O Zot, Jezus, mundimet tua janë historia e mbarë njerëzimit

O Zot, Jezus,

mundimet tua

janë historia e mbarë njerëzimit:

ajo histori në të cilën të mirët poshtërohen,

të butët... kërcënohen,

të ndershmit… shtypen

e ata që e kanë zemrën e pastër, vihen keqas në lojë.

 

Kush do të jetë fitimtari?

Kush do ta thotë fjalën e fundit?

 

O Zot Jezus,

ne besojmë se Ti je fjala e fundit:

në Ty të mirët tashmë kanë fituar,

në Ty të butët kanë ngadhënjyer tashmë,

në Ty të ndershmit kurorëzohen

e zemërpastrit ndrisin si yjet nëpër natë.

 

O Zot Jezus,

sonte po përshkojmë udhën e kryqit tënd,

duke e ditur mirë se është edhe udha jonë.

Por një bindje na ndrit:

udha nuk mbaron mbi kryq,

udha vijon,

shkon në Mbretërinë e Jetës

e në shpërthimin e Gëzimit

që më askush s’do të mund të na e rrëmbejë!

 

O Jezus, ndalohem mendueshëm

tek këmbët e kryqit tënd:

‘E kam ndërtuar edhe unë me mëkatet e mia!

Mirësia jote, që nuk mbrohet

e pranon të kryqëzohet

është mister që i kalon kufijtë e kuptimit tim

e më prekë thellësisht.

 

O Zot, ke ardhur në botë për mua,

për të më kërkuar, për të më prirë

drejt përqafimit të Atit:

përqafimit që më mungon!

 

Ti je Fytyra e mirësisë

dhe e mëshirës;

prandaj dëshiron të më shpëtosh!

 

Në shpirtin tim ka tepër egoizëm:

eja me dhembshurinë tënde të pafund!

Në shpirtin tim ka mburrje e ligësi,

eja me butësinë e përvujtërinë tënde!

 

O Zot, jam unë mëkatari që shpëtimin pret,

Jam djali plëngprishës që duhet të kthehet!

O Zot ma fal dhantinë e lotëve ndër sy,

Për të gjetur lirinë e jetën

Paqen me Ty e gëzimin me Ty.

 

O Zot, Jezus,

mundimet tua

janë historia e mbarë njerëzimit:

ajo histori në të cilën të mirët poshtërohen,

të butët... kërcënohen,

të ndershmit… shtypen

e ata që e kanë zemrën e pastër, vihen keqas në lojë.

 

Kush do të jetë fitimtari?

Kush do ta thotë fjalën e fundit?

 

O Zot Jezus,

ne besojmë se Ti je fjala e fundit:

në Ty të mirët tashmë kanë fituar,

në Ty të butët kanë ngadhënjyer tashmë,

në Ty të ndershmit kurorëzohen

e zemërpastrit ndrisin si yjet nëpër natë.

 

O Zot Jezus,

sonte po përshkojmë udhën e kryqit tënd,

duke e ditur mirë se është edhe udha jonë.

Por një bindje na ndrit:

udha nuk mbaron mbi kryq,

udha vijon,

shkon në Mbretërinë e Jetës

e në shpërthimin e Gëzimit

që më askush s’do të mund të na e rrëmbejë!

 

O Jezus, ndalohem mendueshëm

tek këmbët e kryqit tënd:

‘E kam ndërtuar edhe unë me mëkatet e mia!

Mirësia jote, që nuk mbrohet

e pranon të kryqëzohet

është mister që i kalon kufijtë e kuptimit tim

e më prekë thellësisht.

 

O Zot, ke ardhur në botë për mua,

për të më kërkuar, për të më prirë

drejt përqafimit të Atit:

përqafimit që më mungon!

 

Ti je Fytyra e mirësisë

e e mëshirës;

prandaj dëshiron të më shpëtosh!

 

Në shpirtin tim ka tepër egoizëm:

eja me dhëmbshurinë tënde të pafund!

Në shpirtin tim ka mburrje e ligësi,

eja me butësinë e përvujtërinë tënde!

 

O Zot, jam unë mëkatari që shpëtimin pret,

Jam djali plangprishës që duhet të kthehet!

O Zot ma fal dhantinë e lotëve ndër sy,

Për të gjetur lirinë e jetën

Paqen me Ty e gëzimin me Ty.

O Zot Jezus,

e Premtja e Madhe është ditë e errët,

ditë e urrejtjes pa arsye,

ditë e vrasjes së të Drejtit!

Po e Premtja e Madhe s’është fjala e fundit:

fjala e fundme

është drita që rindizet

dashuria që fiton mbi çdo urrejtje.

 

O Zot Jezus,

në sa jetojmë të premten tonë të madhe,

e në të rijeton ankthi i të gjitha të premteve të mëdha,

na jep fenë guximtare të Marisë

për të besuar në vertetësinë e Pashkëve;

na jep vështrimin e saj të kthjelltë,

për të parë vezullimet

që kumtojnë ditën e fundit të historisë:

“Një qiell të ri e një tokë të re”,

që nisin në Ty,

o Jezus i Kryqëzuar e i Ngjallur! Amen!