Nëntë vjet më parë në Kalkutë ndërroi jetë Lumja Nënë Terezë.
(5.9.2006 RV) Kanë kaluar nëntë vjet nga 5 shtatori i vitit 1997, kur Themeluesja
e Motrave dhe Vëllezërve të Bamirësisë, e Lumja Nënë Terezë, u nis drejt shtëpisë
së Atit. Edhe salikimet e saj, që bashkuan rreth trupit të një gruaje të vdekur përfaqësues
të të gjitha feve, personalitete botërore të të gjitha fushave, të varfër e të pasur
nga mbarë planeti, qenë një dëshmi e gjallë e admirimit që gëzonte rregulltarja e
bamirësisë, e cila u përcoll për në banesën e fundme me një kremtim që la gjurmë në
historinë e shekullit. Planeti mbarë nderonte gruan, që ia kishte mjekuar plagët,
duke shkelur personalisht në të katër skajet e globit, me sandalet e vjetra të rregulltares
e me moton e pamort të Krishtit: "Në se i jepni një pikë ujë njërit prej këtyre të
vegjëlve të mi, ma keni dhënë mua!" Kudo shkoi, ajo u përpoq të shuante pikërisht
etjen e Krishtit, etjen për Krishtin! Papa Gjon Pali II, që e admiroi dhe e ndihmoi
vazhdimisht, e quajti "dhuratë e Zotit për Kishën e për botën", për t'u kujtuar kështu
të gjithëve se dashuria ungjillore qëndron mbi të gjitha vlerat, posaçërisht kur gjen
shprehjen e vet në shërbimin që i bëhet më të poshtruarit ndërmjet vëllezërve e motrave
tona. Sot , në nëntë vjetorin e kthimit në shtëpinë e Atit, pa u ndaluar tek imtësitë
e jetëshkrimit të saj, që sot rikujtohet në mbarë botën, duke u nisur nga data 26
gusht 1910 kur lindi në Shkup, po e kujtojmë me fjalët e Gjon Palit II: "Nënë
Tereza e Kalkutës është shembull i jashtzakonshëm i misionit të heshur të bamirësisë,
që lind nga kundrimi i përhershëm i Krishtit në kryq, dëshmitare e paharrueshme e
dashurisë, që gjeti shprehjen e vet konkrete në shërbimin e vazhdueshëm ndaj vëllezërve
më të varfër e më të braktisur. Në fytyrat e të mjerëve, pa fytyrën e Jezu Krishtit
i cili, nga lartësia e kryqit, vijon të dihasë: "Kam etje!". E ajo iu përgjigj
kësaj dihame, që dilte prej buzëve të shkrumbuara nga etja të Zotit, duke ia dhuruar
vetveten njerëzve të varfër, të braktisurve, të vuajturve, të vetmuarve, atyre që
vdisnin rrugash. Duke ecur, pa u lodhur kurrë, nëpër rrugët e botës, Nënë Tereza
la gjurmë të pashlyeshme në historinë e shekullit kur jetoi: mbrojti gjthnjë e kudo,
me një guxim të pashoq, jetën e dinjitetin e njeriut; u dha atyre, që shtypeshin nën
barrën e rëndë të padrejtësisë e të harresës nga bota, vetëdijën se nuk ishin të tepërt,
se ishin të zgjedhurit e Zotit, Atit të gjthëpushtetshëm, plot dashuri e mëshirë për
të gjitha krijesat e veta. Dëshmoi Ungjillin e dashurisë, që ushqehet me dhurimin
pa asnjë kusht të vetvetes - deri në grahmën e fundit. Kështu do ta kujtojmë gjithmonë,
duke u lutur që ta marrë shpërblimin e merituar në mbretërinë e Hyjit e duke i kërkuar
të ndërmjetësojë për ne pranë Atit qiellor. Sot shembulli i shkëlqyer i shërbimit
të saj bamirës është bërë burim frymëzimi për familjene saj shpirtërore, për Atdheun
e saj, për Kishën e mbarë njerëzimin!”. Kështu është shprehur Papa që e lartoi
në nderimet e leterit Nënë Terezën, të cilën sot e shikojmë me emocion të thellë të
nderuar nga e gjithë bota në elter, prej nga na porosit: “Duajeni njëri-tjetrin,
ashtu si Zoti do secilin prej jush dhe lutuni… lutuni e silleni lutjen brenda familjes,
sepse familjet që luten së bashku, qëndrojnë të bashkuara. E nëse njerëzit qëndrojnë
bashkë, ato do ta duan njëri-tjetrin, ashtu si Zoti e do secilin. Ja ç’shkruhet
në motivacionin e lumnimit të Gonxha Bojaxhit: "Murgesha imcake
shqiptare, Nënë Tereza e Kalkutës - Gonxha Bojaxhiu (1910 - 1997) në shekullin e kaluar
qe simbol botëror i dashurisë së krishterë. Pa i mbushur mirë 18 vjetët, duke iu përgjigjur
thirrjes për veprimtari misionare, hyri ndër motrat e Loretos, që e dërguan si mësuese
në Indí. Në Kalkutë zbuloi fytyrën e Krishtit të vuajtur në fytyrën e të varfërve
më të braktisur. Këtu në jetën e saj filloi kthesa e madhe. Themeloi për të varfrit
Misionaret e Misionarët e Bamirësisë. Sipas shembullit të saj, lindi një lëvizje e
gjërë impenjimi bamirës e shoqëror në dobí të njerëzve më të lënë mbas dore, më të
mjerë, më të harruar". Veç asaj që u tha më sipër, shtohet edhe se gëzon famë shenjtërie
në shkallë botërore. Radhitet kështu ndër shenjtorët, të cilët u lartuan në elter
në një kohë tepër të shkurtër.