49 Երբ ինք դեռ կը խօսէր, ժողովարանի պետին տունէն մէկը եկաւ եւ ըսաւ. «Աղջիկդ մեռաւ,
[ա՛լ] մի՛ անհանգստացներ վարդապետը»: 50 Բայց երբ Յիսուս լսեց [ասիկա`] ըսաւ անոր.
«Մի՛ վախնար, միա՛յն հաւատա, ու պիտի ապրի»: 51 Երբ տունը մտաւ, ո՛չ մէկուն թոյլ տուաւ
որ մտնէ, բայց միայն` Պետրոսի, Յակոբոսի ու Յովհաննէսի, եւ աղջիկին հօր ու մօր: 52
Բոլորն ալ կու լային եւ կը հեծեծէին անոր վրայ. բայց ինք ըսաւ. «Մի՛ լաք. ան մեռած չէ,
հապա կը քնանայ»: 53 Անոնք ալ զինք ծաղրեցին, քանի գիտէին թէ մեռաւ: 54 Իսկ ինք
բոլորն ալ դուրս հանելով` բռնեց անոր ձեռքէն, ու գոչեց` ըսելով. «Աղջի՛կ, [ոտքի՛] ելիր»: 55
Անոր հոգին վերադարձաւ, եւ ան անմի՛ջապէս կանգնեցաւ: [Յիսուս] հրամայեց` որ անոր ուտելիք
տան: 56 Անոր ծնողները զմայլած [մնացին], եւ ինք պատուիրեց անոնց` որ պատահածը ո՛չ
մէկուն ըսեն: