Shtegu i Amshimit

Meditim, frymëzuar nga Liturgjia e së Dielës V të Pashkëve ‘A’

Shtegu i Amshimit

Vërtet Jezus,

ka çaste kur tundimi

më përkdhel me kthetra

e gjithçka më duket e kotë: 

e kotë, lufta,

krejtësisht e kotë beteja

e humbur, pa filluar...

Kur shoh dinakët, që shtiren

e jeta u shkon fjollë

veç me fitore;

kur para hundës sime

shoh padrejtësi

der’ ku s’i pres,

krejt pa fuqi për mbrojtje;

kur të varfrin shoh e të ligshtin,

të tallur, të fyer, të vjedhur

prej frymës së ligë,

humbas çdo shpresë!

Mendoj “thua do të pushojë

ninulla e urisë

përmbi këtë tokë?

Ku është, o Zot

plani yt i shpëtimit?

Do të vijë thua ndër ne

çka Ti e kumtove mbi Kryq?

Apo do të jem gjithnjë

i humbur, përkrah të humburve,

ëndërrues përkrah ëndërrtarëve,

që zgjimi i tmerron?

Prandaj të lutem, o Zot,

mos më lërë me sy plot mjegull,

me ëndrra të dyfishta:

që lëkunden shrregull.

Më çliro nga frika

e kohës së ngujuar,

Mos më lërë me sy të përlotur

të sjellë kah Kryqi.

Ti më depërto ndër dej

e ndritma udhën

te koha e zgjimit.

Zhgënjimin shndërroma në shpresë.

Më jep fe në tundim,

e  forcë në provë.

Në një botë ku plagët s’mbyllen

e njerëz syverbër më shikojnë…

Ti më jep, të lutem,

urti edhe guxim

që të nisi ditë për ditë

shtegtimin për Amshim.