Koha e Ardhjes, kohë e pritjes, e përtëritjes. Meditime për çdo ditë: 24 dhjetor
Hyji më beson akoma Ndjekdritën e Kometës me një pyetje të çiltër
në shpirt: “Çka pres të gjej në Betlehem?”. Engjëjt tashmë më tregojnë rrugën e
shenjat e vendit, cak i shtegtimit tim: “Do të gjesh një ferishte, të mbështjellë
në fasha”… Është kumt që zbret nga qielli, i qartë, i pahile, i pakundërshtueshëm:
po të pret Ai, që erdhi për ty, e udhën për të arritur mund ta përshkosh gjithnjë,
po të vihesh në kërkim. Ec, duke e përfytyruar, me sytë e ëmbël, krahët e hapur,
duart zgjatur nga unë, me një lëvizje, që më fton të afrohem. Ndërsa ec, e ndjej
përkrah. Ndërsa e kërkoj, më paraprin. Ndërsa e pres, ma mbush të pritmen me shpresë.
Nuk e përbuz kurrë djersën time, por, duke e vlerësuar, e shndërron në lumturi.
Nuk e shtyp ngulmin e mospranimit, por, në errësirë e ushqen me flakën e fesë. Nuk
të pengon të ravgosh udhë pa udhë, por t’i mbush të gjitha udhët, me dëshirën për
një jetë të vërtetë. Është dashuri, që nuk i do krijesat e veta të rëndomta e
të paafta për të krijuar të renë. Vetëm pafajsia mund të ecë përkrah çdo njeriu
e vetëm çarmatosja mund të pushtojë hapësira të paarritshme. Lëshohem pa ngurrim
në krahët e kësaj pritjeje. Hyji beson në mua, përtej çdo kufiri, që më pengon
të lëshohem në krahët e tij e t’i besoj.
Të bëhemi të gjithë shermendë
të vërtetë, ngarkuar me veshulë, në vreshtin e Jezusit, duke e pranuar në jetët tona
nën dukjen, që Atij i pëlqen: Si jeta – që duhet jetuar; Si drita
– që duhet ndezur; Si Dashuria - që duhet dashur; Si Udha - që
duhet përshkuar; Si Gëzimi - që duhet dhuruar; Si Paqja - që duhet
përhapur; Si Flijimi - që duhet ofruar në familjet tona e
në zemër të botës sonë Nënë Tereza