Atë Cantalamessa: Një rrëfenjë për Ringjalljen tonë!

Predikimi IV i Kreshmëve në Vatikan sot, iu kushtua temës “Shpirti Shenjt na prin në misterin e Ngjalljes së Krishtit” e, si pasojë, edhe të ringjalljes sonë, një nga dëshirat më të mëdha të çdo njeriu.

 Predikatari, atë Cantalamessa, zgjodhi një rrëfenjë të shkurtër, për ta ndriçuar këtë dëshirë të natyrshme e të papërshkrueshme njerëzore Një histori të këndshme, rrëfyer nga një shkrimtar modern gjerman, që na ndihmon ta kuptojnë jetën e pasosur, më shumë sesa të gjitha përpjekjet për një shpjegim racional:

“Në një manastir mesjetar jetonin dy murgjër, të lidhur ndërmjet tyre me një miqësi të thellë shpirtërore. Njëri quhej Rufus, tjetri, Rufinos. Gjithë kohën e lirë nuk bënin tjetër, veçse të përfytyronin e të përshkruanin  si do të ishte jeta e amshuar në Jeruzalemin qiellor. Rufus, që ishte kryemjeshtër, e përfytyronte si një qytet me porta të arta, të stolisura me gurët më të çmuar, që pa ndonjë herë syri i njeriut. Ndërsa Rufinos, që ishte organist, besonte se ai vend i papërfytyrueshëm, duhet të ishte plot me melodi  qiellore, të padëgjuara kurrë mbi tokën tonë të mjerë, ku ka më shumë vaj, sesa këngë.

Më në fund bënë një pakt: kush të vdiste i pari, do të rikthehej për ta siguruar mikun se gjërat atje lart, ishin pikërisht si i kishin përfytyryar këtu poshtë. Do të mjaftonte një fjalë, për ta kuptuar. Një e vetme. Nëse ishte ashtu, si e kishin menduar, do të thoshte vetëm: taliter! Domethënë, pikërisht ashtu - ndonëse ishte krejt e pamundur të ishte ndryshe. Megjithatë, po të ishte, do të thoshte vetëm: aliter – ndryshe!

Një muzg të stolisur me rrezet e fundit të perëndimit, që hynin si simfoni ngjyrash nga vetratat e Kishës, ndërsa ishte në organo, zemra e Rufinos u ndal. Miku e ruajti gjithë natën të vdekurin, në një pritje misterioze tronditëse. Prit e prit e prit. Asgjë. Po ai vazhdoi të priste, duke u lutur e duke agjëruar për ditë e javë. Asnjë lajm. Heshtje mortore! Po ja që një nga këto netë, në dhomë hyri miku, si një fill drite. Duke e parë se nuk po bëzante, i gjalli nuk duroi më dhe e pyeti ai i pari, të shuarin: “Taliter?”. Është ashtu si mendonim, apo jo? Po miku tundi kokën në shenjë mohimi. I dëshpëruar, tjetri briti: “Aliter?”. Ishte ndryshe? Përsëri një tundje mohuese koke. Heshje, në qelinë murgare. Që u thye kur nga buzët e mbyllura të mikut të vdekur dolën, me një fije zëri, që i ngjiste psherëtimës, dy fjalë: “Totaliter aliter!”. Ishte krejt tjetër gjë! Rufus e kuptoi përnjëherësh  se qielli ishte pambarimisht më i mahnitshëm, sesa e kishin përfytyruar, se nuk mund të përshkruhej. Aq i mahnitshëm, sa pas pak vdiq edhe tjetri, i djegur nga dëshira e madhe për ta parë me sytë e vet”1.

[1] H. Franck, Der Regenbogen. Siebenmalsieben Geschichten, Leipzig 1927.