Homelia e Papës Françesku Natën e Krishtlindjes

Papa kryesoi në Bazilikën e Shën Pjetrit Meshën e Natës së Krishtlindjes. Po botojmë, në vijim, tekstin e homelisë:

“U duk hiri i Zotit, që i sjell shëlbimin gjithë njerëzve”(Tt 2,11). Fjalët e Shën Palit Apostull zbulojnë misterin e kësaj nate të shenjtë: u duk hiri i Hyjit, dhurata, që nuk pret shpërblim: në Fëmijën, që na u dhurua, bëhet konkrete dashuria e Zotit për ne.

Është  nata e lumnisë, asaj lumnie, që u shpall nga Engjëjt në Betlehem  e edhe nga ne, në mbarë botën. Natë gëzimi, sepse që sot e përgjithmonë, Hyji, i Amshuari, është Zoti me ne, nuk është i largët, nuk duhet ta kërkojmë në orbitat qiellore a në ndonjë ide mistike; është pranë, u bë njeri e nuk do të lodhet kurrë nga natyra jonë njerëzore, të cilën e bëri të vetën. Është natë drite. Drita e profetizuar nga Isaia (krh 9,11), që do ta ndriçonte kë ecte në tokën e hijes së vdekjes, u duk e i mbështolli barinjtë e Betlehemit. (krh Lk 2,9).

Barinjtë zbulojnë vetëm se “një fëmijë lindi për ne” (Is 9,5), dhe  kuptojnë se e gjithë kjo lumni, i gjithë ky gëzim, e gjithë kjo dritë, ishte përqendruar në një pikë të vetme, në atë shenjë, që u kishte treguar engjëlli: “Do të gjeni një fëmijë të mbështjellë në fasha, të vënë mbi një grazhd” (Lk 2,12). E kjo është gjithnjë shenja për ta gjetur Jezusin. Jo vetëm atëhere, por edhe sot. Nëse duam të kremtojmë një Krishtilindje të vërtetë, ta kundrojmë këtë shenjë: thjeshtësinë e brishtë të një të posalinduri, njomësinë e tij mbi kashtë, butësinë e ëmbël të fashave, që e mbështjellin. Aty është Zoti.

Me këtë shenjë Ungjilli na zbulon një paradoks; flet për një perandor, një guvernator, për të mëdhenjtë e asaj kohe, por Zoti nuk është i pranishëm në ta, nuk duket në sallën e fisme të një pallati mbretëror, por në varfërinë e një stalle; nuk është ndër analet e dukjes, por në thjeshtësinë e jetës, nuk  është në pushtet, por në vogëlsi, që të mahnit. E, për ta takuar, duhet të shkosh atje ku është, duhet të përkulesh, të ulesh, të bëhesh i vogël. Fëmija që lind, na flet, na kërkon mendimin tonë, nësa bën thirrje t’i braktisim iluzionet e kalimtares, për të shkuar tek themelorja, për të hequr dorë nga pretekstet tona të pangishme, për ta braktisur pakënaqësinë dhe  trishtimin për gjithçka që na mungon. Na bën mirë t’i lëmë mënjanë këto gjëra, për të rigjetur thjeshtësinë e Zotit-Foshnjë, paqen, gëzimin, kuptimin e ndritshëm të jetës.

Ta lëmë Foshnjën e grazhdit të na flasë nga kashta, por t’i lëmë të na flasin edhe fëmijët, që sot nuk tunden në djep, as nuk ledhatohen me dashuri nga nëna a nga babai, sepse dergjen në “grazhdet e dinjitetit” të nëpërkëmbur, në strehimet e nëndheshme, për të shpëtuar nga bombardimet, në trotuaret e qyteteve të mëdha, në fundet e barkave të mbingarkuara ne emigrantë. T’i lëmë të na flasin fëmijët, që nuk lejohen as të dalin në dritë, ata që qajnë, sepse askush nuk ua shuan urinë, ata që nuk kanë në duar lojëra, por armë!

Misteri i Krishtlindjes, që është dritë e gëzim, flet e trand, sepse është mister shprese e edhe trishtimi. Sjell me vete shijen e trishtimit, sepse dashuria nuk mirëpritet, jeta shikohet si hedhurinë. Kështu u ndodhi Jozefit e Marisë, që i gjetën portat e mbyllura dhe e vunë Jezusin në një grazhd, “mbasi për ta nuk kishte vend në bujtinë” (v 7). Jezusi lindi i papranuar nga disa e i rrethuar nga indiferenca e shumicës. Edhe sot mund ta vërejmë të njëjtën indiferencë, kur Krishtlindja bëhet festë, në të cilën protagonistë jemi ne, në vend që të ishte Ai; kur dritat e tregtisë e flakin në errësirë dritën e Zotit; kur shqetësohemi për dhuratat e mbetemi fare të pandjeshëm përballë njeriut të lënë krejtësisht pas dore. Kjo mendësi e botës na e mori peng Krishtlindjen, duhet ta lirojmë!

Por Krishtlindja ka posaçërisht shijen e shpresës, sepse, pavarësisht nga terrinat tona, drita e Zotit shkëlqen. Drita e tij e fisme nuk të ngjall frikë; Zoti, i dashuruar me ne, na tërheq me njomësinë e vet, duke lindur i varfër e i brishtë mes nesh, si njëri nga ne. Lind në Betlehem, që do të thotë “shtëpia e bukës”. Duket, kështu, sikur dëshiron të na thotë se po lind si bukë për ne: se vjen në jetë, për të na dhënë jetën e Tij; vjen në botën tonë, për të na sjellë dashurinë e Tij. Nuk vjen të përlajë, as të komandojë, por të ushqejë e të shërbejë. Kështu është një fill i drejtpërdrejt, që lidh grazhdin  me kryqin, ku Jezusi do të jetë bukë e thyer; është filli, i cili e lidh drejtëpërdrejt dashurinë, që dhurohet me atë, që shëlbon, që i jep dritë jetës sonë e paqe zemrave tona.

Këtë e kuptuan mirëfilli barinjtë, të  mënjanuarit e asaj kohe. Po në sytë e Zotit nuk mënjanohet askush, e prandaj qenë pikërisht ata, të ftuarit e Krishtlindjes. Kush ishte i sigurt në vetvete, kush ishte plot me vetveten, ishte në shtëpi, ndërmjet rraqeve të veta; ndërsa “barinjtë shkuan me nxitim”(Krh Lk 2,16). Ta lëmë edhe ne Jezusin të na flasë këtë natë, të shkojmë tek Ai me besim, duke u nisur nga kufizimet tona, duke u nisur nga mëkatet tona. Ta lëmë të na prekë me njomësinë, që shpëton. T’i afrohemi Zotit, që bëhet i afërt, të ndalemi e ta kundrojmë Shpellën e Betlehemit, ta përfytyrojmë lindjen e Jezusit: dritën e paqen, kulmin e varfërisë e të mospranimit. Të hyjmë në Krishtlindjen e vërtetë bashkë me barinjtë, t’i çojmë Jezusit gjithë çka jemi, mënjanimet tona, plagët tona të pambyllura, mëkatet tona. Kështu, në Jezusin, do të shijojmë shpirtin e vërtetë të Krishtlindjes: ta provojmë sa bukur është të ndjesh se të do vetë Zoti. Me Marinë e Jozefin të rrimë para grazhdit, para Jezusit, që lind si bukë për jetën tonë, timen. Ta kundrojmë dashurinë e Tij të përvujtë e të pafundme, t’i themi thjesht faleminderit; faleminderit që e bëre gjithë këtë për mua!