Shtegtim shpirtëror përmes Portës Shenjte të Bazilikës së Shën Pjetrit, emisioni VIII: Skena VI

 SALVARE QUOD PERIERAT

Biri i njeriut erdhi për të shpëtuar atë, që ishte e humbur

Arrijmë përsëri sot tek Porta Shenjte e Bazilikës së Shën Pjetrit. Hapet para nesh një skenë shumë e njohur: ajo e deles së humbur.

Simbolike, kjo dele. E dimë se jemi ne vetë aty. Ne, që ikëm nga krahët e Zotit e u ngatërruam nëpër gëmusha, ferra e rrozga e u therëm nga krenaria dhe egoizmi. Skenë gjithnjë dramatikisht aktuale!

E kush është ai bari, që shtrin dorën për ta  shpëtuar delen e pamend nga gremina, ku  rrezikon të rrokulliset?

E shohim dhe e njohim menjëherë: Bariu është Jezusi. Krahët e Tij të hapur na kujtojnë kryqëzimin e afërt. E pikërisht mbi kryq Jezusi e dëboi mëkatin tonë dhe ngadhënjeu mbi të, me dashuri.

Sodisim skenën e meditojmë: dashuria është forca e vërtetë e Zotit. E vetmja forcë, që mund ta mposhtë të keqen. Na vjen pa dashur në buzë, në sa vijomë të ndjekim ngjarjen e derdhur në bronzin e Portës Shenjte të Bazilikës së Shën Pjetrit, Psalmi 23, fjalët e tij tejet delikate, që pikturojnë fytyrën e Bariut të Mirë: “Zoti është bariu im: asgjë s’ më mungon; /në rudina të blerta më bën të mrizoj, /më çon ndër gurra të qeta./ Më freskon, më prin ndër shtigje të drejta,/ për dashurí të emrit të tij. / Po të më takonte të ec ndër lugje të verbëra,/s’do të druaja kurrnjë të keqe,/pse ti je me mua./Shtaga jote e kërraba/më japin sigurí (Ps. 23,1-4).

E, pranë kësaj skene, dëgjojmë edhe zërin e shkrimtarit katolik francez Julien Green, që komenton: “Këto fjalë kaq të thjeshta u  shkruan pa asnjë vështirësi në kujtesën time. Shikoja bariun, shikoja lugjet  e verbëra. Ishte  krejt Ungjilli, i thënë me dy fjalë. Sa e sa herë në orët e ankthit më vijnë menjëherë në mendje shtaga e kërraba, që më mbrojnë nga rreziku. Çdo ditë e kujtoj këtë skenë të shkurtër profetike, pasuritë e së cilës nuk shterrojnë kurrë”.

Të Lutemi:

“O Jezus, Bari i mirë,

edhe unë shpesh

vidhem nga vatha e mirësisë,

e butësisë, e paqes,

e përvujtërisë.

E bie ndërmjet ferrave

të krenisë, që më lë vetëm;

të egoizmit, që më bën të palum,

të zilisë, që i shndërron

vëllezërit, në kundështarë.

Jezus ma shtrij dorën!

Më kthe në vathë përsëri,

për të ndjerë përqafimin e ngrohtë të Atit,

e përqafimin ngushëllues të vëllezërve.

Dalim nga kjo kornizë kaq kuptimplotë, për të hyrë në një ngjarje tjetër, po kaq prekëse, në atë të djalit plangprishës.