W Watykanie opublikowano nieoficjalną wersję propozycji końcowych XI Zgromadzenia
Generalnego Synodu Biskupów. Zwyczajowo propozycje objęte były tajemnicą i przekazywane
papieżowi do uwzględnienia w redakcji posynodalnej adhortacji apostolskiej. Benedykt
XVI otrzymał łaciński oryginał propozycji. Równocześnie zdecydował, by jego włoska
wersja robocza została upubliczniona. Tekst składa się z 50 propozycji zebranych w
3 części.
Część pierwsza nosi tytuł „Lud Boży wychowywany do wiary w Eucharystię”
i rozpoczyna się od refleksji teologicznej. Zachęca kapłanów do podejmowania wszelkich
starań, aby wierni mieli możliwość uczestnictwa w mszach świętych. Eucharystia jest
widzialnym znakiem jedności i różnorodności Kościoła, dlatego może być punktem dialogu
zarówno z Prawosławiem, jak i z Kościołami powstałymi w wyniku Reformacji.
Ojcowie
synodalni zachęcają do organizowania adoracji eucharystycznych. Wskazują na związek
Eucharystii z innymi sakramentami. Dostrzegają potrzebę odnowionej pedagogii nawrócenia,
która przywróciłaby praktykę częstszej, indywidualnej spowiedzi. Pożyteczne mogą tu
być nabożeństwa pokutne oraz praktyczne korzystanie z odpustów. Jednoczące działanie
Eucharystii ukazane jest również w kontekście sakramentu małżeństwa. W kulturach poligamicznych
Synod wskazuje na potrzebę katechetycznej pomocy, aby wierni, którzy chcą przyjąć
chrześcijaństwo byli gotowi otworzyć się również na radykalizm ewangelii. Natomiast
tam, gdzie odczuwa się dotkliwy brak kapłanów zalecają organizowanie nabożeństw słowa,
jednak w formie odmiennej od mszy.
Ojcowie synodalni potwierdzili znaczenie
celibatu w praktyce Kościoła łacińskiego i potrzebę wyjaśnienia jej wiernym. Zaznaczyli
jednocześnie konieczność poszanowania tradycji Kościołów wschodnich. Wiele miejsca
poświęcono duszpasterstwu powołaniowemu. Proponuje się między innymi szczególną opiekę
duchową nad ministrantami, upowszechnienie adoracji eucharystycznej w intencji powołań,
organizowanie w poszczególnych diecezjach centrów powołaniowych i niższych seminariów
duchownych.
W rozdziale poświęconym katechezie i mistagogii ojcowie synodalni
proponują większą integrację sakramentów inicjacji chrześcijańskiej oraz pogłębienie
teologiczne i duszpasterskie Bierzmowania. Na nowo należy przemyśleć właściwy wiek,
w którym udzielany jest ten sakrament oraz to, czy w obrządku łacińskim Pierwsza Komunia
św. nie powinna następować po Bierzmowaniu.
Ojcowie synodalni podkreślają znaczenie
Eucharystii dla duszpasterstwa i proponują wprowadzanie nowych form katechezy, dostosowanych
do różnych sytuacji i kultur. Zwracają uwagą na rolę rodziny we wprowadzaniu dzieci
w tajemnice sakramentalne, zwłaszcza Eucharystii oraz ścisłego wiązania wiary i sakramentów.
W katechezie należy ukazywać święte obrzędy w świetle wydarzeń biblijnych, zwrócić
uwagę na znak sakramentalny i związek z życiem codziennym. Postuluje się także opracowanie
Kompendium Eucharystycznego.
Druga część Propositiones dotyczy udziału
Ludu Bożego w sprawowaniu Eucharystii. Podkreślono ścisły związek łączący Słowo Boże
z Eucharystią. Dla zrozumienia tej prawdy przez wiernych potrzeba lepszej katechezy
biblijnej, a także homilii komentujących czytania bądź kazań tematycznych, poświęconych
poszczególnym zagadnieniom wiary chrześcijańskiej. Należałoby się także zatroszczyć
o bardziej aktywne uczestnictwo wiernych w liturgii, między innymi poprzez większą
inkulturację. Potrzeba przy tym jednoznacznego przeciwdziałania ze strony biskupów
nadużyciom w sprawowaniu Eucharystii w postaci, na przykład, zastępowania tekstów
liturgicznych innymi treściami.
Także architektura i sztuka otaczające
miejsce celebracji powinny być odpowiednio dobrane, a miejsce przechowywania Najświętszego
Sakramentu godne i widoczne. Odpowiednie miejsce sprawowania Mszy należy szczególnie
uwzględniać w przypadku transmitowania liturgii przez środki społecznego przekazu.
Synod
ze szczególnym naciskiem podkreśla rolę niedzieli jako Dnia Pańskiego. Jego świętowanie
nie ogranicza się do udziału w mszy, ale obejmuje także odnowienie relacji z samymi
sobą i bliźnimi. Służą temu też inne rodzaje modlitwy liturgicznej czy wspólnotowej,
które należy upowszechniać wśród wiernych. Synod przypomniał także specyficzne zadania
dotyczące posług liturgicznych prezbitera, diakona czy akolity i lektora. W wielokulturowych
i zlaicyzowanych metropoliach należy zadbać o odpowiednie wytłumaczenie znaczenia
przystępowania do Komunii świętej tak, by sakrament ten nie był udziałem osób przypadkowych.
W liturgiach sprawowanych podczas spotkań międzynarodowych Synod proponuje stosowanie
– zwłaszcza w modlitwach eucharystycznych – języka łacińskiego, bądź chorału gregoriańskiego.
Byłoby to znakiem jedności Kościoła.
Trzecia część tekstu zaproponowanego przez
ojców synodalnych nosi tytuł: „Misja Ludu Bożego karmionego Eucharystią”. Znajdujemy
tu wyrazy wdzięczności dla kapłanów, diakonów i wszystkich osób pomagających w przygotowaniu
i celebrowaniu mszy. Księżom zaleca się codzienne jej odprawianie, nawet gdy brak
wiernych. Przypomina się, że duchowość eucharystyczna musi obejmować całe życie.
Z
kolei podjęto sprawę rozwiedzionych, którzy zawarli powtórne związki. Nie mogą oni
być dopuszczeni do komunii, jednak należą do Kościoła. Mają chodzić na mszę, adorować
Eucharystię, modlić się, uczestniczyć w życiu wspólnoty. Sądy kościelne winny gruntownie
badać, czy ich małżeństwo było ważne. Duszpasterze mają też dbać o dobre przygotowanie
narzeczonych do małżeństwa.
Kolejna propozycja dotyczy dopuszczenia do komunii
chrześcijan innych wyznań. Całkowicie wyklucza ekumeniczną koncelebrację. Pod pewnymi
ściśle określonymi warunkami, dopuszczenie niekatolickich chrześcijan do sakramentów
Eucharystii, pokuty i namaszczenia chorych jest możliwe i nawet wskazane.
Następne
propozycje wskazują, że Eucharystia jest źródłem misji i przyczynia się do uświęcenia
świata. Należy ułatwiać udział w Eucharystii chorym, niepełnosprawnym umysłowo i migrantom.
Kolejna propozycja dotyczy „eucharystycznej konsekwencji” polityków. Jeśli chcą przystępować
do komunii, nie mogą popierać ustaw niezgodnych z integralnym dobrem człowieka i prawem
naturalnym. Dalej mowa o związkach Eucharystii z ekologią i jej wymiarze społecznym
oraz jej znaczeniu dla pojednania narodów rozdzielonych konfliktami.