Papa Françesku gjatë audiencës së sotme, mbajtur paradite në Sheshin e Shën Pjetrit
në Vatikan, vijoi “katekizmin e tij mbi familjen duke prekur sot temën e bukurisë
së martesës së krishterë”.
Dashuria e një burri e një gruaje e mishëron “imazhin e përdëllimit të Hyjit që transmetohet
prej qiftit në qift dhe prej familjes në familje”, është një “mister i madh” për faktin
që janë “burra e gra aq guximtarë sa ta bartin këtë dashuri në enë prej dheu, e kështu
këta janë një burim themelor për Kishën, po edhe për mbarë botën, Zoti i bekoftë mijë
herë për ketë”. Kështu pohoi mes tjerash Papa Bergoglio në katekizmin e audiencës
së përgjithshëm duke folur mbi martesën e krishterë.
“Martesa – sipas Papës Bergoglio – nuk është thjeshtë një ceremoni që bëhet në Kishës,
me lule, me veshje, me foto...Martesa e krishterë është sakrament që ndodh në Kishë
, dhe e përbënë Kishën, duke themeluar kështu një bashkësi të re familjare”. Është
një realitet të cilin Pali apostull e përmbledh me shprehjen e tij të njohur: “Ky
është mister i madh: e kam fjalën në lidhjen e Krishtit me Kishën” (krh Ef 5,32).
I frymëzuar nga Shpirti Shenjt, Pali pohon se dashuria ndërmjet bashkëshortëve është
imazh i dashurisë ndërmjet Krishtit e Kishës. Një dinjitet i paimagjinuar! Po në realitet
ai është i shkruar në planin krijues të Hyjit, e me hirin e Krishtit, qift të panumërt
të krishterë, me të gjitha kufizimet e tyre, e kanë realizuar” këtë plan hyjnornë
jetën e përditshme. “Shën Pali, duke folur për jetën e re në Krishtin, thotë se të
krishterët – të gjithë – janë të thirrur të duan si Krishti i ka dashur ata, çka do
të thotë “ti nënshtrohen njëri tjetrit” (Ef 5,21), që me fjalë tjerë do të thotë të
jemi në shërbim të njëri tjetrit. E këtu ai e vendos analogjinë e qiftit burrë-grua
dhe atë të Krishtit-Kishë. Është qartë se bëhet fjalë për një analogji të papërsosur,
por prej saj duhet të mësojmë e të marrin kuptimin shpirtëror që është tejet i lartë
dhe revolucionar, e në të njëjtën kohë i thjeshtë, i mundshëm për çdo burrë e grua,
edhe në gjirin e vet komunitetit të krishterë. Kjo farë e risisë ungjillore, që rivendos
reciprocitetin e parë, atë të zanafillës, të kushtimin e të respektit, është rritur
e pjekur dalëngadalë në histori, po në fund ka mbizotëruar”.
“Sakramenti i martesës është një akt i madh i fesë dhe dashurisë: e dëshmon këtë guximi
i besimit në bukurinë e aktit krijues të Hyjit e të jetuarit të asaj dashurie na nxit
të shkojmë përherë më tej, përtej vetvetes e edhe përtej vet familjes. Thirrja e krishterë
për të dashur pa masë e pa kufi është ajo që, me hirin e Krishtit, qëndron në bazën
edhe të konsensusit të lirë që përbënë thelbin e martesës”.
All the contents on this site are copyrighted ©. |