Magazyn czwartkowy

- relacja Magdy Dobrzyniak z międzynarodowego sympozjum "Biblia w kulturze świata" na krakowskim PAT-cie;
- zawartość zimowego numeru kwartalnika "Pastores" (ks. W. Węckowski);
- dzieje ambasady polskiej przy Watykanie - kryzys 1920 r. (P. Samerek);
- starożytna refleksja eucharystyczna w wyborze ks. M. Starowieyskiego.

Słuchaj:

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

„Kościół – prawdzi wa i fałszywa reforma” są tematem nowego numeru „Pastores” . Kwartalnik formacyjny dla księży podejmuje w zimowym numerze takie tematy jak: odnowa duszpasterstwa parafialnego, wkład ruchów kościelnych w ewangelizację, losy reformy liturgicznej, znaczenie na pomnienia braterskiego dla wspólnoty oraz, potrzeba osobistego nawrócenia.

W artykule wstępnym na temat Kościoła jako communio ks. Rajmund Porada zwraca uwagę na niebezpieczeństwo redukowania wspólnoty do wymiaru czysto horyzontalnego i zapominania o właściwym celu Kościoła. „Zamiast przywiązania do Prawdy - stwierdza - nierzadko wyznajemy fałszywe poczucie jedności i motywowaną wątpliwymi pobudkami solidarność grupową”. Część swoich rozważań poświęcił tematowi kolegialnego stylu życia biskupów i prezbiterów, podkreślając, że „każdy indywidualizm w tej materii jest nadużyciem”, a „duszpasterskie działanie ma polegać nie na działaniu przeciwko komuś, ale wraz z nim”. Przykładami owocnego współdziałania księży i świeckich mogą być dwie warszawskie parafie sportretowane w reportażu Aliny Petrowej-Wasilewicz. Pytany o strategię duszpasterską, ks. Wojciech Drozdowicz odpowiada, że „wszystko się samo jakoś robi”. „Ja tylko staram się nie krzyczeć i nie obrażać ludzi” - dodaje. Z kolei w artykule „Wokół reformy liturgii” ks. Maciej Zachara MIC przedstawia istotę reformy liturgicznej Vaticanum II. Typologia niepełnych lub nieadekwatnych ujęć liturgii i jej miejsca w życiu Kościoła zmusza do swoistego rachunku sumienia, jako że w niektórych przypadkach - zaznacza autor - dochodzi do „wyeksponowania swojego <> oraz własnych upodobań, idei teologicznych lub religijnych doświadczeń”. Także myślenia zgodnego z aktualnym nauczaniem kościelnym wymaga zagadnienie obecności i udziału ruchów w szeroko pojętej misji Kościoła. Poświęcił temu osobny artykuł o. Giuseppe Rosa SJ, podkreślając też znaczenie wpływu ruchów na formację osób zakonnych. Szczególnie głębokiej analizy wart jest artykuł o. Amedeo Cenciniego FdCC, cenionego formatora środowisk kapłańskich i zakonnych. Autor definiuje formację ciągłą, ukazuje przeszkody, jakie ona napotyka, analizuje też obecne modele mające służyć kształtowaniu dojrzałości księży.

Zagadnieniem domagającym się w Kościele gruntownego przemyślenia jest kwestia wizyty duszpasterskiej. Przystępnie, z różnych stron i nawet z pewną dozą humoru naświetlił ten temat ks. Michał Kozak MIC. „Skarbem jest - podkreśla autor - usłyszeć, co w naszym posługiwaniu trafia do ludzi, co przynosi owoce, co w naszym duszpasterstwie jest otwarte na Boże działanie. Skarbem jest także usłyszeć, że ktoś nas nie rozumie, że coś go drażni, że budzi sprzeciw, wydaje się niestosowne”.

W numerze zamieszczono zapis dyskusji panelowej z udziałem bp. Zbigniewa Kiernikowskiego, ks. Andrzeja Czaji, Grzegorza Górnego, Adama Szostkiewicza i Marcina Przeciszewskiego. Zdaniem panelistów Kościołowi w Polsce potrzebne są dziś m.in.: konieczność lepszego rozumienia jego istoty i konkretne narzędzia jego wzrostu, jak np. katechumenat (bp Z. Kiernikowski), przejrzystość moralna i finansowa (A. Szostkiewicz), wystrzeganie się fasadowości (ks. A. Czaja), rozeznawanie właściwego kierunku działań apostolskich (G. Górny).

Następna rozmowa - z kard. José Saraivą Martinsem, prefektem Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych - dotyczy świętych oraz ich znaczenia dla przemiany pielgrzymującego Kościoła i świata. „Święci - stwierdza Kardynał - są autentycznymi wzorami wartości ludzkich, czyli także chrześcijańskich. Świętość stanowi pełnię człowieczeństwa. Trzeba uważać, aby jednego nie przeciwstawiać drugiemu.

ks. W. Węckowski
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Faustus z Riez, biskup prowansalski z przełomu V/VI w.

Eucharystia w planach Bożych

Wielkość dobrodziejstw niebiańskich przekracza ciasnotę ludzkiego umysłu i dlatego Boża Opatrzność zarządziła, że co nie może pojąć umysł upadający pod wielością rzeczy, to pojmuje pobożna ufność a silna wiara żywi umysł. Gdy więc z powodu grzechu Adama zostaliśmy poddani urodzeniu i śmierci, Bóg spoglądając z nieba na nasz wielki dług, wedle naszej niewoli przygotował dar odkupienia: za śmierć zawinioną złożył w ofierze śmierć niewinną: my bowiem, nie mieliśmy powodu, aby żyć, On - aby umrzeć. Przyjął więc nasze śmiertelne ciało, aby przydawszy swej nieśmiertelności, Życie mogło umrzeć za umarłych. Gdy jednak ciało, które przyjął, zostało wzięte z naszych oczu i umieszczone na niebiosach, było rzeczą konieczną, aby ustanowił dla nas w tym dniu znak swojego Ciała i Krwi, abyśmy słusznie mogli czcić zawsze tajemnicę, którą On jeden raz złożył jako cenę naszego zbawienia. A ponieważ odkupienie ludzi dokonuje się nieustannie i codziennie, musiała być również wieczna ofiara odkupienia i wieczna żertwa, aby żyła w pamięci i wiecznie obecna była łaska. To jest prawdziwa, jedyna i doskonała ofiara, którą możemy dostrzec przez wiarę, nie dzięki zewnętrznej formie - niewidzialna zewnętrznym wzrokiem człowieka, dostrzegalna natomiast uczuciem wewnętrznym. Słusznie więc potwierdza Boski autorytet: "Ciało moje jest prawdz iwym pokarmem, a Krew moja jest prawdziwym napojem" (J 6,56). 89n.