Nowi błogoławieni - sylwetki

21 marca Jan Paweł II dokonał beatyfikacji czworga sług Bożych. Wśród nich są dwie Hiszpanki i dwoje Włochów.

Bł. Matylda Téllez Roblesurodziła się w roku 1841 w miejscowości Robledillo de la Vera w południowo-zachodniej Hiszpanii. W rodzinie – zwłaszcza od matki – otrzymała głębokie wychowanie religijne. Od najmłodszych lat postanowiła poświęcić się całkowicie Chrystusowi. Przez całe życie odznaczała się głęboką pobożnością do Najświętszego Sakramentu. Działała w stowarzyszeniu Córek Maryi i w charytatywnych Konferencjach świętego Wincentego á Paulo. Apostołowała wśród dzieci i młodzieży, opiekowała się ubogimi i chorymi. Uczyła katechizmu, prowadziła lekcje w szkółce niedzielnej, zajmowała się przygotowaniem dziewcząt mających przyjąć sakrament małżeństwa oraz tych, które odczuwały powołanie do życia zakonnego. Przezwyciężając opory ojca, powstałe w atmosferze panującego wówczas w Hiszpanii antyklerykalizmu, w roku 1875 dała początek nowej rodzinie zakonnej. Pierwszym dziełem, które podjęła jej wspólnota, była opieka nad sierotami.

Matylda od Serca Jezusowego zmarła w roku 1902 – mając 61 lat – w miejscowości Don Benito na południu Hiszpanii. Założone przez nią zgromadzenie nosi od roku 1965 nazwę Córek Maryi Matki Kościoła. Liczy dziś około czterystu sióstr, obecnych w Hiszpanii, Portugalii, Włoszech, Wenezueli, Kolumbii, Peru i Meksyku. Prowadzą one internaty dla dzieci i młodzieży z marginesu społecznego, szkoły, domy opieki nad chorymi, starcami, włóczęgami i alkoholikami. Pracują też w parafiach.

Niemal rówieśniczką Matyldy – młodszą od niej o półtora roku – była druga Hiszpanka, wyniesiona do chwały ołtarzy.Bł. Tomasa Ortíz Reálurodziła się w roku 1842 w Bocairente koło Walencji na wschodzie Hiszpanii. Już w szkole odznaczała się szczególną pobożnością. Od najmłodszych lat troszczyła się o potrzebujących. Formację uzupełniła w kolegium sióstr Świętej Rodziny w Walencji i pragnęła do nich wstąpić, jednak ojciec zabronił jej tego ze względu na panującą wówczas w Hiszpanii atmosferę polityczną. Później w tym samy mieście wstąpiła do klauzurowych karmelitanek, jednak z powodu choroby musiała przerwać nowicjat i powrócić do domu. Potem przeniosła się do Barcelony i tam – pod wpływem przeżyć mistycznych – odkryła, że jej powołaniem jest założenie nowej rodziny zakonnej.

W 42 roku życia Tomasa Ortíz Reál wyjechała do regionu Murcja na południu Hiszpanii – dotkniętego wówczas plagą powodzi i zarazą – i utworzyła tam wspólnotę tercjarek karmelitańskich. Był to rok 1884. Założycielka przybrała imię zakonne Piedád od Krzyża. Po sześciu latach wspólnota przybrała ostateczny kształt jako zgromadzenie salezjanek Najświętszego Serca Pana Jezusa. Nawiązuje ono do duchowości świętego Franciszka Salezego. Jego założycielka zmarła w roku 1916 w mieście Murcja w południowo-wschodniej Hiszpanii, mając 73 lata. Dziś salezjanek Najświętszego Serca Jezusowego jest blisko dwieście. Poza Hiszpanią pracują w Paragwaju, a przez pewien czas obecne też były we Włoszech i prowadziły szpitale w Afryce – na hiszpańskiej Saharze.

Bł. Alojzy Telamoniurodził się w roku 1848 w Monzy koło Mediolanu. Wstąpił do seminarium archidiecezji mediolańskiej, a ponadto odbył studia z zakresu filozofii i literatury. Jako kapłan został profesorem niższego seminarium. Jednym z jego uczniów był Achille Ratti – przyszły papież Pius XI-ty. Ksiądz Telamoni zasłynął jako kaznodzieja i spowiednik. Do jego konfesjonału zdążali penitenci nawet z odległych miejscowości. Ponadto stale odwiedzał chorych. W tym celu założył w roku 1891 w Monzy zgromadzenie sióstr Matki Bożej Miłosierdzia i świętego Gerarda, który żył w tym włoskim mieście w XIII wieku. Do dziś odwiedzają one chorych dotkniętych chorobą. Jest ich obecnie ponad sto. Pracują we Włoszech, Hiszpanii i Szwajcarii. Ich założyciel zmarł w Mediolanie w roku 1926 mając 77 lat.

Natomiast druga z włoskich beatyfikowanych związana była z południową częścią kraju. Bł.Maria Barbaurodziła się w roku 1884 w Catanzaro w Kalabrii. Jej rodzina pochodziła z Sycylii i powróciła potem na tę wyspę, zamieszkując w Palermo. Od młodości Maria odznaczała się szczególną czcią Najświętszego Sakramentu i odczuwała powołanie do życia zakonnego. Początkowo myślała o wstąpieniu do sióstr wizytek. Ostatecznie jednak – mając już 35 lat – pod wpływem lekturyDziejów duszyświętej Teresy od Dzieciątka Jezus wybrała klasztor karmelitanek bosych w Ragusie w południowej części wyspy. Przeżyła w nim 30 lat, z czego przez 23 była przełożoną. Przyjęła imię zakonne Marii Kandydy od Eucharystii. Już po drugiej wojnie światowej przyczyniła się do powrotu ojców karmelitów bosych na Sycylię. Z pogodą znosząc ciężkie cierpienia, sługa Boża zmarła w roku 1949 na raka wątroby, mając 65 lat.