Kardinali Parolin: të gjinden mënyra të efektshme për t’i ndihmuar vëllezërit në Lindjen
e Mesme
Në festën e Shën Agostinit, sekretari i Shtetit të Vatikanit, kardinali Pietro Parolin,
zbuloi, në bazilikën romake kushtuar ipeshkvit të Iponës, një pllakë në kujtim të
vizitës së Papës Françesku në këtë vend, një vit më parë. Prelati i lartë, që kryesoi
edhe Meshën solemne, gjatë homelisë, skicoi udhën e jetës së Atit të madh të Kishës.
Kujtoi edhe fjalët, që Papa u pati drejtuar, një vit më parë, agostinianëve, duke
i ftuar ta mbajnë gjithnjë gjallë shqetësimin e kërkimit shpirtëror, shqetësimin e
takimit me Zotin e shqetësimin e zemrës. Po, cili është hapi i ri, që duhet bërë,
për ta mbajtur të gjallë sot, shqetësimin e shenjtë, të cilin vijon të na e kujtojë
Ipeshkvi i madh i Iponës? Flet për të, vetë kardinali Parolin, në mikrofonin
e Radio Vatikanit:
Përgjigje:
- Do të thosha se duhet t’i krijojmë hapësirën e duhur këtij shqetësimi, të dimë
ta dallojmë ndërmjet sa e sa shqetësimeve të tjera sepse, në fund të zemrës kemi
gjithë shqetësimet e botës, apo jo? Por, për fat të keq, nganjëherë nuk janë shqetësime
të vërteta. Duhet të dish ta zbulosh shqetësimin e vërtetë, atë që të çon pranë Zotit
e të prehesh në Të. Duhet, pra, të kemi aftësinë për t’i dalluar, për t’i shoshitur
shqetësimet, që zjejnë në shpirtin tonë, ku banon e vërteta, na kujton Shën Agostini.
T’i dallojmë ndjesitë e shqeta, që çojnë tek Zoti, nga ato, që mund edhe të të largojnë
prej Tij.
Pyetje: - Ju skicuat gjithë udhën e përshkuar nga Shën Agostini,
duke cituar edhe disa nga fjalët e Shenjtit: cilat janë, sipas jush, më aktualet?
Përgjigje:
- Agostini është tepër i pasur. Vështirë, prandaj, të gjesh, në botën e pafundme
të fjalëve të tij, ato që mund të jenë më aktuale. Besoj se më aktualet mbeten, ndoshta,
ato më të njohurat: “Na bëre për vete, o Zot, e zemra jonë është e shqetë, derisa
të prehet në Ty”. Më duket se përmbajnë një aktualitet përvëlues, në një kohë si e
sotmja, në të cilën të krijohet përshtypja se shumkush nuk ka kurrfarë interesi për
Hyjin, se e ka harruar fare praninë e Tij në të gjitha jetët njerëzore. Na tregojnë
gjithnjë se jemi qenie nevojtare, qenie në kujdes e në nevojë, në kërkim të ankthshëm
të përgjigjes, për t’i fashitur stuhitë e zemrës. Kjo është fjala, që unë do ta përsërisja.
Fjalë që, besoj, e kuptojnë të gjithë njerëzit, sepse njerëzit, sado të zënë me punët
e botës, e gjejnë një çast për të dëgjuar edhe vetveten, për të hyrë deri në fund
të zemrave të veta, për të ndjerë, në ato hone zemre, joshjen e shkëmbit, që mund
t’u japë forcë e qëndrueshmëri.
Pyetje: - Agostini jetoi në një epokë
të tronditur nga shumë fatkeqësi e trazira. Edhe sot ka vende - në Lindjen e Mesme
për shembull - që po jetojnë tragjedi pa fund. Ç’ mësim mund të na japë Shën Agostini?
Përgjigje:
- Na mëson aftësinë për të lexuar, përposh ngjarjeve, planin e Zotit, që vihet
në jetë, që zhvillohet e është gjithnjë plan i paqes e i shëlbimit për njeriun. E
të dhurohemi, kështu, përvujtërisht, por me gjithë vetveten, për realizimin e qytetit
të Hyjit, ku sundon dashuria, dashuria e Zotit, deri në atë pikë, sa të na shtyjë
ta shpërfillim vetveten. Duhet ta harrojmë vetveten e të kemi për zemër fatin e vëllezërve
tanë, edhe tani – ju kujtuat situatat e sotme në Lindjen e Mesme – të kemi fatin e
atyre, që vuajnë, të krishterëve dhe të gjitha pakicave të tjera, të gjejmë mënyrën
më konkrete e më të efektshme për t’i ndihmuar. Prej këndej, ky lexim shkon shumë
përtej asaj, që shikojmë e që dëgjojmë, arrin deri në angrrat e situatave e na ndihmon
ta dallojmë planin e Hyjit e thirrjen për t’u bërë bashkëpunëtorët e këtij plani,
që njeriu të ketë jetë, e ta ketë begatisht.