Liturgjia e Fjalës së Zotit e dielës së 32-të gjatë vitit kishtar “B” Shkandulli
i shpresës në Zotin!
(11.11.06. RV) Ja përsëri në takimin
tonë javor të së shtunës me Fjalën e Zotit të së dielës, kësaj herët do të dëgjojmë
dhe meditojmë së bashku leximet biblike të Liturgjisë Hyjnore të Fjalës së Zotit të
dielës së 32-të gjatë vitit kishtar, ciklit të dytë, sipas kalendarit liturgjik. Tema
e liturgjisë së Fjalës së kësaj së diele për dy të veja të varfëra, por të afta të
dhurojnë veten e gjithaçka kanë: mikpritja e vjeshuës së parë shpërblehet, kompensohet
nga mrekullia e Elisë profetë ( për çka flet leximi i parë nga Libri i parë i Mbretërve
17,10-16) dhe bujaria e përvujtë e vejushës së dytë që meriton lëvdatën e jashtëzakonshme
nga Jezusi ( për çka flet pjesa ungjillore kësaj së diele marrë nga Marku 12,38-44).
Këto dy gra të veja në aftësinë e tyre të dhurimit, të bujarisë,të zemërgjërësisë
së tyre janë figura të Krishtit, i cili ka ofruar vetveten një herë e përgjithmonë
për shëlbimin e njerëzimit, pra për çlirimin e njerëzimit nga egozimi e robëria e
mëkatit dhe e vdekjes. Kjo sjelle, ky qëndrim themelor për fenë e krishterë,
sot bëhët objekt i lutjes së Meshës së kësaj të diele. Në të vërtetë në lutjen e dytë
të Meshës ne, si besimtarë, i kërkojnë Zotit ndihmë në mënyrë që “…të gjithë të mësojmë
të falim, të mësojmë të dhurojmë sipas shembullin të Atij që ka dhuruar vetveten…”. E
veja e parë na përshkruhet në leximin e parë të kësaj së diele, në Librin e parë të
Mbretërve: Elia nuk heziton as nuk ka frikë ti kërkojë gjithçka i mbetët kësaj vejueshe
për mbijetesë dhe ajo i beson profetit e dhuron gjithëçka kishte. Në këte ajo bëhët
simbol i atyre që janë të aftë ti besojnë Zotit e të mbështeten në Fjalën e Tij Hyjnore,
përkundra të gjitha vështirësive të jetës. Kështu Krishti, në leximin e dytë
nga Letra e Hebrenjve ( Heb 9.24-28): është Ai ndërmjetësuesi i vetëm ndërmjet njerëzve
dhe Zotit sepse ka ofruar e dhuruar vetveten Atit Qiellor, njëherë e përgjithmonë
për shpëtimin e çdo njeriu. Në këtë dhurim të vetëm e përfundimtar Ai bartë me vete
mbarë njerëzimin, i cili tani mund të shpresojë në përqafimin e Atit Qiellor. Edhe
e veja, për të cilen na flet pjesa e Ungjillit të kësaj së diele nga Marku 12.38-44,
lavdërohet nga Jezusi jo për ofertën e saj të vogël e të pakët që fali në tempull,
por sepse ka dhënë “gjithë atë që kishte për të jetuar”: kjo fjali përmbledhë dhe
pasqyron gatishmërinë e plotë të kësaj gruaje të varfër, e cila ka dhënë vetëm diçka
nga ajo pasuri që kishte, por në atë shenjë të vogël që fali, dhuroi vetveten. Për
këte ajo bëhët shenjë e dashurisë së Zotit. Liturgjia e Fjalës së Zotit e kësaj
së diele na flet për një realitet që duket se është harruar nga shoqëria jonë e pasur
dhe e ngopur bashkëhokohe. Përmes Fjalës së Tij, Zoti na flet mbi provaninë që është
fryt i fesë së vërtetë e të gjallë në Të. Një grua e vejë e Sareptës e dhuron
bukën e mbrame që kishte. Një tjerë grua e vejë e Jeruzalemit e dhuron paranë e fundit.
Dy gra, të varfëra, pa identitet, pa emër, të lënduara në dashuri, e dorëzojnë jetën
e tyre. Në Sareptë përgjigjia është një mrekulli, buka e pashterrshme, buka që nuk
ka të mbaruar. Në Jeruzalem nuk ka kurrfarë mrekullie. Mirëpo mrekullia tashmë ka
ndodhur, dhurimi i copës (pjesës) së mbrame të jetës: sepse të japësh dmth. jetosh,
të mbash për vete dmth të vdesësh. Gjesti që dy gratë bëjnë është diçka e palogjikshme,
nuk është punë e mençur. Nuk është urti të hedhësh paratë e vogëla që ke në thesarin
e tempullit. Por është shkandull i shpresës. Kësaj gruaje nuk dijmë as emrin,
nuk ia njohim as fytyrën, as sytë e saj, por e njohim zemrën e saj, me rrahjet e veta
të çuditshme, ato të vetmisë, të varfërisë, por edhe të shpresës. Shpresa e dëshprimit
të atij që e provokon Zotin e gati gati e detyron: unë kam menduar në Ty, ti kam konsideruar
e trajtuar si thesarin e gjëjen më të rëndësishme të jetës sime. Tani të takon Ty
të mendosh për mua. Jezusi, ulur, vështron se si njerëzit hedhnin monedha në
thesarin e tempullit. Vështron jo sa jepnin, por si i dhuronin. Jezusi nuk shikon
sasinë por me sa zemër e bëjnë gjestin e bujarisë e të dashurisë, me sa vërtetësi
e zemër të pastër dhurojnë e ndihmojmë të tjerët. Zotit nuk i jepet as shumë, as pak,
as asgjë, por gjithçka. Ketu mund te degjoni leximet e se dieles dhe komentin
nga prifti shiqptar nga Tirana, don Arian Shkurti