Nadchodzi Jego moc - adwentowe rozważanie ks. Horaka

Przed tygodniem przywołałem słowa listu do Hebrajczyków:
„Chwila bowiem tuż – tuż,
Nadchodzący przyjdzie,
a zwlekać nie będzie” (Hbr 10, 37).


Nadchodzący przyjdzie? Kiedy? – pytasz.
Jutro, za rok, za lat sto...
W listach apostołów i innych pismach tamtej epoki
zachowały się ślady wielkiego oczekiwania na przyjście Pana.
Od tamtych dni minęło prawie dwa tysiące lat. I co?
Nadchodzący nie przyszedł?
Czekanie było daremne, a obietnice zwodnicze?

Nie, to część ludzi tamtego i naszego pokolenia
źle zrozumiała Jezusa,
jakoby miał powrócić do świata za rok, dwa, a może i jutro.
A skoro tak, wystarczyłoby czekać. Tylko czekać.
Dlatego apostoł Paweł zachęcając do czujności,
nawołuje do wysiłku, do wytrwałej pracy (1 Tes 5, 1nn).


Dlatego Autor listu do Hebrajczyków
ukazuje życie jako mozolną wędrówkę do niebieskiej ojczyzny (Hbr 11, 14-16).
W tej wędrówce najpotrzebniejsza jest wiara –
czyli widzenie Niewidzialnego (Hbr 11, 1-3.26)
Nie czegoś, a Kogoś.

Jest nim Nadchodzący Chrystus.
I nie jest to żadna ułuda.
Sprawdzianem jest moc i siła,
jaką ze spotkania z Nim czerpią chrześcijanie.
A dokonuje się to na dwa, przenikające się wzajemnie sposoby.

Najpierw Nadchodzący przychodzi jako Prawda Ewangelii,
przynosząc Dobrą Nowinę o świecie i o nas samych.
Nowinę o Bogu,
który chciał być jednym z nas aż po śmierć na krzyżu,
by życie mogło sięgnąć wieczności –
a to każe nam odkrywać prawdę naszych sumień.

Dlatego Adwent jest czasem wielkiego zamyślenia –
nie tylko nad historią narodzin Jezusa,
ale nad niepojętą i zaskakującą wielkością człowieka.
Zrozumienie tej godności
to równocześnie odkrycie zobowiązującej mocy sumienia.
To odkrywanie każdego dnia na nowo,
że nikt nie jest dobry, tylko sam Bóg (Mk 10, 18).
A skoro każdej chwili przychodzi On do nas,
to znaczy, że dobro jest największą powinnością człowieka.

Po drugie –
Nadchodzący przychodzi do nas w sakramentalnych znakach
i ich tajemniczej rzeczywistości.
Codziennie możemy czerpać z tego źródła.
Adwent jest zatem koniecznym czasem zamyślenia
nad tajemnicą sakramentalnej obecności Boga w świecie.
Przyzwyczailiśmy się do niej aż za bardzo:
ochrzczeni w niemowlęctwie.
Od dziecka przychodzący do konfesjonału.
Tak często przyjmujący Komunię św.
Oswojeni ze znakami, gubimy z oczu to,
że jest w nich Nadchodzący.

Dobrze, że codzienna adwentowa Msza święta – Roraty –
jest nieco inna.
A wszystko po to,
by znowu zamyślić się nad bliskością Nadchodzącego.
By przeżyć Jego obecność w otoczeniu gromady dzieci,
we wspólnocie wiary z resztą parafian bądź zakonnej rodziny,
w pełnej ciepła scenerii oczekiwania na święta.

Nasze czekanie nie jest daremne,
a obietnice Nadchodzącego nie są zwodnicze.
Dlatego nie będę czekał z założonymi rękoma.
Wyjdę Mu naprzeciw... Wyjdziemy razem.

Patrzę na historię chrześcijańskiej rodziny.
Widzę ilu wśród nas było – i jest – ludzi ogromnej pracy.
Mężczyzn, kobiet, dzieci, starców, których życie
można zrozumieć dopiero wtedy,
gdy dostrzeże się moc Nadchodzącego – łaskę Bożą.


Jak zrozumieć pełną uroku i dramatyzmu postać św. Agnieszki,
dziewczynki zaledwie,
która wiarą, nadzieją, miłością do Jezusa
zawstydziła oprawców, kata i całe otoczenie?


Jak zrozumieć wytrwałość i ogrom dokonań św. Wincentego,
księdza–galernika, opiekuna najbiedniejszych,
wychowawcy całego pokolenia kapłanów,
ewangelizatora i misjonarza?


Jak zrozumieć niewyczerpaną pomysłowość
i jeszcze bardziej zaskakującą miłość matki Teresy,
która nie mając nic – oprócz swoich dwojga rąk –
wyszła z Kalkuty i oplotła siecią serdecznej pomocy cały świat?


Nie sposób życia tych trojga i tysięcy, milionów innych zrozumieć,
jeśli się nie uwierzy,
jeśli się nie zobaczy,
jeśli się nie dotknie w ich życiu
mocy Nadchodzącego Boga.
* * *
Jak samemu sięgać po moc Nadchodzącego?
Jakie przeszkody usunąć ze swego życia,
by na tę moc jeszcze bardziej się otworzyć?
I jak tę moc spożytkować?
Co dobrego uczynić, by innym ludziom,
światu całemu
Boga przybliżyć?
– To pytania na drugi tydzień Adwentu.


ks. Tomasz Horak