë e Kishës, lindi në Koma, në zemër të Egjiptit, në vitin 250, vdiq në Tebaide, në Egjiptin e Epër, më 17 janar të vitit 356 më se njëqind vjeç. Në moshën njëzet vjeçare braktisi gjithçka e shkoi të banonte në një vend të shkretë e pastaj në brigjet e Detit të Kuq, ku jetoi në vetmi të plotë për më se 80 vjet. U bë i njohur në të gjithë lindjen. Në vetmitoren e tij nisën të dynden shtegtarë nga të katër anët për të kërkuar një këshill, një lutje, një ndërmjetësi. Edhe Kostandini perandor me bijtë e tij shkuan disa here t’i kërkonin këshilla e lutje. Jetën e tij e tregoi një nga nxënësit e Shenjtit, Shën Athanasi, që e bëri Ndoun vetmitar të njohur në mbarë Kishën. Shenjti u largua nga vetmitorja e tij vetëm dy herë. Herën e parë për të ngushëluar të krishterët e Aleksandrisë, të persekutuar nga Maksimin Daja, ndërsa të dytën, me ftesën e Athanasit, për t’i nxitur t’i qëndronin besnikë Koncilit të Nikesë. Në ikonografi paraqitet i rrethuar nga gra provokuese (simbol i tundimeve) ose nga kafshë shtëpijake (si derri, pulat, delet etj.). E kjo, sepse Shenjti është pajtor i kafshëve shtëpijake.
Nuk e pati të lehtë Shenjti i madh të arrinte përsosurinë shpirtërore, duke kaluar një jetë kaq të ashpër, kaq të mënjanuar. Iu desh të kapërcente prova të vështira. Nisi të tronditej nga mendime të neveritshme, të dyshonte mbi dobinë e një jete kaq të vetmuar, që pak nga njerëzit e Kishës e ndiqnin, të joshej nga kënaqësitë e mishit, të tundohej nga dëshira për të grumbulluar pasuri, aq e përhapur në kohën e tij e në të gjitha kohërat.
Kërkoi atëhere ndihmën e vetmitarëve të tjerë që e këshilluan të mos trembej, por të ecte para me besim, sepse Zoti ishte me të e, si t’i shkëpuste të gjitha lidhjet me të mirat tokësore, të tërhiqej në një vend edhe më të vetmuar.
E ai, i mbuluar vetëm me një copë leckë, u strehua në një varr të lashtë, hapur në shkëmb të gjallë, pranë fshatit Koma. Një mik i sillte kur e kur pak bukë; për të tjerat duhet të mendonte vetë, duke e shuar urinë me fryte pylli e bar fushe.
Këtu pati tundime edhe më të tmerrshme: shihte vegime të llahtarëshme e zëra të çjerra i flisnin nga shkretëtira. U krodh në errësirë të dendur shpirtërore, por megjithatë, nuk e humbi kurrë shpresën në ndihmën e Zotit, duke bërë ditë për ditë vullnetin e tij, ashtu si e kishin këshilluar mësuesit vetmitarë.
Kur, më në fund, iu duk Krishti, duke e ndriçuar, ai e pyeti: “Ku ishe, o Zot? Pse nuk m’u duke që në fillim, për t’i dhënë fund vuajtjeve të mia?”. E menjëherë dëgjoi përgjigjen: “Anton, unë isha këtu, me ty e të ndihmoja për ta fituar betejën”.
Sigurisht që vetëm njerëz tepër të shëndoshë mendërisht mund ta përballonin një asketizëm të tillë, kaq të rreptë. Disa kalonin në çmenduri e pastaj nisnin t’i merrnin fantazitë e tyre si ndriçime hyjnore ose si tundime djallëzore.Po Antoni, me ndihmën e Zotit, i përballoi të gjitha tundimet e shejtanit, që e zgjonte në zemër të natës e u bë pikë referimi për shumë njerëz, që dëshironin t’i kushtoheshin jetës vetmitare. Nisi atëherë të ngushëllonte të mjerët, të shëronte të sëmurët, të mësonte nxënësit e rinj, që shtuan radhët e vetmitarëve, duke krijuar dy grupe të mëdha, mbi bazën e të cilave u themeluan dy manastire, një në lindje të Nilit e tjetri në bregun e mëngjër të lumit, ku çdo murg kishte shpellën e tij vetmitare, por edhe ndihmën e njërit nga vëllezërit më të përgatitur për këtë lloj jete shpirtërore. E të gjithë kishin pranë Shën Anduen, që u jepte këshilla për t’u përsosur shpirtërisht, të bashkuar me Zotin.