Çelësi i fjalëve të Kishës: Rrëfimi, udha e pajtimit me Zotin

Pasi folëm për mëkatin, në emisionin e kaluar, sot, do të reflektojmë së bashku për mënyrën e daljes nga gjendja e mëkatit, për udhën e pajtimit me Zotin. Hapi i parë për këtë është “rrëfimi”.

Natyrisht, kush është ai i krishterë, që nuk është rrëfyer asnjëherë? Të gjithë i jemi afruar rrëfyestores, kur na ka brerë ndërgjegjja për ndonjë gabim e faj, me të cilin mendojmë se e kemi fyer Zotin. Jezusi u pati kërkuar apostujve të vet të falin në emër të Tij e kështu, gjatë historisë e në mënyra të ndryshme, ata e kanë plotësuar këtë detyrë.

Sot, nëse dua e nëse vërej se kam bërë diçka, që më largon nga Zoti, ose edhe nga vetvetja, nga thelbi i qenies sime, i kërkoj një meshtari të më ndihmojë, pikërisht sepse ai është trashëgimtari i apostujve, të cilëve Krishti u kërkoi t’i falin të penduarit. Përmes meshtarëve i rrëfej Atit Qiellor mëkatet e mia, me dëshirën për të ndryshuar e vetëm pas kësaj, marr faljen e tyre.

Ndokush mund të thotë: pse vallë duhet t’i tregoj mëkatet e mia një prifti, që gabon si unë? Pikërisht për këtë arsye! Pikërisht sepse ai di si të më këshillojë, pa më gjykuar, sepse në çastin e Rrëfimit, mbi të zbret vetë Ati Qiellor e atij ia lë gjykimin meshtari. Kisha nuk është ndonjë lloj organizate priftërinjsh e murgeshash, por një bashkësi të krishterësh, që dëshirojnë ta jetojnë Ungjillin. Të krishterët nuk janë më të mirë se të tjerët, nuk janë të përsosur, por të falur. Kjo është dhurata, që u bën atyre Ati Qiellor. E gjatë Rrëfimit e ndjejmë dorën e Atit, që na mban në krahët e vet e na tërheq gjithnjë në rrugën, që Ai i Lumi ka përcaktuar për ne. E gjatë Rrëfimit e njohim më mirë…