Libia në kaos. Imzot Magro: OKB-ja të ndihmojë për gjetjen e mirëkuptimit
Në Libivijojnë luftimet. Vendi mbetet i ndarë në tri zona: filo-islamikët
në Tripoli, milicitë më integraliste, në Bengazi dhe parlamenti i zgjedhur, në Tobruk.
Dramatike, kushtet në të cilat jetojnë refugjatët, që kanë rënë në kurthin e konfliktit
të hapur ndërmjet ndërluftueseve, ndërsa vijon të ndizet flakë polemika për raketat
kundër milicive islamike, që SHBA-të ia atribuojnë Emirateve të Bashkuara Arabe dhe
Egjiptit. Kështu Libia vijon
të dalë jashtë çdo kontrolli, si në planin politik, ashtu edhe në atë ushtarak dhe
institucional. Luftëtarët filo-islamikë të Misuratës, që faktikisht kanë marrë fuqinë
në Tripoli, i përgënjeshtruan interpretimet perëndimore, që flasin për bashkimin e
tyre me integralistët e Ansar al Sharia, grup pranë al Kaedës e protagonist i kalifatit
të vetëshpallur të Bengasit. Vendi, e sidomos kryeqyteti, me dy asamble kombëtare,
vijon të zhytet në kaos. Vijojnë plaçkitjet, polemikat e përgënjeshtrimet lidhur me
raketat mbi Tripolin, në të cilat, sipas burimeve amerikane, duket se ka gisht aviacioni
egjiptian, pasuar nga përgënjeshtrimi i Kairos. Për një dëshmi të ardhur drejtpërdrejt
nga vendi, të dëgjojmë mëkëmbësin apostolik të Bengazit, imzot Silvester Magro:
Përgjigje:
- Që prej tri ditësh, faleminderës Zotit, këtu nuk dëgjojmë më të shtëna, sepse
konflikti dhe betejat e tij vijojnë në rrethinat e qytetit. Kështu, të duket se pushuan,
mbasi krismat nuk arrijnë deri tek ne. Shpresojmë, duke vijuar të lutemi, se do të
vijë më në fund edhe kthesa, do të rikthehemi në jetën normale.
Pyetje:
- Me sa flitet, në terren situata është e vështirë, me filo-islamikët në Tripoli,
kalifatin në Bengasi e parlamentin e zgjedhur, në Tobruk. Ku po shkon kështu Libia?
Drejt përçarjes?
Përgjigje: - Ne nuk kemi dëgjuar asgjë për kalifatin
në Libi. Situata, në të vërtetë, është ende freskët. Duhet parë si do të zhvillohet…
Kemi dy qeveri, po për kalifat nuk kemi dëgjuar gjë prej gjëje. Ne jemi gjithnjë të
mbyllur, sidomos filipinet, që punojnë si infermiere. Rrimë brenda, për maturi, për
t’u mbrojtur e kështu as që e dimë ç’bëhet jashtë. Ushqehemi vetëm me shpresa.
Pyetje:
- Çfarë qëndrimi mbajnë njerëzit e zakonshëm? A e ndjejnë barrën e kësaj lufte?
Përgjigje:
- Njerëzit e zakonshëm dëshirojnë paqen: shkojnë në punë normalisht, hapin dyqanet,
pa menduar fare ç’po ndodh, dëshirojnë jetë normale, duan të jenë të sigurt, të mos
kenë më frikë nga sulmet e milicëve, t’i çojnë fëmijët në shkollë, sepse shkollat
tani janë të mbyllura. Njerëzit duan të marrin frymë normalisht…
Pyetje:
- Ju uroni, mundësisht, një ndërhyrje nga bashkësia ndërkombëtare?
Përgjigje:
- Faleminderës Zotit, gjendja nuk është aq dramatike, sa në Irak. Këtu nuk dëgjohen
histori tmerri e masakrash. Mendohet, atëherë, se ndërhyrja, takimet e bashkësisë
ndërkombëtare, do të jenë shtytje për të arritur një farë mirëkuptimi e për ta rikthyer
jetën normale në vend.