Kisha kujton Shën Agostinin, i mësoi njeriut se për të gjetur vetveten, duhet të takohet me Zotin-Dashuri!

Kisha kujton Shën Agostinin, i cili i mësoi njeriut se për të gjetur vetveten, duhet të takohet me Zotin-Dashuri! Kalendari kishtar kujton më 28 gusht  shën Agostinin. Jeta e vepra e tij na mësojnë se Zoti është përgjigja e vetme e shqetësimeve tona. Pra me 28 gusht kalendari kishtar përkujton shën Agostinin, ipeshkëv i Iponës e doktor i Kishës, autor i shkrimeve të shumta, është ndër Etërit e Kishës që më së miri ka shpjeguar parimet dhe dogmat e krishterimit. Jashtëzakonisht të njohura janë Rrëfimet e shën Agostinit, një autobiografi e veçantë në të cilën shenjti afrikan rrëfen përshkimin e mundimshëm e plot vuajtje drejt kthimit tek Zoti.

Njerëzimi ka nevojë ta njohë e ta jetojë realitetin e Hyjit dashuri; takimi me Të është e vetmja përgjigje për shqetësimet e zemrës njerëzore”: ky është mësimi i madh që Shën Agostini i la trashëgim njerëzimit. Mendimi i Shën Agostinit është urë ndërmjet kulturave, edhe sot tejet aktual për mbarë botën.“Lavdia më e madhe është ta mbytësh luftën me dialog, e jo njerëzit me shpatë, ta mbrosh paqen me paqe, e jo ta ruash me luftë.” Kështu shkruante Shën Agostini në Letrën e 229-të. Trinomi agostinian janë e vërteta, dashuria dhe bukuria.
Shën Agostini lindi në Afrikë, në Tagaste të Numidisë, sot Souk-Ahras në Algjeri, më 13 nëntor të vitit 354, në një familje çifligarësh. Nga e ëma, Monika mori edukatë të krishterë, por pasi lexoi Ciceronin, hyri në rrugën e filozofisë manikeiste. Më 387 shkoi në Milano, ku njohu Shën Ambrozin. Takimi me këtë ipeshkëv pati rëndësi vendimtare për kthesën e madhe: Agostini mori nga dora e Ambrozit sakramentin e Pagëzimit. U rikthye në Afrikë me dëshirën për të themeluar një bashkësi murgare. Pas vdekjes së nënës, shkoi në Iponë, ku u shugurua meshtar e ipeshkëv. Veprat e tij teologjike, mistike, filozofike e polemike – pasqyrojnë luftën e rreptë të Shën Agostinit kundër herezive, me të cilat u ndesh deri sa vdiq, më 28 gusht të vitit 430, në moshën 76 vjeçare.
Këto vepra, ndërmjet të cilave kujtojmë “Rrëfimet”, "Qyteti i Zotit" e “De vita christiana”
, jo vetëm që i dhanë titullin Doktor i Kishës, por mbeten edhe sot e kësaj dite thellësisht aktuale. I mësoi njeriut se për të gjetur vetveten, duhet të takohet me Zotin-Dashuri!. Për këtë aktualitet ka fol shpesh edhe Benedikti XVI, duke i kushtuar Shën Agostinit katër katekizma gjatë audiencave të përgjithme (janar-shkurt 2008).
Papa Ratcinger e quan Shën Agostinin, model ideal për lidhjen ndërmjet fesë e arsyes, që na lë të kuptojmë se kush nuk dëshiron t’i afrohet Hyjit, është kundër vetvetes. Ai kërkonte një fe, që të ishte shprehje e arsyes së tij; e etja e thellë për të vërtetën, e largoi, ende të parritur, nga feja katolike, në të cilën e kishte edukuar e ëma - por njëkohësisht e bëri të mos kënaqej me ato filozofi, të cilat nuk e çonin tek vetë e vërteta e ia shpjegonin zotin si hamendje të fundme kozmologjike e jo si Zot që jep (dhuron) jetë. Ky kërkim – shpjegon Benedikti XVI - e çoi Shën Agostinin, Ipeshkvin e Iponës, në sintezën ndërmjet fesë e arsyes.
“Këto dy përmasa, fe e arsye, nuk duhet të ndahen nga njëra-tjetra e aq më pak, t’i kundërvihen njëra-tjetrës, por duhet të shkojnë krah për krah. Siç shkroi pak kohë pas kthesës së tij, vetë Shën Agostini në veprën ‘Contra Academicos”, fe e arsye janë dy forca që na çojnë tek njohja e Hyjit”.
“Beso për të kuptuar” e “kupto për të besuar”: janë dy formulat agostiniane, që përmbledhin pikëarritjen e Atit të Kishës. “Besimi të hap udhën për të hyrë në portat e së vërtetës… por edhe për ta kuptuar e për ta shikuar të vërtetën, dmth për të gjetur kështu Zotin e për të besuar”.
Harmonia ndërmjet fesë e arsyes – vijon Papa Ratzinger, duke folur për Shën Agostinin - na bind sidomos se Hyji nuk është larg, përkundrazi, është fare pranë çdo njeriu; është sa pranë zemrës, aq edhe pranë arsyes së tij: “Prania e Hyjit tek njeriu, e thellë e njëkohësisht misterioze, mund të njihet e të zbulohet vetëm në thellësinë e shpirtit. “Mos dil jashtë vetvetes – pohon Agostini – por ktheju tek vetvetja; në thellësitë e vetvetes banon e vërteta; e në se mendon se natyra jote është e ndryshueshme, dil përmbi vetveten… syno të arrish atje ku ndizet drita e arsyes. Pikërisht ashtu si thekson ai vetë… në krye të ‘Confessiones’ (Rrëfimet), autobiografia e tij shpirtërore: ‘Na bëre për vete e zemra jonë mund të gjejë paqe vetëm kur të pushojë në Ty’. Atëherë mund të themi se largimi nga Hyji është largim nga vevetja”.
Papa Benedikti XVI kujton edhe reflektimet e mëdha të Shën Agostinit për jetën, duke nënvizuar posaçërisht shkrimet e Ipeshkvit të Iponës për njeriun: “Njeriu është një enigmë e madhe, është një greminë e thellë, enigmë e greminë që vetëm Krishti mund ta ndriçojë e ta shpëtojë. Ka rëndësi ta dijë se kur është larg Hyjit, është edhe larg vetvetes, është kundër vetvetes e mund ta gjejë përsëri vetveten vetëm duke u takuar me Hyjin. Kështu arrin edhe tek vetvetja, tek uni i tij i vërtetë, tek identiteti i tij”.
“Njeriu është qenie shoqërore për natyrë, por antishoqërore për ves” - lexojmë në veprën e Shën Agostinit ‘Qyteti i Hyjit’. E këtë e vërejmë edhe sot – na kujton Papa Ratzinger- duke theksuar atë që vë në dukje Ati i Kishës, dmth, se është Krishti ai që e shpëton njeriun, Ai, i vetmi që mund të ndërmjetësojë për njerëzimin pranë Hyjit.
Papa flet edhe për konceptin e Kishës në vizionin agostinian, që e quan Krishtin krye e ne, gjymtyrë të Tij: një Korp i vetëm, pra, ‘Populli i Hyjit e shtëpia e Hyjit’. E kujtojmë se pikërisht kësaj teme i riu Jozef Racinger, në vitin 1953, i kushtoi tezën e doktoratit në teologji. Ndërsa sipas Papës Vojtila, Agostini i mëson njeriut të sotëm se shpresa për ta gjetur të vërtetën ekziston