Festa e Paraqitjes së Jezusit në Tempull në Bazilikën e Vatikanit: dy dëshmi nga jeta
rregulltare.
Më 2 shkurt pasdite, në festën e Paraqitjes të Zotit në Tempull, Papa Benedikti
XVI kryesoi Meshën e Shenjtë në bazilikën e Vatikanit, në sa Kisha kremtoi edhe Ditën
kushtuar Jetës Rregulltare. Festa e ‘Paraqitjes së Zotit
në tempull’, festë e Krishtit “dritës së popujve” dhe e takimit të Mesisë me popullin
e vet në Tempullin e Jeruzalemit, filloi me liturgjinë e dritës, për të vijuar me
ndezjen dhe bekimin e qirinjve dhe me procesionin drejt Elterit të Katedrës në Bazilikën
e Vatikanit, ku Papa kryesoi Meshën solemne, në bashkëkremtim me Imzot Franc Rodèn,
Prefekt i Kongregatës për Institutet e Jetës Rregulltare dhe Shoqëritë e Jetës Apostolike
dhe me bashkëpunëtorët e tij. Homelinë Ati i Shenjtë Ratzinger ia kushtoi krejtësisht
shpjegimit të domethënies së festës përmes komentit të leximeve liturgjike. ‘Festa
e sotme e Paraqitjes së Zotit në Tempull, dyzet ditë pas lindjes së tij – shpjegoi
Papa – na bën të rijetojmë një çast të rëndësishëm të jetës të Familjes Shenjte:
sipas Ligjit të Moisiut, Krishti Fëmijë çohet në tempull nga Maria e Jozefi për t’iu
kushtuar Zotit. Simoni e Ana, të frymëzuar nga Hyji, njohin në këtë fëmijë, Mesinë
aq të pritur dhe profetizojnë për të. Jemi përballë një misteri, të thjeshtë e solemn
njëheresh, në të cilin Kisha shenjte kremton Krishtin, të Shuguruarin e Atit, të Parëlindurin
e njerëzimit të ri". Këtë theksoi Papa në fillim të homelisë dhe më pas shpjegoi
se procesioni me qirinj të ndezur, që shënoi fillimin e kremtimit, u kujtoi të pranishmëve
hyrjen madhështore, të kënduar në Psalmin 23, të Atij që është Mbreti i lavdisë. "Por
kush është Zoti i gjithëpushtetshëm që hyn në tempull? – pyeti Papa. Është një foshnje;
është Krishti Fëmijë, ndër krahët e nënës së vet, Virgjërës Mari". Më pas, duke
u ndalur tek leximet liturgjike, nga fragmenti i profetit Malaki, tek Letra drejtuar
Hebrenjve e tek Ungjilli sipas Shën Lukës, Papa theksoi se "liturgjia na paraqet
Krishtin, ndërmjetësin që bashkon Zotin me njeriun, duke shlyer distancat, duke zhdukur
çdo përçarje e duke shembur çdo mur që e ndan njeriun nga Zoti". Më pas Ati
i Shenjtë u pëqëndrua tek figura e Virgjërës Mari, njeriu i parë që e shoqëroi Krishtin
në rrugën e bindjes, të fesë së vënë në provë e të dhembjes të jetuar pranë kryqit.
Maria është Nëna e Atij që është ‘Lavdia e popullit të Izraelit’e ‘dritë për të ndriçuar
njerëzit’, por edhe shenjë kundërshtie. Zemra e saj e papërlyer duhet të shporohet
nga shpata e dhimbjes, duke treguar kështu se roli i saj në historinë e shëlbimit
nuk përfundon në misterin e mishërimit, por plotësohet përmes pjesëmarrjes plot dashuri
në vdekjen e ngjalljen e të Birit, Qëngjit që shlyen mëkatet e botës, dritës që i
ndriçon njerëzit në rrugën e sigurtë të vërtetësisë e të dashurisë. Duke shpjeguar
edhe fjalët e Simonit plak: “Sytë e mi panë shëlbimin” e të Profeteshës Ana ‘që u
flet për fëmijën të gjithë atyre të cilët prisnin Mesinë në Jeruzalem, Papa theksoi
se në këtë mënyrë shpallet identiteti dhe misioni i Mesisë. Më pas Papa Benedikti
XVI kujtoi se më 2 shkurt Kisha kremtoi edhe Ditën e Jetës Rregulltare dhe
falënderoi Zotin për dhuratën e çmuar të kësaj jete dhe të të gjitha formave të saj;
njëkohësisht e ftoi mbarë popullin e Zotit t’i nderojë ata, të cilët ia kanë kushtuar
gjithë jetën e tyre Zotit me kushtin e pastërtisë, të bindjes e të varfërisë së plotë,
duke dëshmuar kështu praninë e Zotit në çdo kohë, edhe në kohët tona. E ky është shërbimi
i parë që i bëjnë Kishës rregulltarët. Janë roje që shquajnë nga larg dhe që kumtojnë
jetën e re, e cila tashmë është e pranishme në histori. *** Pas përfundimit
të homelisë liturgjia arriti kulmin me lutjen e falënderimit drejtuar Zotit për dhuratën
e jetës rregulltare dhe me impenjimin për të ecur besnikërisht në gjurmët e Krishtit
në misionin apostolik. Liturgjia eukaristike përforcoi takimin e të pranishmëve
me Krishtin dhe dhurimin e vetvetes bashkë me Të, në jetën rregulltare, që Krishti
të jetë përgjithmonë dritë për të ndriçuar njerëzit! *** Mijëra rregulltarë
e rregulltare kryejnë misionin e tyre apostolik në shtigjet e pafundme të botës, duke
iu kushtuar plotësisht Krishtit e duke u shërbyer njerëzve në emër e për dashuri të
Tij. Se ç’vlerë ka misioni i tyre, jeta e tyre e dhuruar, mjafton të kujtojmë rregulltaren
e madhe, të Lumen Nënë Terezë, që na e shpjegon kështu misionin e të krishterëve në
përhapjen e Dritës së Krishtit: “Të krishterët janë dritë për njeri-tjetrin
dhe për mbarë botën: në se jemi të krishterë, duhet t’ia dëftojmë Krishtin botës.
Gandi pat thënë një herë: “Sikur të krishterët ta jetonin me të vërtetë krishtërimin
e tyre, në Indi nuk do të kishte më induistë”. Ja, pra, ç’ pret bota nga ne: që ta
jetojmë fenë tonë të krishterë! Unë lutem për secilin prej jush e kërkoj që të
gjithë të jeni të shenjtë, në mënyrë që ta rrezatoni dashurinë e Zotit ngado që shkoni.
Uroj që drita e Tij e së vërtetës të ndriçojë në jetën e secilit, në mënyrë që Zoti
ta dojë botën përmes teje e përmes meje. Lereni, pra, zemrën tuaj të bëhet dritë flakëruese!”. ***