Liturgjia e Fjalës së Zotit e dielës së II-të të Pashkëve „B“
( Vap 4,32-35 ; 1Gjn 5,1-6; Gjn 20,19-31 )
(21.04.'06.R.V.)
Ja përsëri në takimin tonë javor të së shtunës me Fjalën e Zotit. Kësaj radhe do të
dëgjojmë dhe meditojmë së bashku mbi leximet biblike të liturgjisë hyjnore të dielës
së 2-të të Pashkëve „B“. Në këtë të dielë na shoqëron e udhëheq Gjoni ungjilltar,
ndoshta sepse duke jetuar më shumë se apostujt e tjerë, ka qenë dëshmitar se si, dalëngadalë
po në mënyrë të qëndrueshme e të vazhdueshme është përhapur në botë feja në Krishtin
e Ngjallur Zot. Kështu pra, në të dielën e dytë të Pashkëve, liturgjia dëshiron
të na ndihmojë ta thellojmë misterin e Ngjalljes, ngjarjen qendrore, vendimtare, të
fesë sonë të krishterë. Të dielën e kaluar, liturgjia na paraqiti këtë ngjarje në
vete, ndërsa këtë herë synon të na ndihmojë ta kuptojmë se çfarë është NGJALLJA e
KRISHTIT e si mund të nxjerrim fryte prej saj në jetën e përditshme. Tekstet biblike
që liturgjia na propozon këtë të diele, janë të përshkuara e të mbushura me mahnitje,
mrekullim dhe na thërrasin të gëzohemi. Po tani t’i dëgjojmë leximet biblike të dielës
së dytë të Pashkëve. Vënë në dukje temën e fesë dhe rrjedhojat e saj. Leximi
i parë i kësaj së diele, marrë nga Veprat e Apostujve na përshkruan jetën e bashkësisë
së parë kristiane, të themeluar pas Ngjalljes së Zotit tonë Jezu Krisht, e cila bashkësi
kremtonte së bashku eukaristinë, lutej së bashku e kështu ndër besimtarë rritej atmosfera
e vëllazërimit dhe e bashkëndarjes të të mirave materiale e shpirtërore. Kështu, në
bashkësinë e parë kristiane kemi tri elemente apo shenja dalluese që karakterizojnë
nxënësit e Jezusit: „gjestet apostolike të shoqëruara me simbole; forca e dëshmisë
dhe shembulli i jetës“. Motivi i fesë e frymëzon edhe leximin e dytë, marrë nga
letra e Shën Gjonit apostull: „kushdo beson se Jezusi është Biri i Zotit, ka forcë
për ta mbizotëruar botën, për ta mundur botën e për t’i mposhtur forcat e errëta të
së keqës“. Pjesa e Ungjillit, së fundi, është një shpallje thelbësore e fesë
pashknore dhe na paraqet Jezusin, i cili në mbrëmje të ditës së Pashkëve iu dëftua
apostujve e atyre u bëri dhuratën e madhe të paqes së vet. Kështu, Pashkët, Ngjallja
e Krishtit bën thirrje për ta ndryshuar, ripërtërirë jetën tonë duke marrë e pasur
si pikë referimi dashurinë e Zotit. Pashkët me siguri janë pikarritjeje, por gjithmonë
mbetën edhe pikënisje e kthimit tonë që duhet të ripërtërihet vazhidimisht e që na
ndihmon të rizbulojmë në jetën e përditshme veprat e mrekullueshme të dashurisë së
Zotit. Me pak fjalë, në këto të diele, liturgjia e Fjalës së Zotit na propozon
e në të njëjtën kohë, na bën t’i rijetojmë në mënyrë më intensive dhe emocionuese
takimet e para të Jezu Krishtit të Ngjallur me nxënësit e vet, përmes fesë e dashurisë.
Pashkët lindin fenë e feja lind dashurinë: këtu qëndron e tërë porosia ungjillore.
Në duart e Tomës apostull janë të gjitha duart tona, ne që kemi besuar pa i prekur
plagët e Krishtit, por kemi besuar sepse të tjerët i kanë prekur, para nesh. Kështu
thotë poezia e një autori anonim të shek. XIII: „Kam ecur gjatë, o Zot, për të
kërkuar: po ti nuk më lejove të të gjej! Cka është njeriu, nëse nuk ecën me Dikë?
Atëherë u nisa në kërkim të vetes sime: po ende jam me duar të zbrazta. Së fundi vendosa
të kërkoja të afërmin tim. Dhe ja, duke u takuar me të,kam gjetur që të
tre“! Po tani të dëgjojmë leximet biblike të dielës së dytë të Pashkëve.