Një tufë lule për Zojën e Këshillit të Mirë, në festën e Saj

Si shkambi n’per rrymë të shekujve
Muret qendrojnë jetike,
Ngulun për rranzë themeleve
t’Rozafës sonë Kreshnike.

Dhe sot, qe feja nipave
Shpresat prap ua gjallnoi,
Le të shkruhet mbi ballë të mureve:
“Nanës që na vorfnoi!”

Njasajë që i ditë prej sulmeve
T’kulshedrës me shtatë krena,
Na u ba mburojë, e të nemuna
S’ duroi t’i shohë kto dhena.

Njasajë… por vaj, na fajeve
Në verbim s’u vume cak,
E Nanës iu randue zemra,
Iku, e la ket prak!

O ju, që parzme hekuri 
Luftuet për besë e fe,
Idhtë tue valvitun flamurin, 
Shenjtnue me gjak e be,

Zgjoniu nën rrasa t’heshtuna,
Çoniu me pa mjerim!
Ndihma e Arbnisë s’pamposhtun
Ç’u ba?… Si drita u shkim!

Po a kurrë thue, ma kurrë Virgjina,
- me gjamë ka e thrret Shqipnia,-
S’do të ndrisë, si ndriti moteve
Përbrî Rozafës… Maria?!

Tepër lënguem kso shtigjesh,
Si fmija mbetë pa nanë,
Per ne ma dritë nuk lëshuene
As yj, as diell, as hanë!

Po a kurrë, ma kurrë s’do të ngrohemi?!
Pa shpresë do të rrimë të presim?
Po a e heshtun gjithmonë vallja
Do të mbesë në terr kah dënesim?!

Jo, jo! Pse qiellëve të epëra 
Zoti me dorë të vet
Ka shkrue: “E Zojës asht Shkodra,
e Zoja e Shkodrës së vet!”.

Qe te ato mure të ndrituna,
- zemra m’a ndien - ’i zani
Një popull në hov të galdimeve
tue brohoritë: “O ngani!”

Ktheu NANË! O ditë ma e bukura
Që Arbnia pret, ago!
Nanë ktheju e epnae hirin:
“N’ Fè Shenjte na vllazno!

Atë Pjetër Meshkalla S.J.
Shkodër, 1927

Zoja e Shkoders në Prill

Qe me lule stolisun e me qira
Na njat fugure po nderojm, qi Zojen
E Shkoders tuj na sblue, në kto dit t’vishtira
Na mson kû e kem mburojen.
E skam e gjak e mnér janë çue mbi dhé
Der gjuha n’gojë na â lidhë; sŷni habitun
Shikion kush â për ânë, mbi krye ndoi rrfé.
Mos t’krisin e pa pritun.
Gjith diten tu pelhura a me gjylpânë
Shprishet nana; prej tregut kthen baba i shkretë,
E njêni e tjetra, t’thuesh kan mihun n’ranë,
Pak gjâ kan shtî n’kuletë.
S’po ndîhet fylli n’mal, neper livadhe 
Nuk po berlyket kau, rrênue janë stanat,
Frigueshim neper lugje si giâma e madhe 
Ushton, kan ikë çobanat.
Por tý gjithnji t’kerkuen tuj shikjue qiellen 
E t’vogjlit fmi me t’mdhait ta shkelin prakun 
E Kolegjës s’Saverit, drandofillen 
Me t’fal’ edhè zamakun.
T’tanë Shkodra marë, o Zojë, mbas porosijet 
Qi na bâni Bariu, ne kto dit t’Majit 
Me t’nderumun u shkrî, prej Shqyptarijet 
T’mergohen ditt e vajit.
E n’rrugë t’sherbimit t’and Bariu na prîni;
Njat t’kreme t’ande n’ Prill, si kjè zakona,
Me vezullue t’a bâni si florini,
E u gzuene zêmrat t’ona
Kaloj i bardhi muej, na çon qershori
Te Zèmra e t’Birit t’and, me e marr’ bekimin,
Shkon per gjith mrame i miri edhè faitori
T’Bariut tuj ndiekë dishrimin.
E po, moi Nanë, kto t’lutna a nuk do t’ njiten 
Tu froni i jyt ? A ka per t’mbetë Shqypnija 
Vetun pa ndihmë? Jo kurr. Lutat nuk qiten 
Pa fryt, ne u thirrët Marija.

Atë Anton Zanoni S.J.; marrë nga revista LEKA

Nanës së Këshillit të Mirë

M’kambë kështenim, ti nderë me i dhanë
T’madhit Zot, se dasht’nes Nanë:
Zem’r e dorë kah qielli ço,
N’lavde t’s’Lumes mos pushò !
Virgjin ty tue t’u kushtue:
T’lut’na Atdhenë me na e bekue!
T’fortë e t’lidhun bashkë me ‘i Fè,
S’druen Shqiptarët anmik mbi dhè.
T’y t’kanë Nanë, ti n’ ndihmë u vjen,
Hovet t’mbrapështëve ti ja u then.
N’uzdajë tande e n’uzdaj t’Zotit,
Qindron dheu i Kastriotit.
Me njatë shpënesë qi t’ Parët gjithmonë
Shpënesuen n’ty e ndaj Tenzonëm
Shpëneson populli, e n’ ty lumnon,
Emnin tand sot kah e bekon.
Mos na lësho pra duerësh tradhtare,
Bân t’pështojë toka e jonë shqiptare,
Deh ti, o Nanë e Këshillit t’Mirë,
Na e ndiej lutën, t’keshë deh mëshirë,
Na prijë m’këshillë, na prijë me mësim
Zemrat ti na i lidh n’bashkim.
Ti i mëshrirës jé, o Nanë, vizari,
Prandej n’ty shpëneson Shqiptari.
Para tejet tue u ndalë
Duem me u lidhun t’gjith me ‘i fjalë:
Me kenë t’út o Nanë, çme sot:
T’út përherë e t’Madhit Zot.
Ty, o e qiellve bukurija,
Po t’kushtohet sot Shqipnija. 

Vallja Popullore (Pseudonim i Imzot Vinçenc Prennushit);
‘Zani i Shna Ndout’, Prill 1914, fq 30-31 

Shën Mrís Kshillit Mirë
(Ardhur ká Skutari i Alvanísë)

Po rroft’ e Shën Mria 
e t’Mirit Kshíll,
bashk me t’zgledhurin Bír
ç’ish léu për né

Te Skutari shqipt
e bukur ikonë
atje shtur’ n’angonë 
sa t’shqitej’ llojasi.

E t’rruzuamit shpejt 
ká Pol’ i Arbresh
kush mo e dir’ kish 
néve n’e tha.

Më pruri me ’të
trí shpi-vo shqiptare 
të ndérme e dilira 
një ditë çë desh.

Po shqitur andej 
ká guri ku m’ish
me ‘të bash do kish
ngá një prú me ‘ta.

Kah’ Ëngjulit prënë
hi hëna ndër qiell
me ‘të bashk siell
haré të mdhá.

Ngá vend çë shkon
e bardhë si stilë
Po natnë shkëndilë
si zjarri shkrëpen…

Nikollë Filja

Ndër kambë tua

Ndër kambë tua, Zoja Mërí,
Janë tue ardhë, qe, tanë bijt t’tú;
Merr dhantinë, që me dashtëní
Zêmra e jonë, o Nanë, t’kushton.

Por n’mos kjoshin zêmrat tona
Aq të bardha, porsi lili:
Ti jé Nana gjithë e jona,
Tjeter shpirti s’na kerkon.

Nanë e dashtun, Nanë e lume,
Nanë e Zotit n’ty mishnue,
Ti e din mirë se n’jetë t’shkretnueme,
Zêmra e eme, o Zojë, ankon.

Ty, o e Qiellve bukuria,
Ty, që ndrite prosi diell,
T’falet, Zojë, t’falet, Maria,
Zani i em, kah lavde t’kndon.

Sheklli e ferri, ah! sa mundohen 
Me m’vû prita, n’mëkat me m’ rrxue;
As un’ s’kam se kuj i ankohem,
Veç Ty, o Nanë, që t’mirën m’don. 

Kur kah Ti un’ sytë i priri,
Njallem n’zêmër plot uzdajë,
Zojë, prej Teje na rrjedh hiri,
Nper Ty shpirti, o Nanë shêjtnon.

Due me t’ dashtë, me t’ dashtë gjithhera,
M’u ndezë flakë n’dashtëní për Ty ;
Me t’avitë due zêmra tjera
Me t’kndue ‘ i lavd që Ty t’madhnon.

Ardhët, po, ardhët, ah! shpejt ardhët dita,
Qi i shkatërruem prej shekllit t’mjerë,
Fluturim, si gjithherë prita,
Ardhsha atje, ku Ti lumnon.

E atje n’qiellë, po para fronit
Shpirti em tue u permbysë,
Ka me u gëzue pergjithmonit:
Tjeter zemra, O Nanë s’m’ dishron. 

Shkodra Zojës

1 Atë botë mbi Shkoder kúr mâ i bukur dielli
Ndritte, e larg nâmi ksajë mbi tokë kumote,
Perpara elterit t’And Shkodrani fielli
Vite, e tý lavde me haré t’këndote.

2 E kúr mbi Shkoder xû m’u muzgun qielli 
E per tê t’vshtira m’u endun stinë e mote,
Me Tý Shkodrani zêmren prap e kthielli,
Kah gurt e elterit t’And me lot rigote.

3 Por edhe sod qi Shkodra pshtjellë âsht n’zí
E jeten si n’nji vorr ajo âsht tue shkue,
Shkodrani Tý po t’ngrehë nji Tempull t’ ri.

4 A ‘imend, prá, o Zojë, se doret ké me e lshue 
Shkodren e mjerë, e se edhe s’ké me ndí’
Dhimbë per Shkodranin, kurr qi s’t’ka harrue ?

Atë Gjergj Fishta OFM; ‘Vallja e Parrizit’, fq. 62

Zoja Shkodrës:

1 Kúr permbrenda atij Tempullit të rí,
Mue per nen dollma t’Rozafatit true,
N’gjûj shoh Shkodranin ulë me pervûjtni,
M’bjen n’mend se Zojë e Shkodres më thonë mue.

2 E kúr per rreth e qark t’eltervet t’mi,
Si stina e bukur t’nise me lulzue,
Fmín e Shkodranit ndiej tue m’kndue n’brohrí,
Vedin Shkodrane m’ kandet me e kujtue.

3 Por edhe atë herë, po, kúr Shkodrani t’kjajë
E t’dnesë nder t’vshtira, neper t’cillat jeta
Atí i pershkohet, sŷt mue m’mbushen m’ vajë,

4 E askurr nuk lâ pingul qi Shkodren zhgjeta
E mnis s’qiellës t’a shinojë, perse e verteta 
Âsht kjo: qi Shkodra â’ emja e un e sajë

Nanës së Këshillit të Mirë

M’kambë kështenim, ti nderë me i dhanë
T’madhit Zot, se dashtnes Nanë:
Zem’r e dorë kah qiella ço;
Në lavde të së Lumes mos pusho.
Virgjin, ty tui, t’u kushtue:
T’lut’na Atdhenë me na e bekue!
T’fortë e t’lidhun bashkë me ‘i Fè,
S’druen Shqiptarët anmik mbi dhè.
T’y t’kanë Nanë, ti n’ ndihmë u vjen,
Hovet t’mbrapështëve ti ja u then.
N’uzdajë tande e n’uzdaj t’Zotit,
Qindron dheu i Kastriotit.
Me njatë shpënesë qi t’ Parët gjithmonë
Shpënesuen n’ty e ndaj Tenzonëm
Shpëneson populli, e n’ ty lumnon,
Emnin tand sot kah e bekon.
Mos na lësho pra duerësh tradhtare,
Bân t’pështojë toka e jonë shqiptare,
Deh ti, o Nanë e Këshillit t’Mirë,
Na e ndiej lutën, t’keshë deh mëshirë,
Na prijë m’këshillë, na prijë me mësim
Zemrat ti na i lidh n’bashkim.
Ti i mëshrirës jé, o Nanë, vizari,
Prandej n’ty shpëneson Shqiptari.
Para tejet tue u ndalë
Duem me u lidhun t’gjith me ‘i fjalë:
Me kenë t’út o Nanë, çme sot:
T’út përherë e t’Madhit Zot.
Ty, o e qiellve bukurija,
Po t’kushtohet sot Shqipnija. 

Vallja Popullore (Pseudonim i Imzot Vinçenc Prennushit);
‘Zani i Shna Ndout’, Prill 1914, fq 30-31