Në ditën e dytë të Krishtlindjes, Kisha kremton Shën Shtjefnin protomartir.

Pasi kremtuam dje me solemnitet Krishtlindjen, sot kujtojmë lindjen në qiell të Shën Shtjefnit, martirit të parë. Papa, gjatë lutjes së Engjëllit të Tënzot, kujtoi lidhjen e ngushtë mes festës së djeshme dhe festës së sotme. Ekziston një lidhje e veçantë, që bashkon këto dy festa dhe kjo lidhje përmblidhet bukur në liturgjinë ambroziane që thotë: “Dje Zoti lindi mbi tokë në mënyrë që Shën Shtjefni të lindte sot në qiell”.

Shën Shtjefni, kujtojmë, është një dishepull i vërtetë i Krishtit, që i pëngjet plotësisht Zotit të vet. Me të fillon vargu i gjatë i martirëve të cilët e vulosën jetën e tyre duke dhënë jetën, duke shpallur me dëshminë e tyre heroike se Zoti u bë njeri për t’i hapur njeriut Mbretërinë e Qiellit.

Kisha nënvizon se në atmosferën e gëzimit të Krishtlindjes nuk duhet të duket jashtë vendit lidhja me martirizimin e Shën Shtjefnit. Në fakt, qysh në grazhdin e Betlehemit zgjatet hija e kryqit. Kjo paralajmërohet nga varfëria e stallës në të cilën qan foshnja, nga profecia e Simeonit për shenjën e kontradiktës dhe heshtës që do të shporojë zemrën e Virgjërës, persekutimin e Herodit që do ta bëjë ikjen në Egjipt të nevojshme. Pra, nuk duhet të shkaktojë habi se një ditë, ky Fëmijë pasi të rritej, do t’u kërkonte dishepujve të vet ta ndjekin në Udhën e Kryqit me besim të plotë dhe besnikëri.

Si të mos pranojmë se edhe në këtë kohën tonë, në vende të ndryshme të botës, të dëshmosh besimin e krishterë është heroizëm martirësh? Si të mos ta themi se gjithandej, edhe atje ku nuk ka persekutim, të jetosh me koherencë Ungjillin do të thotë se duket të paguash haraç të rëndë

Kisha, në festën e Krishtlindjes, e sot, të shën Shtjfenit protomartir, na fton si besimtarë ta jetojmë me koherencë besimin tonë, gjithnjë të gatshëm t’i përgjigjemi kujtdo që të na kërkojë arsyen e shpresës sonë.