Heroiczności cnót sługi Bożej Wandy Malczewskiej dotyczy jeden z 19 dekretów, które
promulgowała Kongregacja Spraw Kanonizacyjnych. Benedykt XVI upoważnił tę dykasterię
do ich promulgowania, przyjmując 26 czerwca na audiencji prywatnej jej prefekta, kard.
José Saraivę Martinsa.
Wanda Malczewska, zmarła w roku 1896 po długim, 74 letnim
życiu, była świecką mistyczką, bardzo czynną na polu społeczno-charytatywnym. Urodzona
w Radomiu, w roku 1830 przyjęła na własne gorące pragnienie Pierwszą Komunię – jako
zaledwie 8 letnie dziecko, co w tamtych czasach było wielką rzadkością. Wcześnie osierocona
przez matkę, została przygarnięta przez ciotkę i zamieszkała w jej majątku w Klimontowie.
Oddała się całkowicie Bogu przez modlitwę i pracę dla bliźnich.
Zabiegała
o podnoszenie oświaty wśród ludu. Mieszkańców wsi uczyła czytać i zaopatrywała w książki.
Wyszukiwała zdolną młodzież wiejską i przygotowywała ją do szkoły średniej. Jeszcze
w podeszłym wieku, gdy mieszkała na plebani w Parznie, oddawała się z zapałem pracy
społecznej i charytatywnej. Gromadziła wokół siebie dzieci i młodzież, troszczyła
się o chorych. Tam Wanda Malczewska zmarła w opinii świętości. Starania o wyniesienie
jej na ołtarze podjęła już w okresie międzywojennym diecezja łódzka.
Z pozostałych
dekretów Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych 5 dotyczy cudów przypisywanych wstawiennictwu
trojga założycieli zgromadzeń zakonnych – z Niemiec, Hiszpanii i Włoch – oraz dwóch
zakonnic: Hinduski i Włoszki. Dalszych 7 dekretów tej dykasterii stwierdza męczeństwo
148 Hiszpanów z czasów wojny domowej lat 30. oraz włoskiego misjonarza, który poniósł
śmierć w roku 1964 w Kongu.
Natomiast 6 dekretów dotyczy heroiczności cnót
tyluż sług Bożych. Czworo z nich było Włochami, założycielami zgromadzeń zakonnych
– w tym znany XIX-wieczny filozof, ks. Antonio Rosmini. Pozostali – to hiszpańska
zakonnica i świecki Niemiec.