Çmimi Karli i Madh: fjalimet e liderëve evropianë drejtuar Papës

Të jepet një sinjal në favor të themeleve morale dhe të vlerave njerëzore të Evropës, kontinent në të cilin nuk duhet të humbasin besimi, respekti e mëshira. E për këtë jemi këtu sot. Kështu u shpreh kryetari i bashkisë së Aachen, Marcel Philipp, duke hapur ceremoninë e dorëzimit të Çmimit Karli i Madh Françeskut, Papës së “shpresës”, siç e përshëndeti kryetari i Këshillit Evropian, Donald Tusk. Në fjalët e tij, ashtu si dhe të liderëve të Parlamentit e të Komisionit, vetëdija e krizës në Evropë, por edhe besimi në forcën e bashkëpunimit, duke pasur parasysh fjalët e Papës, që u kujtuan të gjithëve shpirtin humanistik të Evropës.

Gjendja në Evropën e sotme është posaçërisht e vështirë; të shqetëson fort  shtytja e rinacionalizimit, gërryerja e bazës kulturore e morale, mungesa e solidaritetit dhe manipulimi i feve. Duket sikur fitoret e procesit unitar nuk do të ruhen, as nuk do të mbrohen aq lehtë, ndërsa zbulohet se globalizimi ka fytyrën e mijëra qenieve njerëzore, që trokasin në portat e Bashkimit. Ky, kuadri, që doli nga fjalët e të gjithë liderëve evropianë të cilët, përballë Papës, pyetën: “Ç’duhet të bëjmë?”. “A jemi të fortë, të bashkuar, njerëzorë aq sa duhet? Ku duhet përqendruar vëmendja?

Kujtoi parimin e humanizmit dhe të kujdesit ndaj njerëzve, kryetari i Bashkisë së Aachen, Marcel Philipp, ndërsa Kryetari i Parlamentit  Evropian Martin Schulz  nënvizoi nevojën e forcimit të asaj, që bashkon, e jo që ndan, duke mos e pranuar frikën, këshilltare e keqe e politikës.

Edhe Kryetari i Parlamentit  Evropian iu drejtua Papës, ashtu siç bëri edhe lideri i Komisionit Evropian, Junker. Françesku, argjentinas, bir emigrantësh, me sjellje të përvuajtur e  të përzemërt, theksuan, e shikon Evropën nga jashtë, me vërtetësi, e na jep shkas të shpresojmë, kur pohon se vështirësitë mund të bëhen forcë nxitëse e unitetit.

Duke shkuar në Lesbo, na tregoi çfarë është solidariteti e humaniteti; duke takuar të rinjtë e Sarajevës i nxiti të mos i mbyllin sytë para vështirësive; në “Lëvduar qofsh” na kujtoi se ardhmëria nuk mund të ndahet nga kujdesi për ambientin e pa shikimin e ngulur mbi të vuajtjet e të fundmëve. E na kujtoi, sidomos, se thirrja e Evropës është vepra e paqtimit, që mbarë bota të jetë më e qëndrueshme. Të forcuar nga këto qortime drejtuar njerëzimit, liderët pohuan se nuk i duan muret as mbylljet, se duan t’i kushtohen njeriut. Për Evropën ka ardhur koha të luftojë, theksuan, e prej këndej, duhen bashkuar energjitë e talentetet, për të përballuar krizat e shumta të ditëve tona, e për ta ringjallur në Evropë shpirtin e dashurisë e të lirisë, që të mos mbetet vetëm bashkim institucional.