Arturo Mari o Janie Pawle II

Jan Paweł II odmienił moje życie. Tak o swym trwaniu przy Papieżu mówi jego osobisty fotograf Arturo Mari. Był on u boku Ojca Świętego podczas podróży apostolskich, celebracji liturgicznych i na co dzień, w chwilach modlitwy i odpoczynku. Tuż przed śmiercią żegnając się z najbliższym otoczeniem Jan Paweł II zapytał: a gdzie Arturo? Papieża łączyła z jego fotografem wielka przyjaźń.


Arturo Mari: Najpiękniejsze wspomnienie, jakie mam o Papieżu to, to że odmienił moje życie: sposób widzenia świata, styl pracy, wspólnej z nim modlitwy w ogromnym spokoju. A także to poczucie przyjaźni i zrozumienia.


RV: Po śmierci Jana Pawła II świat się zatrzymał. W modlitewnym skupieniu miliony ludzi oddawały Mu hołd. Jak Pan patrzył na tę niespotykaną jedność serc?


Arturo Mari: On całe życie siał, całego siebie oddał ludziom i światu. Myślę, że cały świat a szczególnie młodzież teraz odwdzięczyli się Mu za to. To nie mieści się w głowie. Ja urodziłem się w Rzymie, i to był piąty Papież, jakiego poznałem, nigdy jednak bym się nie spodziewał niczego podobnego. Ludzie ofiarowali mu tak wiele za to, co otrzymali.


RV: Towarzyszył Pan Ojcu Świętemu w jego podróżach po drogach świata. Jakie wiążą się z tym wspomnienia?


Arturo Mari: Mam piękne wspomnienia…On jechał w poszczególne miejsca by zobaczyć prawdziwe potrzeby ludzi i zanieść im Ewangelię. Nie zapomnę nigdy spotkania z trędowatymi. Szczególnie tego w Sorok w Korei. Kiedy dowiedział się o istnieniu wyspy, na której żyli ludzie dotknięci tą straszną chorobą postanowił ich osobiście odwiedzić. Dotykał, przytulał, głaskał każdego po kolei… nie wiem czy jesteście wstanie wyobrazić sobie tę scenę. Wiemy jak wyglądają ludzie chorzy na trąd: opuchnięte twarze, dłonie okaleczone przez chorobę. Mimo tego On każdemu z nich okazał wielką miłość, znalazł dla nich czas. To, co mnie wtedy najbardziej uderzyło to oczy tych ludzi, ich spojrzenia! Być może po raz pierwszy w życiu poczuli się ludźmi. Pamiętam także doskonale podróż do Angoli, kiedy pokazywano Ojcu Świętemu ruiny pierwszego kościoła katolickiego wybudowanego w Afryce. Papież rozglądał się wokoło i zauważył niedaleko leżący szałas. Od razu chciał tam pójść, poznać mieszkających w nim ludzi i porozmawiać z nimi o sytuacji, w jakiej żyją. Tak też się stało. Byłem świadkiem wspaniałych scen: najpierw odwiedził „dom”, jeśli tak można było nazwać ten szałas. Następnie na podwórku usiadł na drewnianej skrzynce a wszystkie możliwe dzieci z okolicy zebrały się wokół niego. Niektóre usiadły mu na kolanach, inne wpychały się pod ramiona. Papież rozmawiał z ich rodzicami, pytał o ich problemy, troski. Były to wzruszające chwile, których nie można zapomnieć. Takich historii są tysiące. Wspaniałe wspomnienia z wizyt u aborygenów czy w Togo…zawsze uderzała miłość, wiara i pokora Papieża wobec tych ludzi.


RV: Czy jest jakieś zdjęcie, które Pan sobie szczególnie ceni?


Arturo Mari: Jest to zdjęcie, które zrobił papieski sekretarz, ksiądz Stanisław. Ojciec Święty powtarzał: Arturo fotografuje wszystkich, a jemu nikt nie zrobił zdjęcia. To fotografia zrobiona w apartamencie Ojca Świętego w momencie, gdy rozmawia ze mną i trzyma mnie za rękę.


bz