Akt notarialny „Rogito” podpisany przez uczestników rytu zamknięcia trumny i umieszczony
wraz z ciałem Jana Pawła II
W świetle Chrystusa zmartwychwstałego,
2 kwietnia roku Pańskiego 2005, o godzinie 21:37 wieczorem, gdy sobota dobiegała kresu
i weszliśmy już w Dzień Pański w Oktawie Wielkanocy i Niedzielę Bożego Miłosierdzia,
umiłowany Pasterz Kościoła Jan Paweł II przeszedł z tego świata do Ojca. Jego odejściu
towarzyszył modlitwą cały Kościół, zwłaszcza młodzież.
Jan Paweł II był
264 papieżem. Pamięć o nim pozostaje w sercu Kościoła i całej ludzkości.
Karol
Wojtyła, wybrany na papieża 16 października 1978 roku, urodził się w Wadowicach, mieście
odległym o 50 km od Krakowa 18 maja 1920 roku i został ochrzczony w dwa dni później
w kościele parafialnym przez księdza Franciszka Żaka.
W wieku lat 9 przyjął
Pierwszą Komunię Świętą, a mając lat 18 – Sakrament Bierzmowania. Przerwawszy studia
z powodu zamknięcia przez nazistowskich okupantów uniwersytetu, pracował w kamieniołomach,
a następnie w fabryce chemicznej Solvay.
Od 1942 roku, czując powołanie
kapłańskie, zaczął uczęszczać na tajne kursy formacyjne seminarium krakowskiego. 1
listopada 1946 roku przyjął święcenia kapłańskie z rąk kardynała Adama Sapiehy. Został
następnie wysłany do Rzymu, gdzie zdobył licencjat i doktorat z teologii, broniąc
rozprawy zatytułowanej Doctrina de fide apud Sanctum Ioannem a Cruce.
Powrócił
następnie do Polski, gdzie pełnił różne funkcje duszpasterskie wykładając jednocześnie
teologię. 4 lipca 1958 roku papież Pius XII mianował go biskupem pomocniczym w Krakowie.
Na tę właśnie stolicę arcybiskupią został wyniesiony przez Pawła VI. Jako arcybiskup
brał udział w Soborze Watykańskim II. Paweł VI mianował go kardynałem 26 czerwca 1967
roku.
Na konklawe 16 października 1978 roku został wybrany przez kardynałów
na papieża i przyjął imię Jan Paweł II. W niedzielę 22 października uroczyście zainaugurował
swoją posługę Piotrową.
Pontyfikat Jana Pawła II był jednym z najdłuższych
w dziejach Kościoła. W tym czasie doszło do wielu doniosłych przemian. Warto wspomnieć
o upadkuniektórychreżimów komunistzcynzch, do czego on sam się przyczynił. Aby głosić
Ewangelii podjął wiele podróży do różnych krajów świata.
Jan Paweł II pełnił
posługę Piotrową z niestrudzonym duchem misyjnym, oddając wszelkie swe siły trosce
o wszystkie kościoły i miłości otwartej na całą ludzkość. Częściej niż którykolwiek
z jego poprzedników spotykał się z Ludem Bożym i władzami państwowymi podczas uroczystości,
audiencji ogólnych i prywatnych oraz wizyt duszpasterskich.
Z miłości do
młodych zainicjował Światowe Dni Młodych, które gromadziły miliony młodych ludzi z
różnych części świata.
Z powodzeniem podjął dialog z żydami i przedstawicielami
innych religii, zwołując kilkakrotnie spotkania modlitewne w intencji pokoju, zwłaszcza
w Asyżu.
W znaczący sposób rozszerzył Kolegium Kardynalskie mianując ich
231 (plus jednego in pectore). Zwołał 15 zgromadzeń Synodu Biskupów: 7 sesji ogólnych
i 8 specjalnych. Utworzył wiele diecezji i kościelnych jednostek terytorialnych, szczególnie
w Europie Wschodniej.
Dokonał reformy kodeksów kanonicznego prawa zachodniego
i wschodniego, tworzył nowe instytucje oraz zreorganizował Kurię Rzymską.
Jako
sacerdos magnus spełniał posługę liturgiczną w diecezji rzymskiej i na całym świecie,
w pełnej wierności Soborowi Watykańskiemu II. We wzorcowy sposób promował życie i
duchowość liturgiczną oraz modlitwę kontemplacyjną, szczególnie adorację eucharystyczną
i Różaniec.
Pod jego przewodnictwem Kościół dotarł do trzeciego tysiąclecia
i świętował Wielki Jubileusz Roku 2000, zgodnie z wytycznymi zawartymi w liście apostolskim
Tertio millennio adveniente. Kościół stanął następnie wobec nowej epoki co do której
otrzymał wskazania w liście apostolskim Novo millennio ineunte, w którym ukazywał
wiernym drogę ku przyszłości.
Poprzez Rok Odkupienia, Rok Maryjny i Rok
Eucharystii wniósł odnowę duchową w Kościele. Nadał niezwykły impuls kanonizacjom
i beatyfikacjom, by ukazać niezliczone przykłady świętości dzisiaj, by były wzorem
do naśladowania ludziom naszych czasów. Ogłosił doktorem Kościoła świętą Teresę od
Dzieciątka Jezus.
Nauczanie Jana Pawła II jest bardzo bogate. Jako strażnik
depozytu wiary z mądrością i odwagą zaangażował się w szerzenie nauki katolickiej
dotyczącej teologii, moralności i duchowości, a także przez cały pontyfikat przeciwstawiał
się tendencjom sprzecznym z pierwotną tradycją Kościoła.
Wśród głównych
dokumentów należy odnotować 14 encyklik, 15 adhortacji apostolskich, 11 konstytucji
apostolskich, 45 listów apostolskich, nie licząc katechez wygłoszonych podczas audiencji
ogólnych i przemówień wygłoszonych we wszystkich zakątkach świata. Swym nauczaniem
Jan Paweł II utwierdzał i oświecał Lud Boży w dziedzinie nauki teologicznej (zwłaszcza
w pierwszych trzech wielkich encyklikach – Redmptor hominis, Dives in misericordia,
Dominum et vivificantem), antropologicznej i społecznej (encykliki Laborem exercens,
Sollicitudo rei socialis, Centesimus annus) moralnej (encykliki Veritatis splendor,
Evangelium vitae), ekumenicznej (encyklika Ut unum sint), misjologicznej (encyklika
Redemptoris missio), mariologicznej (encyklika Redemptoris Mater).
Promulgował
Katechizm Kościoła Katolickiego, opracowany w świetle Tradycji w autentycznej interpretacji
Soboru Watykańskiego II. Opublikował też kilka własnych książek.
Jego nauczanie
osiągnęło szczyt w encyklice Ecclesia de Eucharistia i liście apostolskim Mane nobiscum
Domine podczas Roku Eucharystii.
Jan Paweł II pozostawił wszystkim niezwykłe
świadectwo pobożności, świętości i ojcowskiej postawy.