Papa në Meshën për Ditën botërore të jetës rregulltare: duhet të jemi prijës, të prirë
nga Krishti
Sonte, në Bazilikën e Shën Pjetrit, në Vatikan, Papa Françesku kremtoi Meshën, në
festën e Paraqitjes së Zotit në Tempull, në përkim me Ditën botërore të jetës së kushtuar
rregulltare. Mesha filloi me ritin e bekimit të qirinjve, kryesuar nga Papa. Ati i
Shenjtë, duke mbajtur në dorë një qiri, u drejtua me procesion, drejt Elterit të
Dëshmimit, i ndjekur nga një turmë e madhe rregulltarësh e rregulltaresh, që morën
pjesë në procesion me qirinj të ndezur në duar: është Festa e Zojës së Qirave, Festa
e dritës! Nëna e çon Jezusin në gjirin e popullit të vet Papa e nisi homelinë
me ikonën e Nënës Mari, që ecën me Krishtin fëmijë në krah. E shpie në tempull, e
çon në popull, i prin kah takimi me popullin e vet. Krahët e Nënës, vijoi Papa,
janë si shkallë nga e cila Biri i Hyjit zbret drejt nesh, shkallë e mirëdashjes së
Hyjit. Mund të kundrojmë, kështu, skenën ungjillore të Marisë, që hyn në tempull.
Zoja ecën, por është foshnja, që ecën para saj. Ajo e mbart, por është Ai, që e mbart
nënën, në këtë ecje të Hyjit, i cili vjen ndër ne, që ne të mund të shkojmë tek Ai. Jezusi
na tregon udhën e re Jezusi bëri të njëjtën udhë, që bëjmë ne, vijoi Papa,
e na tregoi një udhë të re, “udhën e re, të gjallë” (cfr Heb 10,20), që është
Ai vetë. Ai e hapi këtë rrugë edhe për ne, të shuguruarit. Ungjilli e thekson pesë
herë nënshtrimin e Marisë e të Jozefit ndaj “Ligjit të Hyjit”. Kështu, kush ecën pas
Jezusit, vihet në udhën e bindjes, të dëgjesës, duke i përngjarë mirëdashjes së
Hyjit, duke u ulur e duke e bërë të vetin vullnetin e Atit, edhe deri në asgjësimin
e në poshtërimin e vetvetes. Për rregulltarin, të përparosh, do të thotë të përulesh
në shërbim. Të përulesh, duke u bërë shërbëtor, për të shërbyer. Rregulli i
pazëvendësueshëm për të gjithë, është përherë Ungjilli Kjo është rruga, përmes
së cilës merr formë rregulli, me vulën e karizmës së themeluesit. Rregulli i pazëvendësueshëm
për të gjithë, është përherë Ungjilli, kjo përulje e Krishtit, por Shpirti Shenjt,
në frymën e Tij të pafundme krijuese, e shpreh edhe në disa rregulla të jetës së kushtuar,
pa harruar se të gjitha lindin nga ndjekja e Krishtit, nga udha e përuljes dhe e shërbimit. Përmes
këtij “ligji”, vijoi të shpjegonte Papa, rregulltarët mund të fitojnë urtinë, që nuk
është aftësi abstrakte, por vepër e dhuratë e Shpirtit Shenjt, shenjë e dukshme e
gëzimit të Tij. Po, gëzimi i rregulltarit, kujtoi më pas Françesku, është pasojë e
kësaj udhe të përuljes me Jezusin… E, kur jemi të trishtuar, na bën mirë të mendojmë
si e jetojmë këtë përmasë kenotike, përmasë e zbrazjes së vetvetes. Ana e Simeoni,
njerëz që i binden Shpirtit Shenjt Duke vijuar pikturimin e skenës së Paraqitjes
së Zotit në tempull, Papa nuk mund të mos kujtonte dy nga figurat kryesore të kësaj
skene: Simeonin e Anën: njerëz, që i binden plotësisht Shpirtit Shenjt. Zoti u dha
atyre urtinë përmes një udhe të gjatë nënshtrimi ndaj ligjit të Tij, nënshtrim që,
nga njëra anë, përul e asgjëson, por nga ana tjetër, ruan e garanton shpresën, duke
i bërë krijues, sepse përplot me Shpirtin Shenjt. Krijojnë, prandaj, edhe një lloj
liturgjie rreth Foshnjës, që hyn në tempull. Kështu Zoti e shndërron bindjen në urti,
me veprimin e Shpirtit të Tij të Shenjtë Udha e pjekurisë së urtisë Përmes
udhës ngulmuese të bindjes, fitohet pjekuria e urtisë vetjake e komunitare, e kështu
krijojet mundësia për t’ua përshtatur rregullat kohëve: përtëritja, në të vërtetë,
është vepër e urtisë, kalitur në farkën e nënshtrimit e të bindjes. Gjallërimi
e përtëritja e jetës rregulltare realizohen përmes dashurisë së madhe për Rregullin,
e edhe përmes aftësisë për të kundruar, për t’i dëgjuar të moshuarit e kongregatës.
Kështu, ‘depozita”, tradita, karizma e çdo familjeje rregulltare, ruhet nga bindja
e nga urtia, së bashku. E, përmes kësaj udhe, ruhemi nga rreziku, që mund të na nxisë
ta jetojmë shugurimin tonë pa vëmendjen e duhur, pa shpirt, si të ishte ndonjë gnosi,
që do të katandisej në karikaturë të një jete rregulltare, në të cilën ndjekja e Krishtit
jetohet pa flijime; lutja, pa takim me Zotin; jeta vëllazërore, pa bashkim; bindja
pa besim, dashuria e krishterë, pa transhendencë. Prijës të prirë Edhe
ne, sot, ashtu si Maria e Simeoni, dëshirojmë ta mbajmë Krishtin në krahë, që të takohet
me popullin e Tij, e sigurisht do ta mbajmë, nëse hyjmë në misterin, për ku na prin
vetë Jezusi, që takohet me popullin e Tij. Të udhëhiqemi nga Jezusi e ta lëmë të na
udhëheqë. Kështu duhet të jemi: “prijës, të prirë”.