Biografie nowych świętych

W niedzielę 16 maja Jan Paweł II dokona kanonizacji sześciorga błogosławionych. Wśród nich postacią najbliższą naszym czasom jest Joanna Beretta Molla. Urodzona w roku 1922 w Magencie koło Mediolanu, ukończyła studia medyczne, specjalizując się w pediatrii i ginekologii. Należała do Akcji Katolickiej. Marzyła, by wyjechać jako świecka misjonarka do Brazylii, ale po głębszej refleksji doszła do wniosku, że jej powołaniem jest małżeństwo. Miała czworo dzieci. Kiedy była po raz czwarty w ciąży, odkryła, że jest chora na raka. Nie zgodziła się na proponowaną jej przez lekarzy aborcję. Zmarła w Magencie w roku 1962, mając 40 lat. Na tydzień przed śmiercią urodziła swą ostatnią córkę. Jan Paweł II beatyfikował ją przed 10 laty.

Również dwoje innych kandydatów do kanonizacji odznaczało się szczególną wrażliwością na sprawy rodziny i wychowania. Podobnie jak błogosławiona Joanna Beretta Molla, matką czworga dzieci była też Paula Elżbieta Cerioli. Urodzona w roku 1816 w Sancino koło Mediolanu w zamożnej ziemiańskiej rodzinie, owdowiała mając 33 lata. Jej dzieci zmarły bardzo młodo. Syn, który dożył 16 lat życia, przed śmiercią powiedział jej: „Nie bój się, mamo, dobry Bóg da ci inne dzieci”. Słowa te niebawem spełniły się, gdy miejscowy proboszcz zaproponował jej opiekę nad sierotami. Błogosławiona Paula Elżbieta zorganizowała wraz z pomagającymi jej w wychowywaniu ubogich dzieci dziewczętami zgromadzenie sióstr Świętej Rodziny. Współdziałała też w utworzeniu podobnego zgromadzenia męskiego. Krótko przed ukończeniem 50 lat życia zmarła w roku 1865 we włoskiej miejscowości Comonte. Beatyfikował ją w roku 1950 papież Pius XII.

Założycielem dwóch zgromadzeń zakonnych pod wezwaniem Świętej Rodziny był też błogosławiony Józef Manyanét y Vives. Urodził się w roku 1833 w Tremp w północnej Hiszpanii jako 9 dziecko w niezamożnej wiejskiej rodzinie. Wcześnie osierocony, zdobył wykształcenie, udzielając korepetycji. Został kapłanem diecezjalnym. Przyczynił się do rozwoju chrześcijańskiego życia rodzinnego, szerząc kult Świętej Rodziny, którą był wprost zafascynowany. W świętości małżonków i dzieci na wzór Rodziny z Nazaretu widział drogę odnowy społeczeństwa. Zmarł w Barcelonie w roku 1901, mając 68 lat. Jan Paweł II beatyfikował go w roku 1984. Błogosławiony Józef Manyanét był inicjatorem budowy słynnego kościoła Świętej Rodziny w Barcelonie. Został on wzniesiony według projektu znanego architekta Antoniego Gaudiego, którego proces beatryfikacyjny jest w toku.

Wśród sześciorga błogosławionych, których Jan Paweł II zaliczy 16 maja w poczet świętych, szczególne związki przyjaźni z naszym krajem łączyły księdza Alojzego Orione. Pochodził on z niezamożnej rodziny. Urodził się w roku 1872 w Pontecurone koło Tortony w północnych Włoszech. Jako uczeń zetknął się ze świętym Janem Bosko. Przejął się też ideami chrześcijańskiego miłosierdzia, praktykowanego przez świętego Józefa Cottolengo. Pod wpływem duchowości tych dwóch świętych wcześnie odczuł powołanie do zajmowania się najuboższymi. Wstąpił do seminarium diecezjalnego w Tortonie. Już jako 20-letni kleryk założył tam oratorium, a następnie kolegium dla biednych osieroconych chłopców. Taki był początek jego zgromadzenia, któremu z czasem nadał nazwę Małego Dzieła Boskiej Opatrzności. W roku 1895, w czasie swej mszy prymicyjnej, założyciel dokonał obłóczyn pierwszych orionistów. W siedem lat później zgromadzenie otworzyło pierwszą placówkę w Rzymie. Ksiądz Orione stale śpieszył z pomocą potrzebującym – między innymi ofiarom trzęsienia ziemi. Prócz zgromadzenia męskiego założył też Małe Misjonarki Miłosierdzia, zwane orionistkami, oraz ich gałąź kontemplacyjną – Siostry Sakramentki Niewidome, które wspierają apostolstwo Małego Dzieła Boskiej Opatrzności nieustanną modlitwą. Już za życia założyciela na ziemie polskie dotarli w roku 1923 orioniści, a w 1932 – siostry orionistki. Otaczał on Polskę ogromną miłości i ubolewał nad jej inwazją we wrześniu 1939 roku. Zmarł pół roku później, mając 67 lat. Jan Paweł II beatyfikował go w roku 1980.

Podobnie jak Alojzy Orione, męskim i żeńskim wspólnotom zakonnym dał również początek Hannibal Di Francia. Arystokratycznego pochodzenia, urodził się w roku 1851 w Messynie na Sycylii. Zostawszy księdzem, poświęcał się pracy w najuboższej dzielnicy miasta wśród ludzi społecznego marginesu. Organizował hospicja, przytułki, sierocińce. Już w dwa lata po święceniach kapłańskich – w roku 1880 – utworzył Unię kapłanów na rzecz ubogich. Z czasem przyjęła ona nazwę zgromadzenie rogacjonistów – od słów Chrystusa z Ewangelii świętego Mateusza: Rogate Dóminum messis... – „Proście Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo”. Od 13 lat rogacjoniści obecni są w Polsce. Błogosławiony Hannibal Di Francia założył też zgromadzenie Córek Bożej Gorliwości. Był znanym kaznodzieją, poetą i kompozytorem pieśni. Swą działalność łączył z głęboką modlitwą i przeżyciami mistycznymi. Zmarł w roku 1927 w Messynie, mając 75 lat. Jego beatyfikacja odbyła się w roku 1990.

Natomiast zakonnikiem obrządku wschodniego był maronicki mnich z Libanu Nimatullah Al-Hardini. Urodzony w roku 1808 w miejscowości Hardin w północnym Libanie, uczęszczał do szkoły prowadzonej przez mnichów, a mając 20 lat wstąpił do zakonu. Po święceniach kapłańskich prowadził formację kleryków, zajmując się także pracą fizyczną. Jednym z jego wychowanków był przyszły święty, Szarbel Makhlouf, kanonizowany w roku 1977. Błogosławiony Nimatullah Al-Hardini założył też bezpłatną szkołę dla ubogiej młodzieży. W czasie prześladowań libańskich chrześcijan nie ratował się ucieczką, gotów cierpieć ze swym ludem. Odznaczał się nabożeństwem do Matki Bożej i ku Jej czci zakładał stowarzyszenia dla wiernych. Zmarł w roku 1858-mym w klasztorze w Kfifan, mając 50 lat. Został beatyfikowany przed 6 laty.

ak