Dy Apostujt, Shën Pjetri - "Shkëmbi", dhe Shën Pali "Mjeti i zgjedhur nga Zoti",
të nisur nga viset e largëta të lindjes në një shtegtim misterioz feje e dashurie,
pasi përshkuan troje të huaja e të panjohura, u takuan në Romë për një mision të përbashkët,
për të predikuar Krishtin, të vetmin shëlbues të botës. Për Të ata do të derdhnin
edhe gjakun pikërisht këtu, duke i skalitur përgjithnjë emrat e tyre në historinë
e Romës së krishterë. Shtegtimi i tyre është model i shtegtimit simbolik që është
i thirrur të bëjë çdo i krishterë për ta kumtuar Krishtin nëpër botë.
Në besojmën e Pjetrit, mund ta ndjejmë se jemi të gjithë një gjë e vetme, pavarësisht
nga ndarjet që në rrjedhë shekujsh e copëzuan unitetin e Kishës, me pasoja që vijojnë
edhe sot e kësaj dite. Prandaj në Solemnitetin e Shenjtorëve Pjetër e Pal, Kisha vë
gjithnjë theksin mbi kërkimin e ‘bashkimit të plotë’, dëshirë e përhershme e Patrikut
Ekumenik të Kostandinopojës dhe e Ipeshkvit të Romës.
Kujtojmë se Zoti e mbiquajti Simonin - Kefë, që do të thotë Pjetër – shkëmb.
Jezusi pohon kështu se mbi këtë shkëmb dëshiron të themelojë Kishën e vet e, në këtë
perspektivë, i jep Pjetrit pushtetin e çelësave (cfr Mt 16, 17-19). Nga këto rrëfime
del qartë se besojma e Pjetrit është e pandashme nga detyra baritore që i besohet
lidhur me grigjën e Krishtit.
Të gjithë ungjilltarët nënvizojnë se Shën Pjetri e shpreh besojmën e tij atëherë kur
Jezusi, pas predikimit në Galile, niset vendosmërisht drejt Jerusalemit, për të përmbushur,
me vdekjen në kryq e me ngjalljen, misionin e tij shëlbues. Nxënësit janë të lidhur
ngushtë me këtë vendim.
Jezusi i fton të zgjedhin rrugën që do t’i dallojë nga turma, për t’u bërë bashkësi
njerëzish që besojnë në të, familja e tij, fillesa e Kishës. Në të vërtetë Jezusin
mund ta shikojmë e ta njohim në dy mënyra: njëra është ajo e turmës, më e cektë; tjetra
– e nxënësve – më depërtuese e më e vërtetë. Me pyetjen e dykuptimtë : “Çka thonë
njerëzit, kush jam unë? e “Po ju, kush thoni se jam?”- Jezusi i fton nxënësit e vet
të fitojnë vetëdijen e kësaj perspektive, që ndryshon nga ajo e turmës.
Njerëzia mendon se Jezusi është profet. Nuk është pohim i rremë, por nuk mjafton,
është i papërshtatshëm. Është e nevojshme të hyhet shumë më thellë, të njihet veçantia
e vetjes së Jezusit të Nazaretit, e reja që sjell Krishti.
Edhe sot është po kështu: shumë i afrohen Jezusit, por duke e parë thjeshtë nga jashtë.
Studiuesit e mëdhenj, që ia njohin lartësinë shpirtërore e morale dhe ndikimin mbi
historinë e njerëzimit, e krahasojnë me Budën, me Konfucin, me Sokratin, me dijetarë
e personalitete të tjerë të mëdhenj të historisë. Por nuk arrijnë të kuptojnë se ai
është unik.
Shpesh Jezusi konsiderohet edhe si një nga themeluesit e mëdhenj të feve, nga i cili
gjithkush mund të marrë diçka, për të formuar bindjet e veta. Si atëherë, njerëzit
kanë opinione të ndryshme për Jezusin e, si atëherë, Jezusi na e përsërit edhe neve
pyetjen: “E ju, kush thoni se jam unë?”. E ne, pikërisht kur na drejtohet kjo pyetje,
duhet të bëjmë tonën përgjigjen e Pjetrit: “Ti je Krishti, Biri i Hyjit të gjallë!”.
Jezusi i besoi Pjetrit një detyrë të posaçme, duke dalluar në të dhuratën e veçantë
të fesë që i kishte bërë Ati qiellor. Prej këndej buron edhe përvoja unike e Simon
Pjetrit:
“Paralelizmi ndërmjet Pjetrit e Palit është kuptimplotë, por nuk mund ta zbehë rëndësinë
e udhës historike të Simonit me Mësuesin e Zotin e tij, që i dha qysh në fillim cilësitë
e shkëmbit, mbi të cilin do të themelonte bashkësinë e tij të re, Kishën”.
Kujtojmë se në Ungjijtë sinoptikë, shpallja e besojmës nga ana e Pjetrit pasohet gjithnjë
nga çasti kur Jezusi kumton mundimet e tij të afërme. Është një kumt, që e shtyn Pjetrin
të kundërshtojë, sepse nuk arrin akoma ta kuptojë Zotin. E megjithatë është një element
themelor, për të cilin Jezusi ngul këmbë me forcë. Kuptohet, prej këndej, se ngjarja
e kryqit e zbulon kuptimin e vet të plotë, vetëm në se ky njeri, që pësoi e vdiq në
kryq, ishte vërtetë Biri i Hyjit. Rruga drejt lavdisë është rrugë e ngushtë, shkandulluese
për nxënësit e çdo kohe, që në mënyrë të pashmangshme shtyhen të mendojnë sipas mendjes
njerëzore e jo sipas Zotit”.
“Edhe sot, si në kohët e Jezusit, nuk mjafton të kemi besojmën e drejtë të fesë, është
e nevojshme ta mësojmë nga vetë Zoti se ai është shëlbues e se na e tregon rrugën
në të cilën duhet ta ndjekim. Duhet të pohojmë se edhe besimtari e ka të vështirë
ta pranojë kryqin. Instinkti e shtyn t’i largohet e tunduesi, të mendojë se do të
ishte më urti të shpëtosh vetveten, sesa ta humbasësh jetën për hir të besnikërisë
e të dashurisë”.Edhe sot shumëkush e ka tepër të vështirë të pranojë se Jezusi i njeh
vetvetes të njëjtin autoritet që ka Hyji. Vetë nxënësit e tij nuk arritën ta kuptojnë
menjëherë se ai ishte ‘Mesia’; u desh të bënin një udhë të gjatë në fe, për ta marrë
vesh këtë të vërtetë. E prandaj edhe feja jonë paraqitet si shtegtim, që lind nga
përvoja e Jezusit historik, e ka themelin në misterin e Pashkëve, por duhet të përparojë
akoma për virtyt të frymëzimit, që vjen nga Shpirti Shenjt”.
All the contents on this site are copyrighted ©. |