Kam etje!
Endem etshëm në shkretirën
e shpirtit tim...
Nën diellin zharitës të kohës,
që etjen keqas ma shton
kërkoj një oazë.
Kërkoj burimin,
që shpirtit tim t’ia shuajë
etjen për pambarimin.
E di se dikund gjendet,
ma thotë misteri,
që fshihet në zemrën time
e më shqetëson
e më vë për udhë...
Duhet ta gjejë patjetër
pa u dyndur nata
mbi ditën time,
që dridhet si fleta e gjethit në degë.
Pi në pusin pa fund të parasë
po etjen nuk ma shuan!
Në pus të kënaqësive pi
e buzët më djegin!
Ujë kërkoj, në burimin e suksesit,
e pi veç shi e mjegull.
Në pus të pafund të publicitetit,
këlthas si qyqja në shkëmb...
Thua jam dënuar
të shembem në kërkim të ujit
që etjen mund të ma shuajë?
Të vdes gjithnjë në kërkim
pa e gjetur në asnjë krua?
Apo e kam gurrën në shpirt?
E duhet të gërmoj përbrenda vetes,
në rërën e përvëluar të mëkatit tim,
në dunat valëzuese të rërës,
që i mblodhi mal stuhia
e ankthit të përditshëm?
Gërmoj me etje,
më thellë, gjithnjë më thellë,
e mbërrij te gurra.
Kronin e kisha në shpirt
me ujë të gjallë e të kulluar
që ta shuan etjen e amshimit
e të nxjerr nga zjarri pa u djegë,
si del rrezja nga dielli!
Kush pi në të
kurrë nuk e ndjen shkrumbimin,
sepse është gurrë
që del nga zemra e Zotit
e hyn në zemrën time...
Është uji i premtuar
që në kohët e lashta!
E që atëherë
gurron e rrjedh pa u ndalë
prej Fjalës së Zotit!
Gurrë, që e ruan Kisha
për shtegtarë të etur
në vise e nëpër kohë!
All the contents on this site are copyrighted ©. |