Lutje mbi Ungjillin e dieles se 6-te gjate vitit kishtar 'A'

Lutje mbi Ungjillin e dieles se 6-te gjate vitit kishtar 'A'

Çdo lojë ka rregullat e veta,

po për të fituar lojën, rregullat nuk mjaftojnë.

Duhet një shkëndijë

që ndizet në zemër,

që shkrep në fantazi,

e të shtyn të bësh mrekulli.

E jeta tjetër s’është, veç lojë,

por, po u ndale para ligjit,

mbetet veç vija e bardhë

ku duhet të niste gara!

Duhet shkëndija e dashurisë,

e utopisë,

për ta bërë të mundur, të pamundurën.

Për të ndjerë si të rriten flatrat

për fluturime,

në vend që të zvarritesh në baltë.

Fjala jote, o Zot,

është porsi maj i rëndë:

i shkapërthen shkëmbinjtë

e rregullat që na mbyllin

ndër shpella tona

ku ndjehemi rehat!

I rrënon muret farizeike,

për të hapur lulishten

ku vezullon vëllazërimi,

e lule çel dashuria.

Ti, o Zot im, nuk i do,

ata që luajnë me drejtësinë.

S’i do aspak njerëzit

që duken, po nuk janë!

Ti do që ndeshmërisht të luajmë

në fushë të hapur!

Të luajmë sinqerisht,

pa e matur hapin me metër,

pa e  peshuar në kandar.

Ti do që ne ta luajmë

lojën e jetës,

me dashurinë e pafund

që gjithçka fal,

gjithçka duron,

gjithçka e rrok e e pushton,

prandaj fiton!

“Ndihmona, o Zot,

të shkojmë përtej hijes sonë,

në lojën e madhe të jetës!”.